Համարյա ամեն օր մտքումս դու ես, երկիր, մտածում եմ քո ու իմ մասին, մեր մասին, իմ` քեզանում ապրելու մասին, իմ` քեզ սիրելու մասին։
Այն տեղը, որում ապրել եմ 18 տարի և 11 ամիս, համարել եմ հայրենիք`առանց հասկանալու այդ բառը։
Երկի՛ր, ես քեզ համարել եմ սեփական, բայց երբեք չեմ զգացել, որ իմն ես։ Արդեն դու իմն ես` գիտակցված։ Խոսել եմ, բայց երբեք չեմ զգացել, որ ձայնս լսում ես։ Երազել եմ, բայց միշտ երազանքներս ավարտվել են քո սահմաններից դուրս։ Այսօր իմ երազանքները հայրենադարձ են եղել։ Նրանք քեզնով են սկսվում ու ավարտվում։ Ասեմ ավելին` նրանք քո մասին են։ Ուզո՞ւմ ես պատմեմ իմ` քո մասին երազանքները քեզ։ Գիտե՞ս, երազում եմ, որ քեզ այլևս չվաճառեն, ուզում եմ քո քաղաքացին այլևս չհպարտանա, որ աղբը աղբամանի մեջ է լցնում, ոչ թե շպրտում դեմքիդ։
Ուզում եմ, որ փողոցով անցնելիս ժպիտից բացի ուրիշ բան չտեսնեմ մարդկանց դեմքին։
Ուզում եմ քեզ ամեն օր լքող մի քանի տասնյակ մարդիկ չտեսնեմ օդանավակայանում։
Ուզում եմ՝ ապրել քեզանով հպարտ քաղաքացիների շրջապատում։
Ուզում եմ չլսել մարդկանց բողոքները, ոչ թե նրա համար, որ խուլ եմ, այլ որովհետև դրանք չկան։
Ուզում եմ ավտոբուսում մանր կոպեկների մեջ խոշոր կոպեկ փնտրող քաղաքացիդ վերածվի մանր չունեցող քաղաքացու։
Ուզում եմ կրպակում աշխատող, բուհի դիպլոմը տանը բարձի տակ դրած աղջիկը օգտվի իր վաստակած դիպլոմից։
Ուզում եմ ամեն անգամ հեռուստացույցը միացնող ու միայն դրանից ինֆորմացիա ստացող տատիկը իրականությունը իմանա, և որ այդ իրականությունը լավը լինի։
Ուզում եմ քաղաքացիդ այնքան օրինապահ լինի, որ ճանապարհային ոստիկանը անգործ մնա։
Ուզում եմ ընտանիքներիդ հայրերը միայն Նոր տարուն տուն չգան, այլ ամեն օր` գործից հետո։
Ուզում եմ փողոցներումդ մարդկանցից փող մուրացող ձեռքեր չմնան։
Ուզում եմ տատիկներդ ու պապիկներդ թոռների համար պաղպաղակ գնելու հնարավորություն ունենան։
Ու վերջապես, ուզում եմ, որ քեզ փրկելու ցույցին մասնակից 16-ամյա աղջիկը, ամբողջ էությամբ «ՀՀԿ հեառացի՛ր» գոռալուց հետո չշրջվի ու չհարցնի.
-ՀՀԿ-ն ո՞րն էր…
Էսքանը:
Ուզում եմ հաջորդ անդրադարձիս դու սիրունացած լինես, մաքրված ու նոր…