Երբեմն ուզում եմ գտնել ինձ տարիների մեջ, ուզում եմ մոտենալ ու շշնջալ ականջիս, որ այնտեղ ես ես եմ ավելի, քան հիմա, որ այն, ինչ իմն էր մի ժամանակ, իմն էր առավել, հետո հեռախոսս զնգում է հաղորդագրության ձայնից, ու ես վերադառնում եմ իրականություն…
Դավոն է գրել… Դավոն իմ դպրոցական տարիների ընկերն է, ով հիմա ծառայում է Արցախում:
-Ո՞նց ես,- հարցնում է՝ ինձ հերթ չտալով:
Առաջ էլ էր այսպիսին. կնստեր կողքիս ու ամբողջ դասին կխոսեր, դասից հետո էլ կզանգեր՝ տնայիններն իմանալու, ու հինգ րոպեն կդառնար տասը, տասը՝ տասնհինգ, տասնհինգը…
Երբ սա կարդա, կժպտա, գիտեմ ու գիտեմ նաև, որ չի համաձայնի իր նույնը մնալու մտքիս.
-Ախր, փոխվել եմ, հին Դավոն էլ չկա:
Ես կասեմ՝ հին Դավոն կա ու կլինի այնքան ժամանակ, քանի դեռ կան այն ճմռթված թղթերը, որոնցում դասերին գրված մեր զրույցներն են, քանի դեռ կա վերջին զանգի իր նամակը, որն առանց ծիծաղի կարդալն անհնար է, կամ էլ թե՝ այն միտքը, որ նա միակն է, ով ժամանակի ու տարածության մեջ այդպես էլ չկորավ:
Հին Դավոն կա ու եկել է՝ խնդրելու, որ իրեն նկարներ ուղարկեմ այն տարիներից, ուր ամեն ինչ պարզ էր ու մաքուր, ինչպես ոչինչ ու ոչ մի տեղ, ու գուցե մենք էլ պարզ էինք նույնքան…
Երևի կարոտել է, բայց դեռ ինքն էլ չգիտի այդ մասին կամ էլ թե՝ կուզեի, որ կարոտեր, որովհետև կարոտները մեզ վերադարձնում են դեպի մեզ, մեր ակունքներին:
«Դավոն իմ վերադարձի կետն էլ է», – մտածում եմ՝ նկարները փնտրելով: Ինքն ուզում է հիշել, ուզում է իր հեռուներում՝ սառնության ու դժվարության մեջ, չմոռանալ ապրածը, բայց արդյո՞ք այստեղ լինելով՝ մենք էլ չենք մոռանում, արդյո՞ք հիշում ենք նրանց, ում հետ կիսել ենք նույն ժամանակի նույն հոգսերն ու ուրախությունները: Մոռանում ենք, չէ՞:
Նկարները գտնում եմ, ուղարկում: Նայում է, երևի տխրում կամ ուրախանում, ժպտում կամ էլ…
-Ում էլ որ տեսնես, կասես՝ Դավոն բարևում էր:
Բայց ես ոչ մեկին գրեթե չեմ տեսնում արդեն… Դավոյին այս մասին չեմ ասում ոչինչ, փոխարենը սա թողնում եմ այստեղ, որ մի օր գան, կարդան, որ իմանան՝ Դավոն իրենց հիշում է, բարևում, իսկ եթե հարցնեն, թե ինքը ոնց է.
-Ես լավ եմ, ինձ ի՞նչ ա եղել որ:
Դավոն միշտ է լավ: Երևի բանակում «ձևն» էդպես է:
Երևի: