Փաստորեն հինգերորդ օրվա օրագիրն էլ ես գրեցի:
Հինգերորդը վերջինն էր մեր Wake up Europe-ի համար։
Թիմի տարբեր մասնակիցների համար օրը սկսվեց տարբեր կերպ։ Մարիամենց համար Ամալյա Եղոյանի հետ հարցազրույցով (անպայման կկարդաք), Վալենտինան խցանման մեջ էր, Սուրենը hard-drive էր վերականգնում, մնացածն էլ առավել խառը ու աշխատանքային, հա, դե հայ-եվրոպական «ինտեգրումը» զուգահեռ ամրապնդվում էր (բայց էլի ու էլի «շնորհակալություն» բառը չէին կարողանում արտասանել)։
Բոլորը զբաղված էին նախնական արդյունքի մշակմամբ։ Հինգ օրերի ընթացքում, ինչպես ասում է Ջուլին՝ սովորեցինք առհելի ծավալի աշխատանք կատարելով շատ բաներ ընկալել։ Կարևոր է նաև նշել, որ առաջին երկու օրերի տեսական դասերի կիրառումը մնացած օրերին օգնեց մասնակիցներին հետաքրքիր փորձ ձեռք բերել։ Մանանայի թղթակիցները աշխատեցին մեդիայի տարբեր դաշտերում ու հմտացան տարբեր ոլորտներում։
Վերջին օրվա հիմնական մասը անցավ iCare-ում, ուր թեժ աշխատանքային մթնոլորտ էր։ Բոլոր թիմերը պատրաստվում էին երեկոյան կայանալիք պրեզենտացիային ու ցանկանում էին մաքսիմալ կարճ ժամանակահատվածում ներկայացնելու նյութ ունենալ։
Կարճ ժամանակ ու այդքան շատ անելիք։ Հինգերորդ օրը վերջնականապես համոզվեցինք, որ մեր աշխատանքի կայացման հիմնական գաղտնիքը կայանում էր ժամանակի լավ կառավարման ու մեզանում տիրող ընկերական ու համախմբված մթնոլորտի մեջ: Տարբեր թիմերում աշխատող մենթորները, թիմերի անդամները փորձում էին ամեն կերպ օգնել իրար։
Երբ օգնում էինք Հանային թարգմանել ու մոնտաժել Մարիոյի թիմից Ռուբենի հարցազրույցը, հանկարծ անզգուշաբար hard drive-ը համակարգչից անջատեցի։ Ունեինք երկու տարբերակ՝ կամ պետք է երկու ժամվա աշխատանքը վերսկսել կամ փորձել վերականգնել ֆայլերը։ Միքը ձեռքից եկածը արեց ու՝ ստացվեց (հատուկ շնորհակալություն)։ Ու էսպես մի քանի ձախողումներ։
Օրվա ավարտին մեզ սպասում էին ծափահարությունները, ոգեւորված ու հպարտ դեմքերով մասնակիցները ու դե վերջնական արդյունքները։
Wake up Europe, ասել է, թե` արթնացիր:
Մենք հիմա ավելի միասնական ենք: