Սպորտ 17.am խորագրի արխիվներ

Սպահանը Համահայկական խաղերում

Համահայկական ամառային 8-րդ խաղեր: Պինդ ձեռքսեղմումներ, լիքը հայկականություն, չորս տարվա հնության տաք գրկախառնություններ:

Չգիտեմ ինչ որոշմամբ, գուցե ուղղակի պահի թելադրանքով, գուցե կյանքի հստակ գծված պատկերով, պիտի ես այս անգամ լինեի ինձ համար գերկարևոր այս իրադարձությանը: Բացի նրանից, որ ուղղակիորեն հիանում եմ հայության խորը, բայց ցավոք սրտի, ցրված ու լայնացած արմատներով, հիանում եմ նաև կյանքի անկամք ընտրության վրա: Հենց այդ նույն չթրծված ընտրության բաժանման արդյունքում, միացա մի թիմի, որը ամենասիրուն նոտայականությամբ ներկայացնում է Իրանի Սպահան քաղաքի հայ մարզիկներին: Նրանք իրենց խառնվածքով, իրենց անկանխատեսելի ու հետաքրքրական խաղով, իրար թև տալու ու հաջողությունը ընդգծելու մեծ շնորհքով են առանձնանում:

Խաղերի ընթացքում ստեղծված ապրումների, ամենաքաղված զգացողությունների արդյունքում տպավորություններ են, որ իրենք միշտ իմ ճանաչման օղակում են եղել: Ամենից շատ մի պահ եմ սիրում, երբ գնդակի միավոր տվող շարժման մեջ իրար շնորհակալություն են ասում: Զգացել եմ, որ տարածված բան է: Խաղի ժամանակ, երբ ուղղակի բարձր ձայնով, երբեմն անկառավարելի ճչոցներով, ոտքերի հարվածներով ու ամենից հաճախ հանդիպող` նստարանից հանկարծակի մարմինը պոկող, երբեմն անգամ չարդարացված ապրումներով հանդերձ իրենք իրենց շնորհակալ են լինում: Կապ չունի, թե գնդակը ինչ ճանապարհով կանցնի, ցանցը կհատի, թե չէ, կամ վազքի ժամանակ, ինչ արագություն կգրանցվի, կարևորը, որ էմոցիաների մեջ իրենք իրենց շնորհակալ են լինում:

Խաղերի ընթացքում ընկերներ ես ընդունում քո կյանք, կապ չունի կրտսեր, թե ավագ ու ուղղակի չես ուզում բաց թողնել և այն ավարտել մի պահի, երբ կգա ժամանակը, ու մեքենան իրենց նորից Իրան կտանի: Նման ծանոթությունները միշտ պետք է պինդ պահել, որ գրկիցդ երեք քայլի չափով հեռու չգնան`հաշվի չառնելով երկրային հեռավորությունները:

Մեր թիմը տարբեր պարագաներում սիրուն հաջողություններ է գրանցել` իրար թև ու թիկունք լինելուց սկսած, մինչև պատվով գրաված առաջին տեղ: Այս թիմը իսկապես ասելիք ունեցող թիմերից է:

ՀգԱփսոս, որ նկարում բոլորով չենք:

Meri Hakobyan Gagarin

Հայոց դյուցազունները

Հայաստանը սպորտի բնագավառում տասնամյակներ շարունակ գրանցել   է հաջողություններ, որոնցով հպարտացել և հպարտանում ենք մինչ օրս։  Մարզիկները մեր հայրենիքն են ներկայացրել աշխարհին, նրանց հաղթանակներն իսկապես թանկ են և  կարևոր մեզ համար։ Նրանք  մեր ողջ ժողովրդի և հատկապես` երիտասարդ սերնդի  մեծ խանդավառությունը և ոգևորությունն ապահովողներն են։

Սպորտում բազմաթիվ հաջողությունների հասած մարզիկներից  է նաև Արթուր Սաքունցը, որը դարձյալ զարմացրեց իր ֆիզիկական բացառիկ կարողություններով։

Ժամկետային զինծառայող Արթուր Սաքունցը սահմանել է  համաշխարհային ռեկորդ` 1,5 տոննա քաշով մեքենան  6 մետրից ավելի քաշելու համար` շրջանցելով չինացի մարզիկի ռեկորդը։ Սաքունցը գրանցվել է Գինեսի ռեկորդների գրքում՝սահմանելով համաշխարհային ռեկորդի նոր չափանիշ։

Մարզիկը  հարցազրույցի միջոցով  կիսվել է   իր գրանցած հաջողությունների մասին և ոչ միայն:

-Նախ ասեմ, որ սա իմ առաջին ռեկորդը չէր։ Զգացողություններս շատ հաճելի էին, փոքր ինչ նաև զարմացած էի, իսկ ամենակարևորը՝ հպարտություն էի զգում։

-Ո՞ր տարիքում եք արել ձեր առաջին քայլերը։

-Սպորտով զբաղվում եմ 4 տարեկանից, ռեկորդներ սկսել եմ գրանցել 16 տարեկանից։

-Այս բնագավառում ունեցե՞լ եք ձախողումներ և հիասթափություններ։

-Ձախողումներ շատ են եղել, սակայն երբեք չեմ հանձնվել։

-Ո՞րն է ձեր կյանքի կարգախոսը։

-Երբեք չհանձնվել։

-Ի՞նչ է ձեզ համար հայրենասիրությունը։

-Իմ կարծիքով յուրաքանչյուր ոք պիտի լինի հայրենասեր:  Հայրենասիրությունը մարդուն  վճռական է դարձնում: Հայրենասիրությունն այն է, երբ  պատասխանատվություն ես կրում քո երկրի, ժողովրդի հանդեպ։

