Սովորականի պես գնացի դպրոց, հանեցի վերարկուս, պայուսակիցս` հանրահաշվի գիրքն ու տետրը, գրիչս ու, ինչպես միշտ, գնացի իմ ընկերուհի Անի Ղուլինյանի սեղանի մոտ:
-Բարև, ի՞նչ կա, ինչպե՞ս ես:
-Դե՜, Ստել ջան, ընկերուհիդ գնում ա ճամբար:
-Ո՞նց, առանց ի՞նձ, ի՞նչ ճամբար:
-17-ի:
-Ո՜ւխ, երանի քեզ:
Ու արդեն ուսուցիչը մտավ ներս: Սկսեցինք դասը, բայց ինձ համար այն դեռ սկսված չէր: Գիտեի, թե ինչ պատճառով ես չեմ ընտրվել որպես ճամբարի մասնակից, բայց հոգուս խորքում մի զգացում կար՝ հույսի նման մի բան, որ ես էլ կմասնակցեմ: Ճիշտ է, մի քանի նկատողություն ստացա, բայց դե կարևորը մի շատ կարևոր բան որոշեցի. լինել 17-ի ակտիվ թղթակից:
Այդ օրը դասն ավարտվեց, օրն էլ ավարտվեց, ու գնացինք տուն: Հաջորդ օրը իմացա, որ Անին մեզ հետ է Երևան գնալու, ես՝ հանգստանալու, Անին՝ ճամբարի: Ու երկուսս էլ սպասում էինք ուրբաթ օրվան:
Եկավ չորեքշաբթին՝ անհամբեր դեմքեր, եկավ հինգշաբթին՝ էլի անհամբեր դեմքեր: Նույնիսկ ուրբաթ օրն էինք անհամբեր, թե երբ պիտի գա 4-րդ ժամը: Շատ չհոգնեցնեմ: Գնացինք Երևան՝ ճանապարհին էլի մի ներքին հույսով, գիշերը մնացինք մեր տանը և առավոտյան Անին, ես ու մայրիկս գնացինք «Մանանա» կենտրոն: Զրուցում էինք, մեզ պատմեցին «Մանանայի» անցած ուղու մասին, պատասխանեցին մայրիկների հարցերին և ծանոթացրեցին ճամբարի օրակարգի հետ: Ես լուռ կանգնած էի ու հանկարծ լսեցի, որ վերջին պահին մի երկու մասնակից հիվանդացել է և ճամբար չի գնալու: Այդ պահին հույսս ավելի մեծացավ, ու արդեն մտքում պլանավորում էի, թե ինչ կանեի, եթե ստանայի ճամբար գնալու հնարավորություն: Մտածում էի, թե ինչքան ժամանակում կենտրոնից կհասնեմ մեր տուն, կվերցնեմ իրերս ու հետ կգամ ուրախ-զվարթ: Բայց… Ոչինչ չեղավ: Իհարկե, հասկանում եմ, որ ես «նորեկ» եմ, բայց հիշեցի հանրահաշվի դասին դրած իմ նպատակը. դառնալ ակտիվ թղթակից: Ու ես մինչ հիմա էլ չեմ կորցրել հույսս, որ մի օր կտեսնեմ բոլո՜ր-բոլո՜ր թղթակիցներին իրար կողքի:
Ուրախ եմ, որ 17.am-ի թղթակիցն եմ:
