Բարև։ Սա առաջին նյութս է և, կարծում եմ, նախ պետք է ներկայանամ։
Ես Իվետան եմ՝ 16 տարեկան։ Տավուշի մարզի Վ. Կարմիրաղբյուր գյուղից եմ։
Շատ եմ սիրում գրքեր կարդալ, պարել, ֆիլմեր դիտել, երաժշտություն լսել… Երազկոտ եմ, բայց ոչ այնքան, որ կտրվեմ իրականությունից։ Այնքան էլ չեմ փայլում աշխատասիրությամբ, սակայն երբ որևէ նպատակ եմ դնում, ամեն ինչ անում եմ դրան հասնելու համար։ Կարճ ասած՝ ես էլ մի սովորական աղջիկ եմ՝ լի նպատակներով ու լավ ապագայի մասին ծրագրերով։
Մոտ 2 տարի է՝ հետևում եմ 17. am-ին, որի մասին իմացել եմ ընկերուհուցս՝ Հասմիկից։ Վերջապես որոշեցի ինքս էլ թղթակցել:
Ուզում եմ Ձեզ պատմել «Եռագույն արահետ»-ի և տպավորություններիս մասին։
«Եռագույն արահետ»-ը հայրենագիտական արշավախումբ է, որը կազմակերպում է վեցօրյա ճամբար։ Ճամբարի ընթացքում ամբողջ ճանապարհն անցնում ենք քայլելով, գիշերում վրաններում, հաղթահարում ճանապարհին հանդիպած խոչընդոտները…
Սկզբում, իհարկե, անսովոր էր (մանավանդ ինձ համար, որովհետև այնքան էլ շփվող չեմ). 6 օր շարունակ քայլել, այդ օրերն անց կացնել առանց հեռախոսի, առավոտյան շատ շուտ արթնանալ, իսկ գիշերը՝ հերթապահությանդ ժամանակ, աչքերդ չորս արած զննել ճամբարի շրջակայքն ու «հսկել» ընկերներիդ քունը…
Իսկ հետո… Հետո հասկանում ես, որ մի ամբողջ անձնակազմ այնպես է կազմակերպել առօրյադ, որ որևէ բանի կարիք չզգաս և նույնիսկ մոռանաս այդ հեռախոս կոչվածի գոյության մասին։ Հասկանում ես, որ անձնակազմը, որն այդպիսի պատասխանատվություն է վերցրել իր ուսերին, լավագույններից լավագույնն է։ Հասկանում ես, որ նրանք միայն մարդիկ չեն, ովքեր պատասխանատվություն են կրում քեզ համար, այլ՝ ավագ ընկերներդ, ում կարիքն զգալիս նույնիսկ չես էլ կասկածի, որ կողքիդ կլինեն։ Հասկանում ես, որ ոչ միայն ծանոթացել ես նախկինում անծանոթ մարդկանց հետ, այլ լավ ընկերներ ես ձեռք բերել։ Հասկանում ես, որ ճամբարից հետո էլ շարունակում ես շուտ արթնանալ, իսկ գիշերները բնազդաբար զարթնել նույնիսկ ամենաթույլ ձայնից։ Եվ, վերջապես, հասկանում ես, որ նոր ընտանիք ունես, որի անունն է՝ «Եռագույն արահետ»։