-Ո՞ր երկրում կուզեիք լինել և ինչո՞ւ։

-Որևէ  նախընտրած երկիր չունեմ, իրականում շատ երկրներում կարող էի լինել, սակայն նախընտրում եմ մնալ իմ երկրում, քանի որ շատ եմ սիրում։ Ինձ համար իմ երկիրն ամենագեղեցիկն է ու ամենաապահովը։

-Ի՞նչ նախասիրություններ ունեք։

-Հիմնականում սպորտով եմ զբաղվում, նաև ազատ ժամանակ սիրում եմ ընթերցել։

-Եթե հնարավորություն ունենայիք ձեր երկրում ինչ-որ բան փոխել, ի՞նչը կլիներ դա։

-Արդարությունը կվերականգնեի։

-Հայկական զինվորական համազգեստը ուժի և տոկունության խորհուրդ ունի, ի՞նչ զգացողություններ ունեք դուք, երբ կրում եք այն։

-Ես հպարտությամբ եմ կրում համազգեստը և մեծ պատասխանատվություն եմ զգում հայրենիքիս հանդեպ։

-Ի՞նչ է ձեզ համար երջանկությունը, համարում եք ձեզ երջանիկ մարդ։

-Եթե ազնիվ ես, ապա երջանիկ ես։ Երբ ընտանիքիդ անդամները  ողջ և առողջ կողքիդ են, ապա դրանից մեծ երջանկություն չի կարող լինել։

-Եվ վերջում, ի՞նչ կցանկանաք մաղթել գալիք  2022 թվականին։

-Մաղթում եմ երկրիս խաղաղություն, սեր և Տիրոջ օրհնությունն ու պաշտպանությունը թող լինի բոլորիս հետ։

Շնորհակալ ենք, սիրելի՛ մարզիկներ, որ  ձեր օրինակով ոգեշնչում եք հազարավոր մարդկանց:

Ուժեղ քայլ` դեպի նպատակ

«Ասա՛ ինձ, որ չեմ կարող, և ես  կանե՛մ դա»։ Կյանքի այսպիսի կարգախոս ունի Քիկ բռնցքամարտի մարզիչ Ժաննա Մանուկյանը։ Նրա համար մարդկանց խոսքը որոշիչ է։ Եթե մեկը նրան ասի` չես կարող, նա հենց այդ խոսքը կդարձնի իր համար նպատակ և կանի ամեն բան` դրան հասնելու համար։

Թվում է նրա անունը ոչինչ չի ասում, ծանոթ չէ որպես անձ և մարզիչ։ Ժաննան ընդամենը 20 տարեկան է, և այսօր այս տարիքում արդեն պրոֆեսիոնալ մարզիչ։ Ակունքի հպարտությունն է։ Այսպես են նրան ճանաչում իր ծննդավայրում։ Ժաննան ծնվել է Կոտայքի մարզի Ակունք գյուղում 2001 թվականի սեպտեմբերի 2- ին։

-Շատ չարաճճի երեխա էի, բայց ամեն բան պլանավորում էի, մանկուց ժամանակս արդյունավետ ու նպատակային եմ օգտագործել։

Խոսելով մանկությունից, տեղափոխվեցինք մի քանի տարի հետ ու հիշեցինք զվարճալի դրվագ։

- Հիշում եմ փոքր ժամանակ տանը կակտուս ունեինք, ես էլ խաղում էի կակտուսի հետ ու պատահաբար նստեցի կակտուսի վրա։ Մինչև հիմա հիշում եմ, թե ոնց էր մայրս ժամերով փշերը հանում։

Մանկության տարիները շատ հագեցած են անցել, գրեթե ազատ չի եղել։ Հինգ տարեկանից պարի է գնացել մինչև ութ տարեկան։ Ութ տարեկանից, երբ արդեն հետաքրքրությունները ընդլայնվել են դեպի նոր բնագավառ,  հաճախել է Երկրապահ կամավորականների միություն։ Ինը  տարեկանից սկսել է պարապել թեկվանդո։

- Շատ պատահական է ստացվել սպորտով զբաղվելս։ Ընկերուհիս էր գնում, խորհուրդ տվեց միասին գնալ։ Ես անտեղյակ, գաղափար չունենալով սպորտից, ընդունվեցի Աբովյան քաղաքի սպորտդպրոց։  Զբաղվելով թեկվանդոյով հասկացա, որ ի՛մն է։ Շատ սիրեցի այդ սպորտաձևը։

Չորս տարի  հետո Ժաննան տեղափոխվել է Երևանի Դինամո, այնտեղ է շարունակել։ Երկու տարի հետո, տարվեց նոր սպորտաձևով` Քիկ բռնցքամարտով։ Ֆեդերացիա մտնելուց մեկ տարի հետո արդեն  սկսել է զբաղվել  մարզչական գործունեությամբ։

- Տասնհինգ տարեկանից և՛ պարապում եմ, և՛ մարզում եմ երեխաների։ Հիմա թիմ ունեմ Քիկ բռնցքամարտի,  աշխատում եմ ֆիտնես ակումբում և համատեղ սովորում եմ Հայաստանի Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտում ։

Կյանքը լի է անակնկալներով։ Ինչպես բոլորի, այնպես էլ Ժաննայի կյանքում անկումներ եղել են։ Իր կյանքի ընթացքում  սովորել է կայունանալ, ամուր կանգնել ոտքերի վրա։

- Ինձ համար կյանքում ամենակարևորը` չհանձնվելն է։ Ինչքան էլ պարտվես, կոտրվես, պիտի հետ քայլ չանես, քանի որ հե՛նց այդ անկումներն են  դարձնում ավելի ուժեղ ու հասցնում նպատակիդ։

Ժաննան երջանիկ է իր հարազատներով, ընկերներով։ Նրանք են իր հաջողությունների, երջանիկ պահերի ու հաղթանակների ուղեկիցները։ Հիմա Ժաննայի նպատակն է` կատարելագործվել իր ոլորտում, սաներին հասցնել նոր առաջընթացների, և ամենակարևորը` շարունակել ապրել և զարգանալ  հայրենի հողում։

Հուշամրցաշար հերոս Գեղամ Գրիգորյանի հիշատակին

Սեպտեմբերի 29-ին Արտաշատ քաղաքի համալիր-մարզադպրոցում անցկացվեց հեռացատկ և եռացատկ մարզաձևերի հուշամրցաշար՝ նվիրված Արցախյան 2-րդ պատերազմի հերոս Գեղամ Գրիգորյանի հիշատակին։

Գեղամ Գրիգորյանը ծնվել է 2002 թ. փետրվարի 28-ին Արարատի մարզի Դալար գյուղում։ Սովորել է Դալարի միջնակարգ դպրոցում, այնուհետև՝ ուսումը շարունակել Արարատի տարածաշրջանային պետական քոլեջում։

Գեղամը ծառայության է անցել 2020 թվականի օգոստոսի 10-ին՝ Մատաղիսում։

Պատերազմի օրերին եղել է առաջնագծում։

Զոհվել է նոյեմբերի 7-ին՝ Շուշիում։

Միջոցառմանը ներկա էին Գեղամ Գրիգորյանի ընտանիքի անդամները, ընկերներն ու հարազատները։ Արտաշատ քաղաքի սպորտի բաժնի ղեկավարի խոսքով՝ միջոցառումը երկու նպատակ ունի.

- Առաջին հերթին վառ պահել ինչպես Գեղամ Գրիգորյանի, այնպես էլ՝ 44-օրյա պատերազմի մեր բոլոր հերոս տղերքի հիշատակը և 2-րդ հերթին՝ այն օգնում է ի հայտ բերել մեր հանրապետության ուժեղագույն մարզիկներին, ովքեր փորձ են ձեռք բերում և հետագայում միջազգային հարթակներում բարձր են պահելու Հայաստանի եռագույնը։

Հերոսի մարզիչը՝ Արսեն Դերմոյանն էլ նշեց, որ Գեղամ Գրիգորյանը շատ կարգապահ մարզիկ էր․

-Գեղամը բազում հաջողությունների է հասել  սպորտաձևում։ Ծառայության մեկնելուց առաջ մասնակցեց հանրապետության պատանեկան առաջնությանը, որտեղ զբաղեցրեց 2-րդ տեղը։

 

Հուշամրցաշարում հաղթողներ ճանաչվեցին  Մարիամ Ստեփանյանը, Սվետլանա Ավդալյանը, Էլեն Խաչատրյանը, Ռուբեն Բաբագուլյանը, Գոռ Ղևոնդյանը և Գոռ Հովակիմյանը։ Մրցանակները  հանձնեց հերոսի հայրը՝ Գարեգին Գրիգորյանը։ Միջոցառման ավարտին կազմակերպիչները շնորհակալագիր և հուշանվեր հանձնեցին հերոսի ընտանիքին՝ ի նշան իրենց երախտագիտության։

Քաթար 2022֊ը իրականանալի նպատակ է

Հայկական ֆուտբոլը վերջին տարիներին վերելք է ապրում։ Ակումբային ֆուտբոլը  զարգանում է, ասպարեզ են գալիս ծագող աստղեր։ Հավաքականում  հաճելի մթնոլորտ է. ֆեդերացիան երկրի գլխավոր թիմի ղեկը վստահել է իսպանական մարզչական շտաբին՝ փորձառու մասնագետ Խոակին Կապառոսի գլխավորությամբ։ Նա աշխատել է իսպանական հայտնի ակումբներում՝ Վիլյառեալ, Ատլետիկ Բիլբաո և Սևիլիա։

Խ. Կապառոսը կարողացավ հավաքականի հետ առաջին տեղը զբաղեցնել՝ Ազգերի լիգայի խմբային փուլում` առաջ անցնելով Վրաստանի, Հյուսիսային Մակեդոնիայի և Էստոնիայի ընտրանիներից։ Հաջողությունները շարունակվեցին նաև աշխարհի առաջնության որակավորման փուլի խաղերում։ Ազգային ընտրանին 100%֊անոց արդյունք ցույց տվեց՝ հաղթելով Լիխթենշթեյնի, Իսլանդիայի և Ռումինիայի հավաքականներին։ Այսպիսով Հայաստանն այժմ զբաղեցնում է առաջին հորիզոնականը՝ ետևում թողնելով նույնիսկ ահեղ Գերմանիային։ Սա, իհարկե, աննախադեպ արդյունք է, սակայն պետք է զարգացնել հաջողությունը և երազանքը դարձնել նպատակ, ապա՝ իրականություն։ Հավաքականի հաջորդ խաղերը չափազանց կարևոր են, քանի որ մրցելու ենք աղյուսակում մեզ հետապնդողներից մեկի՝ Հյուսիսային Մակեդոնիայի, հետո մյուսի՝ Գերմանիայի հավաքականների դեմ։ Հաջողություն գրանցելը բարդացնում է նաև այն հանգամանքը, որ երկու խաղերում էլ մենք լինելու ենք հյուրի կարգավիճակում։ Կարելի է ասել, որ այս երկու հանդիպումները եթե ոչ ճակատագրական, ապա անկյունաքարային են աշխարհի առաջնության ուղեգրի համար պայքարում։

Մեր հավաքականը անցյալում նույնպես ունեցել է բազմաթիվ հնարավորություններ խոշոր մրցաշարի ուղեգիր նվաճելու համար, սակայն միշտ ինչ-որ բան պակասել է։ Կարծես թե այս անգամ կան բոլոր նախադրյալները՝ պրոֆեսիոնալ մարզչական անձնակազմ, բարենպաստ մթնոլորտ հավաքականում, մարտական կազմ և, իհարկե, նպատակ, որին հասնելու համար ոչինչ խնայել պետք չէ։

Ներկայացնենք մեր մրցակիցներին։ Իհարկե, խմբի բացարձակ ֆավորիտը Գերմանիայի ընտրանին է, սակայն, ինչպես տեսնում ենք, ֆուտբոլում ամեն ինչ հնարավոր է։ Գերմանիան ձախողված Եվրոյից հետո գլխավորել է Բավարիային վերելքի հասցրած գերմանացի մասնագետ Հանսի Ֆլիկը։ Գերմանիան, անշուշտ, լուրջ է տրամադրվելու Հայաստանի հետ խաղին, քանի որ Կապառոսի թիմի հաջողությունները չնկատել արդեն հնարավոր չէ։ Հյուսիսային Մակեդոնիան Եվրոյի ժամանակ վատ տպավորություն չթողեց և անկասկած համարվում է Հայաստանի գլխավոր մրցակիցներից մեկը։ Իսկ Լիխթենշթեյնի, Իսլանդիայի և Ռումինիայի հավաքականների դեմ մերոնք արդեն մեկական անգամ դրական արդյունք գրանցել են, սակայն այս թիմերից ոչ մեկին թերագնահատել պետք չէ, քանի որ երեք խաղերում էլ մենք դժվարությամբ ենք հաղթանակի հասել։

Հիշեցնենք, որ հանդիպումները կսկսվեն սեպտեմբերին և կավարտվեն նոյեմբերին։ Չափազանց դժվար է լինելու  մեր հավաքականի համար ուղեգիր նվաճել, սակայն ճանապարհի կեսից ետ չեն կանգնում։ Պետք է անել հնարավոր և անհնարին ամեն ինչ՝ արդյունքի հասնելու համար…

Ծանոթացեք. Յուրի Սաքունց

Հայ  ազգը  դեռ  անհիշելի  ժամանակներից  միշտ  փայլել  է  գերմարդկային  ֆիզիկական  ուժով։ «Սասնա ծռեր» Էպոսում  բոլոր  հերոսները  առանձնանում  էին  իրենց  ֆիզիկական  հազվագյուտ  կարողություններով։ Նույնիսկ  Հին Հռոմում  մեր  թագավորները  օլիմպիական  չեմպիոններ  էին, վառ  օրինակը`  Տրդատ 3-ը։  Հայ  մարզիկները  դեռ  նույն  ուժով  զարմացնում  են  աշխարհին։  Անգամ  առանց  մտածելու  յուրաքանչյուրս  կարող  ենք  նշել  Յուրի  Վարդանյանին, Արթուր  Ալեքսանյանին  և  շատ  այլոց։ Այսօր  իմ  զրուցակիցը  կարող  է  համարձակ  կանգնել  նրանց  կողքին,  քանի  որ  բավականին  երիտասարդ  տարիքում  կարողացել  է  սահմանել  Գինեսի  մի  քանի  ռեկորդ,   դառնալ  եռամարտի  աշխարհի  և  Եվրոպայի  չեմպիոն։ Նրա  անունն է  Յուրի  Սաքունց,  ով  նաև  իմ  մորեղբոր  ավագ  որդին  է  և  մեր  ազգի  պարծանքը։

IMG_1193

-Ո՞ր  տարիքում  ձեր  մեջ զգացիք  այդ  դյուցազնական   ուժը։

-Առաջին  ռեկորդներիս  սահմանման  ժամանակ,  16-17  տարեկանում,  երբ  3 ֆուտբոլային գնդակների  վրա  րոպեում  կատարեցի  հենում-ծալում վարժությունը  57  անգամ։ Դրանից  հետո 40կգ  քաշով  ծանրաքարերը  կրծքավանդակիս  կատարեցի  որովայնի  մկանների  վաժությունը 130  անգամ։

-Իսկ  ինչպե՞ս  սկսեցիք  այդ  ունակությունները զարգացնել։

-Առաջին  անգամ  տեսնելով  գերմանացի  մարզիկի  սահմանած  ռեկորդը,  հասկացա,  որ  կարող  եմ  շրջանցել  նրան  և  սկսեցի  քրտնաջան  աշխատել,  որպեսզի  սահմանեմ  Գինեսի  նոր  ռեկորդ։

-Դուք  սահմանել  եք  ռեկորդներ  ականջներով,  ատամներով,  սակայն  առանձնահատուկ  հիշարժան  են  ձեր  ճկույթով  սահմանած  ռեկորդները։ Մի  փոքր  պատմեք,  թե  ինչո՞ւ  հենց  ճկույթը։

-Քանի  որ  ատամներով  և  մազերով  սահմանված  ռեկորդները  աշխարհում  շատ  են,  ես  որոշեցի  ընտրել  այնպիսի  մի  միջոց  ծանրություններ  քաշելու,  որը  կլինի  ունիկալ  և  ընտրեցի  դրա  համար  ճկույթ  մատս,  որպեսզի  այն   առանց խոչընդոտի  գրանցվի  գինեսի  ռեկորդների  գրքում։

-Իսկ  ինչպե՞ս  սկսեցիք  մարզել  ձեր  ճկույթը։

-Սկսեցի  թեթև`  1 տոննա  քաշ  ունեցող  մեքենաներից,  որոնք  սկզբում  10սմ  անգամ  չէի  կարողանում  առաջ  քաշել,  սակայն  այնուհետև  հաղթահարելով  այդ  քաշը,  կամաց-կամաց  սկսեցի  այն  ծանրացնել:

-Ինչպե՞ս  է  տեղի  ունենում  հոգեբանական  պատրաստությունը,  երբ  դու  կանգնում  ես  դեմ առ  դեմ  հսկայական  մեքենային, կամ  գնացքին և  պետք  է  տեղաշարժես  այն։

-Նախ  և  առաջ  մարզիկը  պետք  է  միշտ  վստահ  լինի  իր  ուժերի  վրա,  կարողանա  կենտրոնանալ  կոնկրետ  նպատակի  շուրջ,  լարի  իր  ողջ  մկանային  համակարգը,  որպեսզի  հաղթահարի  արգելքը։  Լինի  հավաքված իր  մտքերով,  և  այդ  ժամանակ  նրան ոչինչ այլևս  չի  կանգնեցնի։

-Եկեք  անցնենք  ձեր  ռեկորդներով։ Ո՞րն  է եղել ձեր վերջին  ռեկորդը։

-Նախավերջին  ռեկորդս  եղել  է  ճկույթ  մատով  քաշած  44 տոննա  քաշ  ունեցող  գնացքը,  իսկ  վերջինը՝  ատամներով  քաշել  եմ  25 տոննա քաշով  հրշեջ  մեքենան։

-Պատմեք  ձեր  վերջին մրցումների  մասին։

-Վերջինը  մասնակցել  եմ  Մասռեսլինգի  Եվրոպայի  առաջնությունը, որտեղ  մեր  հավաքականը  29  երկրների մեջ  թիմային  հաշվարկով  գրավեց  5-րդ  տեղը: Մեր ինը  մարզիկները  կարողացան  իրենց  հետ  բերել  1  ոսկե  և  2  բրոնզե  մեդալներ։ Առաջնությունը  բավականին  պատշաճ  էր  կազմակերպված,  մարզիկները  ապահովված  էին  բոլոր  պայմաններով։

-Ներկայացրեք  մեր  ընթերցողին,  թե  ի՞նչ  է  իրենից  ներկայացնում  մասռեսլինգը։

-Մասռեսլինգը  առավել  հայտնի  է  որպես  ուժային  ըմբշամարտ: Համարվում  է  յակուտների  ազգային  սպորտաձևը։ Գոտեմարտի  ընթացքում աշխատում  է  սպորտսեմի  ամբողջ  մկանային  համակարգը,  սակայն  հաղթելու  համար միայն  ամուր  մկանները  բավական  չեն,  պետք  է  նաև  տիրապետել  համապատասխան  հնարքների  և  ունենալ  լավ  տեխնիկա, որպեսզի կարողանաս  տապալել  հակառակորդին։ Նշեմ,  որ  այս  սպորտաձևը  գնալով  դառնում է  ավելի  մասսայական,  կայանում  են  Աշխարհի  և   Եվրոպայի  առաջնություններ,  իսկ  ԱՄՆ-ում  ամեն  տարի  տեղի  է  ունենում  Առնոլդ  Շվարցենեգերին  նվիրված  «Առնոլդ Կլասսիկ»  մրցաշարը, որին  ներկա  է լինում  անձամբ  Շվարցենեգերը։

-Իսկ  դուք  ինչո՞ւ   ընտրեցիք  հենց  այս  սպորտաձևը։

-Մասռեսլինգով  սկսել  եմ  զբաղվել  դեռ  բանակում, երբ  ընկերոջս  առաջարկով  մասնակցեցի  մասռեսլինգի  Հայաստանի  առաջնությանը,  որում  ճիշտ  է,  պարտվեցի,  սակայն  ձեռք  բերեցի  շատ  ընկերներ՝  ի  դեմս  ֆեդերացիայի  նախագահ  Արտավազդ  Նալբանդյանի,  որին  համարում  եմ  իր  գործի  բացառիկ  նվիրյալ,  լավ  անձնավորություն,  ում  ջանքերի  շնորհիվ  մեր  հավաքականը  միջազգային  արենայում  կարողանում  է  միշտ  լավ  հանդես  գալ  և  առաջատար  դիրքեր  գրավել։  Բանակից  հետո  պահելով  մեր  կապը,  անընդհատ  մասնակցում եմ  մասռեսլինգի  մրցաշարերին,  որոնցից  խոշորագույնը  եղավ  այս  տարվա   աշխարհի  առաջնությունը  Լեհաստանում,  որտեղ  չնայած  նրան որ  մենք չեմպիոն  չդարձանք,  սակայն  կարողացանք  լավ  հանդես  գալ  և  ձեռք  բերեցինք  հսկայական  փորձ,  քանի  որ  առաջնության  ընթացքում  օրական  ունենում  էինք  7-10  գոտեմարտ։  Սակայն  մենք  ավելի  քրտնաջան  ենք  աշխատում,  որովհետև  յուրաքանչյուր  խոշոր  նվաճումը  մեծ  աշխատանքի  և  կամային  բարձր  որակների  ցուցաբերման  արդյունք  է։

-Իսկ  ո՞րն  է  ձեր  առաջին  նվաճումը։

-Առաջին  նվաճումը  սպորտային  ունեցել  եմ  դեռ  6  տարեկան  հասակում:  Աբովյան քաղաքում  կայացող  ըմբշամարտի  մարզային  առաջնությանը  գրավել եմ  2-րդ  հորիզոնականը, նշեմ  որ  10  տարի  զբաղվել եմ  ըմբշամարտով,  իսկ  երկրորդ  մեդալս  ստացել  եմ  3-րդ  հորիզոնականը  զբաղեցնելու  համար: Այնուհետև  արդեն  կամաց-կամաց  սկսել  եմ  լավացնել  արդյունքներս։ Ըմբշամարտից  հետո  սկսեցի  զբաղվել  մասռեսլինգով  և  ուժային  եռամարտով,  որով  զբաղվում  եմ  մինչ  այսօր,  հուլիս  ամսին  մասնակցել  եմ  Եվրոպայի  առաջնությանը, դարձել  եմ  չեմպիոն,  այնուհետև  Ուկրաինայում  անցկացվող  աշխարհի  առաջնության  ընթացքում   վաստակել  եմ  2 ոսկե  և  1  արծաթե  մեդալ,  որից հետո  մասնակցելով  Վրաստանում  կայացած  Եվրասիայի  առաջնությանը,  կրկին  վաստակել  եմ  2 ոսկե  և  1  արծաթե  մեդալ։  Ցավոք  սրտի,  ֆեդերացիան  հիմա  ֆինանսական  շատ  սուղ  միջոցներ  ունի,  այդ  պատճառով  ես  չկարողացա  մեկնել  և  մասնակցել  Լեհաստանում  կայանալիք  Եվրոպայի  առաջնությանը։

-Ի՞նչ  պլաններ  ունեք  հետագայի  համար։

-Դեկտեմբերի  15-ին  տեղի  կունենա  ուժային եռամարտի  Հայաստանի  առաջնությունը, որի  ընթացքում  ես  կփորձեմ  կրկին  պատվով  հանդես  գալ  և  պահել  տիտղոսս,  այնուհետև  2020 թվականին  պլանավորում  եմ  նոր  ռեկորդ,  որով  նորից  ցույց  կտամ  աշխարհին  հայի  բազկի  ուժը։

-Ի՞նչ  կամային  և  ուժային  որակներ  են  անհրաժեշտ,  որպեսզի  սկսնակ  մարզիկը  առաջխաղացում  ցուցաբերի  ձեր  սպորտաձևում։

-Մասռեսլինգը  բավականին  հեշտ  յուրացվող  սպորտ է,  այդ  պատճառով  սկսնակ  մարզիկներից  ընդամենը  պահանջվում  է  սեր  և  նվիրում  այս  սպորտաձևին։

-Իսկ  այս  տարիների  ընթացքում  եղե՞լ  է  մի  պահ,  երբ  հիասթափվել,  կամ  հուսահատվել  եք  սպորտից,  եթե  այո,  ինչպե՞ս  եք  դա  հաղթահարել։

-Այո,  հիմնականում  եղել  են  այն  պատճառով,  որ  ֆինանսական  խնդիրները  խանգարել  են  մասնակցել  առաջնություններին,  սակայն  սպորտային  դաստիարակության  մեջ  միշտ  կարևոր  է  եղել  չհանձնվելու  և  առաջ  գնալու  գաղափարախոսությունը,  այդ  պատճառով  ես փորձում  եմ  դասեր  քաղել  իմ  անհաջողություններից  և  միշտ գնալ  դեպի  առաջ, դեպի  նորանոր  բարձունքներ։

Ֆուտբոլային կյանքի սկիզբը

Լուսանկարը՝ Նաիրի Խաչատրյանի

Լուսանկարը՝ Նաիրի Խաչատրյանի

Բոլոր ինձ ճանաչողները գիտեն, որ ես շատ եմ սիրում ֆուտբոլ: Նրանք նաև գիտեն, թե որ թիմին եմ ես երկրպագում: Ես ֆուտբոլով սկսել եմ հետաքրքրվել տասներկու տարեկանից: Հիշում եմ, թե առաջին անգամ ինչպես մտա խաղադաշտ: Ես ինձ զգում էի կարևոր խաղացող, բայց ընդամենը պահեստային դարպասապահ էի: Մինչև հիմա հիշում եմ՝ ֆիզկուլտուրայի դասին լավ խաղացողները թիմ էին հավաքում, որ սկսեն մրցել հակառակորդ թիմի հետ: Շատ էի ուրախանում և ոգևորվում, երբ լավ խաղացողների թիմում էի լինում՝ թեկուզ ինձ ընտրում էին ամենավերջում: Այս ամենը տևեց հինգերորդից միչև յոթներորդ դասարան: Հիմա այդպես չէ:

Ես նպատակ դրեցի իմ առջև, որ պետք է լավ խաղամ: Սկսեցի հաճախել ֆուտբոլի պարապմունքների: Երեք ամսյա պարապմունքների ժամանակ ծանոթացա դարպասապահի գործին, կարելի է ասել՝ մասնագիտացա, բայց համարելով դարպասապահի պարտականությունները ձանձրալի՝ սկսեցի պարապել իբրև խաղացող, որպեսզի ընդգրկվեմ հիմնական թիմում: Մեկ տարի հաճախեցի ֆուտբոլի, բայց դա էլ ավարտվեց, երբ թշնամու գնդակոծության ժամանակ վնասվեց մեր Կոթի գյուղի ֆուտբոլի դաշտը: Մենք վերջին ժամանակներս ֆուտբոլ էինք խաղում միայն բակում: Ես մտածում էի՝ իմ երազանքը կմնա անկատար: Բայց դաշտում սկսվեցին վերանորոգման աշխատանքները:
Այժմ ես խաղում եմ որպես հարձակվող, այն էլ՝ հիմնական թիմում: Նաև թիմի ավագն եմ: Բայց մինչև հիմա էլ ինձ դասարանում ֆիզկուլտուրայի ժամերին չեն ընտրում դասարանի լավագույն խաղացողները, քանի որ լավագույն խաղացողներից մեկը ես եմ, և հիմա արդեն ես եմ որոշում իմ թիմի կազմը:

Ani Ghulinyan

Ռուսաստան 2018. քիչ մնաց

Ֆուտբոլի աշխարհի 2018 թվականի առաջնությանը մնաց մի տարուց էլ քիչ ժամանակ, ու ինչքան օրերը մոտենում են, այնքան սպասելը դառնում է դժվար: Ֆուտբոլ սկսել եմ սիրել հավաքականների խաղերի ժամանակ՝ նախորդ աշխարհի առաջնությունից, որը, թվում է, բոլորովին վերջերս էր, բայց արդեն երեք տարի է անցել:

Ֆուտբոլային այս ողջ կրքերի արանքում ամենաշատը ռուսների բախտն է բերում: Դժվար թե առաջնությունը մեկ այլ երկրում անցկացնելու պարագայում նրանց հավաքականը խմբային փուլից այն կողմ անցներ, էլ չեմ ասում, որ մի ամիս վայելելու են այնպիսի աստղերի խաղեր, ինչպիսիք են՝ Մեսսին, Ռոնալդուն, Բուֆոնը, Ինիեստան:
Կատարյալ երջանկությունը ինձ համար այն օրը կլինի, երբ մեր հավաքականն էլ այլ թիմերի հաղթի ու վերջապես դուրս գա եզրափակիչ փուլ, երբ ներքին որակյալ առաջնություն կունենա, լավ կազմ, արդյունավետ տակտիկա, կայուն խաղ ու լավագույն հայ ֆուտբոլիստներին հրավիրելու հնարավորություն:

Հրաշալի է, երբ առաջին խաղում դրամատիկ վերջաբանով հաղթում ենք մեզնից ուժեղ թիմի, ուրախանում ենք, բայց ամեն անգամ մեկ-երկու ստացված խաղով միավորներ չես վաստակի: Իհարկե, այս շրջափուլը մեր հավաքականի համար բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով ձախողված էր, խնդիրների ու սխալների մասին ժամերով կարելի է խոսել, բայց ամեն խաղից առաջ ինչ-որ բան ինձ միշտ ստիպում է հավատալ հաղթանակին:
Դեռ այսօր էլ շարունակվում է պայքարը «Մունդիալ-2018»-ի ուղեգրեր նվաճելու համար: Հավաքականների մեծամասնությունն արդեն ճամպրուկներն է հավաքում Ռուսաստան մեկնելու համար: Բայց մինչ այդ, երբ դեռ պարզ չէր Պորտուգալիան ու Արգենտինան կանցնե՞ն արդյոք հաջորդ փուլ, թե՞ ոչ, սոցցանցերում շատ էի հանդիպում ռեալ-բարսայական հակամարտության ևս մեկ ձևի, որտեղ մի մասը այն խորին համոզմունքին էր, որ Մեսսին պետք է դուրս մնա առաջնությունից, մյուս մասն էլ՝ հակառակը: Իրականում թե՛ առանց Մեսսիի, թե՛ առանց Ռոնալդուի դժվար է պատկերացնել ուժեղագույնների առաջնությունը: Վերջիվերջո, չորս տարի չենք սպասում, որ տեսնենք, թե ինչպես է մի ուժեղ թիմ ջախջախում մնացածներին, մեզ մրցակցություն է պետք, պայքար, իսկական, դիտարժան ֆուտբոլ:
Ռուսաստանը Բրազիլիան չէ, ոչ էլ երկրպագուներն են նման, բայց հուսով եմ՝ այն, ինչ կլինի հաջորդ տարի, ոչնչով չի զիջի 4 տարի առաջ եղածին:

Մնում է սպասել, իսկ ամռանը թեժ է լինելու:

Չեմպիոնի ուղին

Հարցազրույց բազկամարտի աշխարհի չեմպիոն Դավիթ Մադոյանի հետ: Այժմ Դավիթը Եվրոպայի կրկնակի չեմպիոն է, աշխարհի կրկնակի բրոնզե մեդալակիր և աշխարհի չեմպիոն: 

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

-Դավի՛թ, խնդրում եմ պատմիր, թե ինչպես և երբ սկսեցիր զբաղվել սպորտով: 

-16 տարեկանից ծնվեց սերը սպորտի նկատմամբ: Երբ դեռ պրոֆեսիոնալ չէի, սկսել էի զբաղվել բազկամարտով, մրցում էի, ուժերս էի փորձում հասակակիցներիս շրջանում: Սակայն առաջ գնալու համար պայմաններ չկային, բայց, ի ուրախություն ինձ, շուտով Արմավիրում բացվեց մի մարզասրահ, որն էլ իմ առջև բացեց մեծ ուղի դեպի բազկամարտ:

-Ի՞նչ էիր զգում առաջին մրցման ժամանակ: 

-Առաջին մեդալս վաստակել եմ Հայաստանի սահմաններում՝ Շիրակի մարզի բաց առաջնության ժամանակ, երբ զբաղեցրի երկրորդ տեղը:

-Կա՞ն մարդիկ, որոնք քեզ ոգեշնչում են, խրախուսում, որ միշտ առաջ շարժվես:

-Այո, իհարկե, յուրաքանչյուր մարզիկի կողքին պետք է լինի ոգեշնչող մեկը: Իմ կողքին են միշտ ընկերներս, մարզիչս, հարազատներս, ընտանիքս: Ծնողներս ամեն մրցաշարից առաջ ասում են, որ իրենց համար կարևոր չէ հաղթանակը, կարևորն այն է, որ վնասվածք չստանամ: Բայց երբ իմանում են հաղթանակիս մասին, շատ են ուրախանում, ու հենց նրանց հրճվանքն էլ ինձ ուժ է տալիս, որպեսզի մյուս անգամ նույնպես հաղթանակով վերադառնամ:

-Արդեն բավականին երկար ժամանակ է, ինչ բազկամարտը քո կյանքի մի մասն է: Կա՞ արդյոք քեզ համար սահմանված հաղթանակի բանաձև: 

-Ունեմ կարգախոս՝ հավատա քեզ յուրաքանչյուր իրավիճակում, որը, կարելի է ասել, ինձ բավականին ոգևորում է:

-Համեմատելով քեզ 16 տարեկանում և այժմյան սերնդին՝ տեսնո՞ւմ ես նույն ձգտումը սպորտի նկատմամբ: 

-Չեմ կարող ասել, որ չկա ձգտում, ուղղակի չկա այն, ինչ մեզ անհրաժեշտ է: Կարծում եմ, որ մենք ինքներս պետք է օրինակ ծառայենք նրանց համար, ու նրանք էլ, տեսնելով մեր հաղթանակները, պետք է ոգևորվեն ու ձգտեն մեզանից առաջ անցնել:

-Առաջիկայում կա՞ն մրցաշարեր, որոնց պատրաստվում ես մասնակցել: 

-Նախ ասեմ, որ իմ անձնական բժիշկն անգամ դեմ էր, որ ես մասնակցեի աշխարհի այս առաջնությանը, բայց իմ համառության շնորհիվ ես գնացի ու հենց վնասված ձեռքով էլ հաղթեցի: Իսկ հիմա զբաղվում եմ ձեռքիս լիարժեք ապաքինմամբ, քանի որ մայիսին Եվրոպայի առաջնությունն է Բուլղարիայում: Ամեն ինչ անելու եմ, ոչ մի ջանք չեմ խնայելու, որ միշտ Հայաստանի սահմաններից դուրս հնչեցնեմ Հայաստանի Հանրապետության օրհներգը:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Մադոյանի անձնական էջից

Լուսանկարը՝ Դավիթ Մադոյանի անձնական էջից

-Աշխարհի առաջնությունում դու դուրս եկար մի վերնաշապիկով, որի վրա ապրիլյան պատերազմի հերոս Ադամ Սահակյանի նկարն էր, կպատմե՞ս մի փոքր այդ մասին: 

-Ադամը իմ ընկերն է եղել ու կա, մենք միասին ենք մարզվել, ու ամեն անգամ նա շատ էր ուրախանում իմ հաջողություններով: Ու ես իմ պարտքն էի համարում, որ իմ մեծ հաղթանակը նվիրեմ ընկերոջս. ես հասա դրան:

-Դժվար չէ՞ պահել չեմպիոնի կոչումը: 

-Ինչ խոսք, դա մեծ պատասխանատվություն է: Հաղթանակին հասնելն այլ բան է, իսկ այդ հաղթանակը պահելը՝ մեկ այլ բան: Ես միշտ պայքարելու եմ, որ հասնեմ ավելիին:

-Ի՞նչ կմաղթես ընթերցողին: 

-Բոլորին ցանկանում եմ մեծ հաղթանակներ, ու թող բոլորն էլ զգան այն, ինչ ես եմ զգացել, քանի որ մինչև պարտվել չսովորես, չես զգա հաղթանակի ուժը:

 

Հարցազրույցը վարեց Անուշ Հովհաննիսյանը

Կալավանի բասկետբոլի թիմը

21430159_2157955577563988_1581045664559944850_nԷդգար Գևորգյանը բասկետբոլիստ է: Խաղում է Վրաստանի թիմում: Վերջերս եկել էր մեր գյուղ՝ Կալավան: Հարցրեց, թե արդյոք ուզո՞ւմ ենք բասկետբոլ խաղալ և ունենալ մեր՝ Կալավանի թիմը: Մենք բոլորս մեր համաձայնությունը տվեցինք: Էդգարը գրանցեց մեր անուն-ազգանունները, տարիքներն ու համազգեստի համարները: Ասաց, որ եթե լավ խաղանք ու մեզ լավ դրսևորենք, մեզ կտանի տարբեր երկրներ, որպեսզի մրցենք այնտեղի բասկետբոլիստների հետ: Բոլորս էլ շատ ուրախ էինք, որ մենք էլ կարող ենք թիմ ունենալ, խաղալ ու հաղթել: Նա մեզ խոստացավ համազգեստներ, համապատասխան գնդակներ և բասկետբոլի ցանցեր բերել: Շուտով նաև կասֆալտապատեին տարածքը, և մենք օգոստոս ամսից կսկսեինք բասկետբոլի պարապմունքները:

Օգոստոս ամիսն ավարտվեց, բայց Էդգարն ուշանում էր: Բոլորի հույսը մարել էր, բայց նա եկավ և բերեց այդքան շատ սպասված համազգեստները, գնդակները և ցանցերը: Ասաց, որ դասերից հետո մնանք, մաքրենք դպրոցի տարածքը խոտերից և ցանցերը տեղադրենք: Մենք բոլորս մի մարդու նման մնացինք և օգնեցինք Էդգարին:

21552911_706600672874792_1615000983_nՀաջորդ օրը՝ ժամը 13-ին, մեր բասկետբոլի առաջին պարապմունքն էր, մեզ համար շատ հիշարժան օր:

Էդգարը մեզ բացատրեց խաղի կանոնները, և խաղացինք: Մի քանի օր պարապմունքներից հետո Էդգարը մեզ հրաժեշտ տվեց և պարտադրեց, որ իր բացակայության ընթացքում էլ անպայման խաղանք:

Այժմ մենք բասկետբոլի թիմ ենք: