Ա՜խ, այդ երկրաչափության խնդիրը
-Երեխաներ, լուծեք լրացուցիչ խնդիրը, մի քիչ բարդ է, բայց փորձեք,- ասաց մեր երկրաչափության ուսուցչուհին` գրատախտակին գրելով խնդիրը:
«Ես սա պիտի գրեմ»,- ասացի ինքս ինձ:
Զանգը հնչեց:
-Երեխեք, եկեք երկար դասամիջոցին գնանք բուֆետ: Լուսո, դե լավ էլի, դու էլ, քո խնդիրն էլ:
-Դե, կգամ, դուք գնացեք:
Ես մտածում, մտածում, մտածում էի, բայց ոչ մի արդյունք: Մեկ Էրիկն էր իր ջրիկությամբ խանգարում, մեկ ընկեր Բաղդասարյանն էր գիրք-տետր ուզում:
-Լավ, կգնամ, տանը կմտածեմ,- ասացի ինքս ինձ ու միացա ընկերներիս:
Դասերն ավարտվեցին, ընկերներիս հետ գնում էի տուն:
-Երեխեք, մենակ իմանաք էսօր ինչ է եղել, ուրեմն…,- պատմում էր ընկերուհիս:
Իսկ ես այդ ժամանակ մտածում էի` ինչպես ապացուցեմ, որ հարթությանը զուգահեռ ուղիղի մի կետով մեկ այլ ուղիղ անցնելիս հատում է այդ հարթությունը…
-Լուս, դու ներկա՞ էիր:
Եվ ոչ մի պատասխան:
-Լուսո,- նորից կանչեց ընկերուհիս,- դե, լավ, էլի, գրազ եմ գալիս, որ էն խնդիրն ես լուծում:
-Ի՞նչ, ի՞նձ էիր ասում,- հարցրի ես:
-Ասում եմ` ի՞նչ ես մտածում:
-Դե, էն խնդիրը:
-Տենց էլ գիտեի:
Տանն էլ շարունակում էի մտածել: Վերջը լուծեցի: Երբ պատասխանն ստացա, ուրախությունից այնպես էի թռչկոտում, որ բազմոցին քնած հայրս արթնացավ: Բայց ամենաահավորն այն էր, որ ես այդքան տանջվել էի խնդիրը լուծելու համար, իսկ դասարանցիներս ուղղակի արտագրեցին` առանց տանջվելու: Բայց դա էլ վերջը չէր: Երբ ուսուցիչը հաջորդ դասին հանձնարարություններն ստուգեց, ոչ էլ անդրադարձավ այդ խնդրին:
Լուսինե Սարիբեկյան, 14 տարեկան
Հիասթափություն
Երբ սեպտեմբերի 1-ին գնացինք դպրոց, ինչպես միշտ, մեծ էր հետաքրքրությունը` նորեկ եկե՞լ է, մեծացե՞լ են երեխաները, ի՞նչ է եղել ամառային արձակուրդներին…
-Բարև, ո՞նց ես,- ասում էինք իրար, գրկախառնվում:
Հետո մեր տնօրենը կարդաց իր ավանդական ճառը, որն այս տարի երկարել, դարձել էր մեկ ժամ. մեր տարիքի հետ երկարում են նաև նրա ճառերը: Բարձրացանք մեր դասարան: Ամեն ինչ լավ էր, մեկ էլ.
-Դե, բոլորիդ բարև: Երևի արդեն լսել եք նոր օրենքի մասին:
Այսպես դիմավորեց դասարանին մեր դասղեկը:
-Հա, լսել ենք,- միաբերան ասացինք մենք:
-Դե, ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ ամենին:
-Ճիշտ է, մեզ համար շատ դժվար կլինի համակերպվելը, որովհետև առաջին դասարանից հին ձևով ենք սովորել, բայց ոչինչ, ինչ է, բալեր են, կսովորենք: Նորմալ է, հա, նորմալ,- ասաց ընկերուհիս:
Մենք էլ կողքից նույնը կրկնեցինք: Սակայն դասղեկս դեմքի մտահոգ արտահայտությամբ ասաց.
-Ես հասկացա, որ դուք չեք լսել: Չէի ուզենա փչացնել այս օրը, բայց… Շատ հնարավոր է, որ հաջորդ սեպտեմբերի 1-ն անցկացնեք ուրիշ դպրոցում…
-Ինչո՞ւ, դպրոցը վերանորոգո՞ւմ են,- լսվեց դասարանից:
-Մի խանգարիր… Բոլորիդ պետք է տեղափոխեն ավագ դպրոց:
-Այս ի՞նչ է նշանակում:
-Նշանակում է, որ ձեզ կցրեն Էրեբունի համայնքի դպրոցներում, և ձեր դասղեկը ես չեմ լինի: Շատ հնարավոր է, որ դասարանցիներով իրար հետ վերջին տարին եք անցկացնում…
Նա դեռ խոսում էր, բայց ես այլևս ոչինչ չէի լսում: Արցունքները գնում էին աչքերիցս. «Մի՞թե սա վերջին տարին է»:
Այս օրը ոչ ոք էլ ուրախ չէր: Բոլորս մտախոհ նայում էինք իրար ու պատկերացնում, թե առանց իրար ոնց ենք մնալու, ուրիշ երեխաների հետ ոնց ենք մերվելու, և մեր դասարան ովքեր են գալու: Բայց ինչո՞ւ…
Քրիստինե Սարգսյան, 14 տարեկան
Համարյա
-Երեխեք, ֆիզիկան սովորե՞լ եք:
-Չէ, մարդ կա՞, որ սովորել է:
-Վայ, շատ դժվար դաս էր, ինչքան կարդացի, գլուխս բան չմտավ:
-Շուշ, թե դասը, թե անցած բոլոր բանաձևերը գրատախտակին գրել ա տալու:
-Բա ի՞նչ անենք:
-Մի լավ գաղափար ունեմ: Եկեք գրազ գամ ընկեր Կարախանյանի հետ,- ասաց Խաչիկը:
-Գրա՞զ, դո՞ւ, ընկեր Կարախանյանի հե՞տ,- հարցրի ես,- ինչի՞ վրա:
-Որ ես բոլոր բանաձևերն ինքնուրույն, առանց տետրի, առանց հուշելու գրեմ, ինքն ինձ «տասը» դնի:
-Խաչ, նախ դու ոչ մի բանաձև էլ չգիտես, երկրորդն էլ` ինքը ոչ մեկիս «ինը» չի դնում, ուր մնաց քեզ «տասը» դնի:
-Արփ, դրանում էլ դու ինձ կօգնես:
-Խաչ, ո՞նց…
-Հեսա ես կմիացնեմ հեռախոսիս ձայնագրիչը, ու ինչքան բանաձև այս տարի անցել ենք, դու դանդաղ կասես, հետո ես ականջակալներս կդնեմ, գլխարկս կքաշեմ գլխիս ու… «տասը» կստանամ:
-Վայ, Խաչ, վայ, հեռախոսդ բեր: Շուտ:
Զանգը հնչեց, և մենք գնացինք ֆիզիկայի կաբինետ:
Ընկեր Կարախանյանն սկսեց մատյանը լրացնել, Խաչիկը կանգնեց ու ասաց.
-Ընկեր Կարախանյան, եկեք գրազ գանք: Ես` Խաչատրյան Խաչիկս, կգամ գրատախտակի մոտ, կգրեմ բոլոր բանաձևերը` իրենց բացատրությամբ: Ոչ տետր կվերցնեմ, ոչ դասարանն ինձ կհուշի, ու դուք ինձ «տասը» կնշանակեք: Համաձա՞յն եք:
-Համաձայն եմ:
Խաչիկը գնաց գրատախտակի մոտ: Գրեց, գրեց, գրեց ու երբ արդեն հասել էր վերջին բանաձևին, ձեռքը ձգեց վերև… Եվ ի՞նչ: Ականջակալի ծայրը դուրս եկավ հեռախոսի միջից, ու քար լռության մեջ լսվեց իմ ձայնը.
-X-ը հավասար է… Վեկտորները չմոռանաս, Խաչ:
Ընկեր Կարախանյանը մեկ նայեց ինձ, հետո` Խաչիկին ու ամբողջ դասարանին, ապա մոտեցավ մատյանին ու ասաց.
-Առաքելյան Լիլիթ` «մեկ», Գասպարյան Անդրանիկ` «մեկ»…
Ու այսպես մինչև մատյանի վերջին աշակերտը: Հետո քայլերն ուղղեց դեպի դուռը` ավելացնելով.
-Կվերցնեք հաջորդ դասը` պարագրաֆ 19:
Արփեն Չիչակյան, 15 տարեկան
«Մանանա», 2008թ.