Դժվար է, ինձ համար հիմա դժվար է, բայց պիտի գրեմ, պիտի բառերով նկարեմ այն օրվա հույզերը, այն օրվա  ապրումները, որ դեռ ներսումս են:

Հասկանո՞ւմ եք, ապրումներ կան, որ ներսից քեզ տանջում  են, որ ինչքան էլ փորձում ես չապրել դրանց ծանրությունը, միևնույն է, չես կարողանում:

Ուզում եմ նրանց մասին պատմել, նրանց, ովքեր այսօր այնտեղ են, հեռու են, բայց այնքան ներկա են ու ապագա են: Հիմա էլ, որ գրում եմ, նրանց հետ եմ. մտքումս են իրենց հայացքներն ու իրենց չապրած ու մեզ նվիրած խաղաղ օրերը:

Երեկո էր: Քայլերս ինձ տարան այնտեղ, այնտեղ, ուր կյանքը, թվում է, թե ավարտված է, ուր ամեն բան լուռ է, ուր հայրենասիրության վեհ գաղափարն է: Ու հենց այնտեղ է կյանքը, կյանքը՝ իմ ու քո ու մեր երկրի, կյանքը, որ մեզ նվիրվեց, կյանքը, որ կարմիր գույնից կապույտի վերածվեց ու ապրելուն շարունակություն տվեց:

Շունչս պահել եմ, որ ուժեղ լռությանը քնից չհանեմ, որ չխանգարեմ: Կանգնել ու վեր եմ նայում, նայում եմ երկինք. այնտեղ շատ բան եմ կորցրել…

Մայրամուտ էր արդեն, ու նման տեսարան ես երբևէ չէի տեսել. արևը մինչև վերջին պահը հրաժեշտի գրկել էր իր լույսով տխուր շիրիմները՝ սառը քարերին ջերմություն տալով: Նա էլ հասկանում էր, թե ինչ է անում, թե ում է գրկում, և թե ովքեր են հենց այստեղ լռում:

Ողջ մարմնով դողում էի…

Ինչի՞ համար…

Ափսոս…

Ես էի ու ինձնից միշտ վեր կանգող հայրենասիրությունս, որ, թվում էր, թե անչափելի է, զորեղ է: Բայց ինքն էլ խեղճացել էր ինձ պես այս անգամ. նրանց հայրենասիրության կողքին աննկատ էր իր լիությունը:

Արտասվեցի, էլի չկարողացա…

Հա, արտասվում եմ, դե բայց այնքան հպարտ եմ, հպարտ եմ ինձ նայող  հայացքներով, որ խաղաղությունն այսօրվա  հեռվից տեսան ու մերը դարձրին, որ այսօրվա կապույտը իրենք բերեցին:

Նայում եմ, ու թվում է, թե իրենց խաղաղ քնից արթնացել հերթով ու ինձ են նայում: Իսկ ես բառազուրկ եմ, ես խոսել չեմ կարող: Խոսքերս անբովանդակ են իրենց  ինքնազոհության առաջ:

Մենք Հայրենիք էինք գոռում՝ տներում նստած, մինչ իրենք անխոս Հայրենիքն էին պահում-պաշտպանում՝ մահվան ահը սրտներում:

Երբ արդեն դուրս եկա Եռաբլուրից, մի երկնային թեթևություն էր ներսումս, որ երբևէ ունենում եմ եկեղեցի մտնելուց հետո. սուրբ տեղ էի գնացել:

Շնորհակալ եմ, շնորհակալ եմ, որ կամ ես, որ հայրենիքս կա, շնորհակալ եմ, որ կաք դուք հեռու հեռվում ու մեզ շատ մոտ…

Հիմա մի քիչ հետ գնամ:

-5, 4, 3, 2, 1 … Շնորհավոր Ամանոր,- գոչում էին տանեցիներս անցյալ նոր տարվա գիշերը:

Բոլորը վերցրել էին իրենց հեռախոսները և զանգում էին մեր մնացած բարեկամներին և շնորհավորում էին:

Ես… Իսկ ես աչքերս ամուր փակել էի և երազանք էի պահում: Այն երազանքներիցս, որ իսկապես ինձ համար դարձել էր բաղձալի. «Տե՜ր, երանի այս տարի մեր գյուղի դպրոցում պարի խմբակ բացվի»: Գուցե մեր երեխաներից մեկի հոգում թաքնված է հենց պարի տաղանդը, բայց հնարավորություն չկա դրսևորելու ու զարգացնելու: Եթե չեք հիշում, ասեմ, որ ես ապրում եմ Սյունիքի մարզի Գորայք փոքրիկ գյուղում:

Այս երազանքս տարբերվում է այն մյուս երազանքներիցս, որ ամեն ամանորյա գիշեր պահում էի: Այս տարի ինքս ինձ ասացի. եթե այս տարի չլինի, ապա մյուս տարի այլևս չեմ պահելու: Այդ երազանքը անկախ ինձանից այնքան սրտանց էի պահում, որ նույնիսկ պահելու պահին ժպտում էի:

Տոներն անցան: Որ ճիշտ ասեմ, նույնիսկ մոռացել էի, թե ինչ երազանք եմ պահել: Ամանորյա տոների հետ մեկ տեղ ավարտվեցին նաև ձմեռային արձակուրդները (Սակայն հիշում եք, որ մի ամիս մնացել ենք տանը): Երկու շաբաթ հետո հանրահաշվիս ուսուցչուհին դասի ժամանակ մեզ ասաց, որ կարող է պարուսույց գա, և մեր դպրոցում պարի խմբակ բացվի: Անկեղծ ասած, անսահման ուրախացա: Այնպես էի ուրախացել, որ գրատախտակի մոտ կանգնած սկսեցի քոչարի պարել: Ասես պարի առաջին դասին լինեի: Այդ դասաժամից հետո մեզ մոտ փոխտնօրենի դասաժամն էր՝ աշխարհագրություն:

-Ընկեր Հարությունյան, ճի՞շտ է, որ մեր դպրոց պարուսույց է գալու:

-Վայ, դպրոցում ինչ լինում է, առաջինը ձեր դասարանն է տեղյակ լինում,- ծիծաղելով պատասխանեց ուսուցչուհիս,- Հա, ճիշտ է, բայց դեռ չեն պայմանավորվել:

-Ջա՜ն, ես էլ մեծ հաճույքով կմասնակցեմ:

-Բայց հնարավոր է, որ խումբը 4-9-րդ դասարանների երեխաներից հավաքի:

Դե, քանի որ ես այդ տարի սովորում էի 10-րդ դասարանում ապա չէի կարող մասնակցել խմբակին: Տրամադրությունս ընկավ:

-Բայց Նինա, մի տխրի: Հնարավոր է, որ երեխաների թիվը չկարողանա հավաքել և ուրիշ դասարանների աշակերտների էլ կանչի,- մի քանի րոպե հետո ասաց ընկեր Հարությունյանը,- լավ կլինի, մի նեղվիր:

Հենց այդ շաբաթը հայտարարվել էր թումանյանական շաբաթ: Վերջին կազմակերպած միջոցառումն էր, բայց այս միջոցառումը տարբերվեց նրանով, որ սկզբից ընկեր Թադևոսյանի կողքին կանգնած էր մի անծանոթ տղամարդ:

-Երեխաներ, ծանոթացեք, ընկեր Հակոբյանն է: Մեր դպրոցի պարուսույցն է լինելու,- ժպիտը դեմքին ներկայացնում էր տնօրենը:

-Ինչպես ներկայացրեց ինձ ձեր տնօրենը, ես ընկեր Հակոբյանն եմ, ձեր պարուսույցը: Պարի խմբակին կարող են մասնակցել 4-11-րդ դասարանի երեխաները: Առաջին պարապմունքը կլինի մարտի 4-ին, ժամը 3-ին: Առաջին պարապմունքի համար ցանկալի է պարի համար նախատեսված մասիկներ: Պահանջում եմ պարի չգալ շատ կիպ ջինսե տաբատներով, այլ ավելի հարմարավետ հագուստով:

Միջոցառման ժամանակ չէի նկատել, որ իմ հետևում նստած է փոխտնօրեն ընկեր Հարությունյանը: Նա ժպտաց ինձ և ասաց.

-Տեսնո՞ւմ ես, որ ասում էի՝ լավ կլինի: Հիմա գնալո՞ւ ես պարի, թե՞ չէ:

-Վա՜յ, բախտս հազիվ բերել ա: Հա գնալու եմ, բա ինչ եմ անելու:

Հենց այդ ժամանակ հիշեցի, թե Նոր տարվա գիշերը ինչ երազանք եմ պահել:

Դե, արդեն այդ դեպքից անցել է մեկ տարի: Պարի խմբակում առաջատարներից մեկն եմ համարվում: Իսկ մեր շատ՜ շատ սիրելի ընկեր Հակոբյանը մեր խմբից նույն պես գոհ է: Իսկ մենք իրեն սիրում և հարգում ենք որպես մեր ավագ ընկերոջ:

Եվ այդ հարգանքի, սիրո և մեր նվիրված աշխատանքի շնորհիվ այս տարի ապրիլի 1-ին Երևանում տեղի ունեցավ <<Նազանք>> պարային համույթների մրցույթ-փառատոնը: Մենք մեր փոքրիկ համայնքի երեխաներով նույնպես ելույթ ունեցանք: Մենք առաջին անգամ էինք ոտք դնում մեծ բեմ: Ունեցանք երկու հաղթանակ. առաջին պատվավոր տեղը զբաղեցրեցինք ազգային պարից, իսկ երրորդ տեղը՝ ժողովրդականից:

Դուք դեռ կարծում եք, թե երազանքները չե՞ն կատարվում:

Ես Ալբերտն եմ, 17 տարեկան, բնակվում եմ ՀՀ Սյունիքի մարզի Կապան քաղաքում: Դեռ մանկուց սիրել եմ ստեղծագործել, գրել բանաստեղծություններ, պատմություններ և երազում էի, որ մի օր էլ իմ բանաստեղծությունները կտպագրվեն  թերթում,  որպեսզի ես էլ հանրությանը  ներկայանամ որպես պատանի ստեղծագործող: Իմ երազանքը իրականացավ: Մի օր  իմ բանաստեղծությունը տպագրվեց, և ես հասա իմ առաջին երազանքին:

Իմ մանկության հաջորդ երազանքն  էր՝ ունենալ բարեգործական խումբ, և ես իմ ջանքերի և աշխատանքի շնորհիվ հասա  իմ երազանքին:  Ես սովորում էի  9-րդ դասարանում,  և իմ այդ երազանքը կիսեցի իմ լավագույն ընկերոջ՝ Դավիթի հետ: Ես և նա միասին հավաքեցինք թիմ, և կենտրոնացանք ուշադրության պակաս ունեցող անապահով երեխաների վրա և սկսեցինք փնտրել հովանավորներ մեզ աջակցելու համար: Երբ դիմում էինք  տարբեր կազմակերպությունների ղեկավարներին, շատերը գովում էին մեզ և չնչին աջակցություն տալիս, շատերի կողմից էլ տեսել ենք անբարյացկամ վերաբերմունք: Մենք երբևէ չենք հուսահատվել: Վերջապես  իրականացրեցինք մեր ծրագիրը, նվերներ հանձնեցինք այդ երեխաներին և  մեկ օր միասին անցկացրինք:  Երբ արդեն դպրոցն  ավարտեցինք, և բոլորս էլ  դարձանք ուսանողներ,  մեր  բարեգործական խումբը ցրվեց, և այդպես ավարտվեց իմ առաջին բարեգործական գործունեությունը:

Երբ արդեն ուսանող էի Կապանի ՍՏՊՔ-ում,  գտա մի լավ ընկեր՝ Թինային, և նրա հետ միասին  ստեղծեցի ևս մեկ խումբ: Քանի որ մենք շատ ենք սիրում մեր հայրենիքը, խումբը անվանեցինք «ԼեռնաՀայաստան բարեգործական խումբ»:  Բայց այս անգամ մեր գործունեությունը կենտրոնացրեցինք անապահով հաշմանդամ երեխաների  վրա: Դեռ բացման օրվանից խումբը համագործակցում էր տարբեր կազմակերպություների հետ, որոնք զբաղվում և աշխատում են հաշմանդամ երեխաների հետ: Գտանք  հովանավոր, և մեր առաջին ծրագիրը իրականացրեցինք Ամանորին: Մեր Ձմեռ պապը այցելեց երեխաներին, ուրախացրեց և հանձնեց նվերներ: Հաջորդ անգամ համագործակցեցինք Կապանի Ա.Շիրվանզադեի անվան թատրոնի հետ: Մեր խմբի երեխանները այցելեցին  թատրոն  և շատ ուրախ օր անցկացրեցին այնտեղ:

Մենք շարունակում ենք  նոր ծրագրեր իրականացնել, և  ես համարում եմ, որ այս երազանքս նույնպես իրականություն դարձավ:

Ձեզ կպատմեմ իմ վերջին իրականացրած երկու երազանքների մասին: Ես երազում էի ունենալ սեփական պարի  և ձեռքի աշխատանքների խմբակ:  Այսօր այն գործում է Կապանի Բաղաբերդ ակումբում: Երազում էի գնալ թատրոն և այսօր  աշխատում եմ Կապանի Բառառագետ թատերախմբում:

Սիրելի իմ հասակակից, իմ խորհուրդն է քեզ, որ դու էլ լինես համառ և աշխատասեր, և կհասնես քո երազանքին: