Ներկայացնում է ուսուցիչը խորագրի արխիվներ

izabella sanesyan

,,Поехали!”

Բոլորս էլ ունենք նախասիրություններ ու հետաքրքրություններ և դեռ մանկուց ենք մտածում, թե ինչ մասնագիտություն ենք ընտրելու: Բայց կան մասնագիտություններ, որոնք աշխատասիրությունից բացի պահանջում են նաև համարձակություն: Հենց այդպիսին է տիեզերագնացությունը: Հիմա կարծես այնքան էլ հաճախ չեն խոսում այդ մասին, մինչդեռ վաղնջական ժամանակներում մարդիկ ինչեր ասես, որ չեն արել տիեզերքի գաղտնիքներին խորամուխ լինելու համար: Ըստ առասպելի՝ փորձել են անգամ մոմե թևերով սավառնել վեր՝ դեպի արևն ու երկինքը: Տիեզերք են ուղարկել շներ ու տեսախցիկով հետևել նրանց: Եղել են դեպքեր, երբ շները չեն վերադարձել… Երբ Բելկա ու Ստրելկա անուններով շները բարեհաջող վերադարձել են, մարդիկ ոգևորվել են…

Մարդկանց մեջ ամենախիզախն ու գիտակը եղել է բոլորիս հայտնի Յուրի Գագարինը: Առաջինը հենց նա է տիեզերք թռել ու վերադարձել: Թռիչքը տեղի է ունեցել ապրիլի տասներկուսին: Ինչպիսի՜ ինքնամոռաց նվիրվածություն է պետք նման համարձակություն ունենալու համար: Ես նրա մասին կարդացել եմ: Երբ փոքր է եղել, նայել է օդապարուկով խաղացող ընկերներին ու մտածել. «Ի՜նչ լավ կլիներ, եթե ես էլ կարողանայի այդպես վեր բարձրանալ»: Շատ լավ է, որ նրա մանկական երազանքն ի վերջո իրականացել է: Երանի բոլորս նման բախտ ունենայինք…

Ի դեպ, ես ապրում եմ հենց այն ավանում, որը կրում է աշխարհահռչակ տիեզերագնացի անունը: Գագարինի տպավորիչ արձանը գտնվում է մեր ավանի կենտրոնում, նրա նկարներից փակցված են մեր դպրոցի պատերին: Գագարինը լուսավոր ու բարի դեմք ունի: Մեր բնակավայրում բոլորը գիտեն մեծ տիեզերագնացի պատմությունը:

Ես լսել եմ նաև, թե նա ինչպես է արբանյակի մեկնարկից հետո ինքնավստահ ձայնով ասել…

-Поехали!

Այսինքն՝ գնացի՜նք:

Այդ օրը կարելի է համարել տիեզերագնացության մեկնարկի օրը: Այսօր երկնքի ոլորտներն ակոսում են բազում արբանյակներ, գալակտիկաներ են ուսումնասիրվում: Ես հպարտ եմ, որ ապրում եմ Գագարինի անունը կրող բնակավայրում: Հույս ունեմ, որ մեր ավանը նույնպես առաջ կգնա  ու բարձունքներ կնվաճի…

Իմ հրաշալի քույրիկը

Ողջույն: Ես Ռիման եմ: Ուզում եմ պատմել իմ հրաշալի քույրիկի՝ Արաքսյայի մասին: Նա տասը տարեկան է: Մենք այնքան ենք սիրում իրար, որքան ձուկը՝ ջուրը: Թեև, անկեղծ ասած, բավականին հաճախ ենք վիճում, սակայն շատ չանցած՝ չենք էլ հիշում այդ մասին ու սկսում ենք խաղալ: Մեր մտքերն ու կարծիքները ամեն օր չէ, որ համընկնում են։

Օրինակ՝ ես ասում եմ.

-Արի խաղանք մի լավ խաղ…

-Ո՜չ, ես չեմ ուզում խաղալ,- մեկեն քմահաճ է դառնում քույրիկս:

-Կխաղանք՝ ինչ ուզես…

-Դե լա՛վ… Ուրեմն արի խաղանք ուսուցչուհի և աշակերտ։

-Բայց ես կլինեմ ուսուցչուհին։

-Իսկ ինչո՞ւ հենց դու,- խոժոռվում է Արաքսյան:

-Չէ՞ որ ես եմ մեծը։

Եվ այսպես շարունակ մենք վիճում ենք: Հետո մեր մտքերը համընկնում են, և սկսում ենք խաղալ իր ուզած խաղը: Նա այդ ժամանակ դառնում է շատ չարաճճի աղջիկ:

Ասում է.

-Եթե ինձ բարձր գնահատական չնշանակես, ես էլ չեմ խաղա:

Ես ընդառաջում եմ, քանի որ չեմ ուզում, որ նա տխրի: Մեր մեջ ասած՝ եթե ես նրա ցանկությունները չկատարեմ, նա ինձ հետ դժվար թե խաղա։

Ես միշտ ձգտում եմ նրա ծննդյան օրը տոն դարձնել: Հատուկ տորթ եմ պատրաստում ու գունագեղ զարդարում:

Այո, մենք միշտ այդպիսին ենք: Գուցե ես էլ ի՞ր համար եմ չարաճճի: Պետք է խոստովանեմ, որ երբեմն ես էլ եմ նրան բարկացնում: Բայց մի բան հաստատ է. մենք իրար շատ ենք սիրում:

Իմ քույրիկ Արաքսյան շատ բարի, ժպտերես, աշխույժ ու կարմրաթշիկ աղջիկ է: Վստահ եմ, որ տարիների հետ ավելի ու ավելի խելացի ու հանդուրժող կդառնա: Չնայած նրան, որ նա երբեմն ինձ բարկացնում է, բայց նաև ուրախացնում ու երջանկացնում է…

Ռիմա Եղիազարյան

«Կանթեղ» գրական խմբակ

Օտար ամայի ճամփեքի վրա

Երբ աշակերտներիս հանձնարարեցի շարադրություն գրել պանդխտության մասին, չէի պատկերացնում, որ դա հույզերի ու սրտամոտ մտորումների տեղիք կտա: Փաստորեն նույնիսկ պատանեկան տարիքում արդեն իսկ սեփական պատկերացում ու դիրքորոշում ունեն մեզ պատուհասած այդ չարիքի նկատմամբ… Քանզի մեր` Գեղարքունիքի մարզի Գագարին ավանի շենքերում էլ շատ են անտերությունից սևակնած ու կուրացած լուսամուտները…

Ահա պատառիկներ երեխաների գրվածքներից։

Նելլի Բրագինա

ուսուցիչ, «Կանթեղ» գրական խմբակի ղեկավար

***

Եղեռնից, երկրաշարժից հետո շատերը գնացին… Քչերը մնացին, որ շենացնեն իրենց երկիրը: Նժդեհները կարոտը սրտներում ապրում են օտարության մեջ և չեն կարողանում մոռանալ իրենց Հայաստանը: Ցավոք, մարդիկ շարունակում են գնալ՝ երևի կարծելով, որ մոռանալը հնարավոր կլինի: Բայց ես լսել եմ, թե ինչպես էին մարդիկ պատմում, որ ինքնաթիռի մեջ անգամ կարոտն արդեն խեղդում է իրենց: Պանդխտությունը շատ վատ բան է. գիտե՞ք, թե ինչ է զգում արմատախիլ արված ծաղիկը… Բայց մարդիկ էլի մեկնում են: Օտար երկիրն ասես ստրուկի պես է պահում նրանց ու չի թողնում հեռանալ…

Մանվել Մանուկյան

5-րդ դասարան

***

Մենք ընտանիքով ապրել ենք արտերկրում: Ես հենց այդ ժամանակ հասկացա, որ պանդխտությունը չարիք է, որ կարոտը զորավոր է ու հոգուն իշխող… Եվ ես ուզում եմ խորհուրդ տալ իմ ծանոթ-անծանոթ բոլոր հայրենակիցներին, որ վերադառնան, որ մեր հայրենիքը մեզնով հարստանա: Արտերկրում գտնվելիս՝ ես ոչ մի ակնթարթ չեմ մոռացել իմ հայրենիքը: Եթե անգամ Հայաստանը կործանման եզրին լինի, հայը չպետք է տատանվի, այլ վերադառնա ու այդ կործանումից փրկի իր երկիրը, պահի ու պաշտպանի…

Հիմա ես ուրախ եմ, որ իմ ընտանիքի անդամներից ոչ ոք չի պակասում. ոչ ոք չի բռնել արտագաղթի ուղին: Հակառակ դեպքում՝ ընտանիքում առաջանում է կարոտ: Ես դրանում համոզված եմ, քանի որ զարմիկս ու մորաքույրս դեռ արտերկրում են: Այնքա՜ն կուզեի՝ նրանք իմ կողքին լինեին: Ճիշտ է, ժամանակ առ ժամանակ գալիս են, բայց դա ամենևին այն չէ… Պանդխտություն բառը միայն լսելիս իմ մեջ հուզմունք է առաջանում ու տխրություն: Երնեկ այն իսպառ վերանա մի օր: Օտար, ամայի ճամփեքին պետք չէ ընտելանալ: Ես միշտ կպայքարեմ իմ երկրում մնալու համար: Մենակ չեմ թողնի ծնողներիս ու հարազատներիս:

Ռիմա Եղիազարյան

8-րդ դասարան

***

Իմ կարծիքով՝ հայը պետք է դիմանա ամեն տեսակ փորձության, բայց երբեք չլքի իր երկիրը: Չէ՞ որ ծառն ուժեղ է արմատներով, մարդը՝ հայրենիքով:

Մարդը դեռ չի հասցնում մեկնել, բայց արդեն սկսում է կարոտել… Ես այս տարի կարդացի Զոհրապի «Այրին» նովելը: Շատ տպավորիչ էր հերոսուհու՝ Զարդարի հոգեվիճակը: Երբեմն մարդը սուտ խոստումներ է տալիս կնոջը, երեխաներին, ծնողներին, սակայն արտերկրում գտնվելիս չի էլ հիշում նրանց, չի հիշում, թե ինչու է ինքը եկել այստեղ, չի հիշում իր խոստումները… Ահա թե ինչպես է պանդխտությունը կործանում բազմաթիվ երջանիկ ընտանիքներ։

Մարդն օտար երկիր է մեկնում հանուն փողի, որպեսզի կարողանա պահել իր ընտանիքը, բայց հաճախ մոռանում է նույն այդ ընտանիքի մասին: Այսինքն՝ դժբախտության պատճառը փողն է:

Եվ որքան էլ մարդն ապրի իր հայրենիքից հեռու, միևնույն է, հոգու խորքում միշտ մխալու է կարոտը…

Լուիզա Սարգսյան

8-րդ դասարան

***

Ես ամենից շատ կարոտում եմ պապիկիս. նա գնացել է արտագնա աշխատանքի: Երբեմն համացանցով զրուցում ենք, բայց խոսելն ավելի է հուզում ինձ՝ հարազատ են նրա ձայնը, սպիտակ մազերը: Հեռախոսով ցույց է տալիս մարդկանց ու փողոցները, իր աշխատավայրը: Լավ աշխատելու համար նրա անուն-ազգանունն ու լուսանկարը տպագրել են թերթում: Մենք սովորաբար երկար ենք զրուցում, ժամանակը թև առած թռչում է, իսկ կարոտը մնում է… Թող ոչ մեկը հանուն աշխատանքի չլքի հայրենիքը: Երնեկ մեր երկրի վիճակն այնքան բարելավվեր, որ ոչ ոք անգամ մտքի ծայրով չանցկացներ ինքնակամ պանդուխտ դառնալ: Եթե բոլորը մնան այստեղ աշխատելու, ապա մեր Հայաստանը կշենանա։

Սյուզան Գևորգյան

8-րդ դասարան

Nelli Bragina

Մեր ընկեր Գալստյանը…

Հիրավի, կան կրթօջախներ, որոնց գոյությունը դժվար է պատկերացնել առանց տվյալ ուսուցչի լուսավոր ու անհրաժեշտ ներկայության: Այդօրինակ ուսուցիչը դպրոցի բարի ոգին է, ով ոգեղեն ջերմություն ու կամք է փոխանցում աշակերտներին ու գործընկերներին: Կամք՝ ինքնանվեր դասավանդելու, կամք՝ բացահայտելու ու կերտելու, լույս ու այրում արարելու…

Այդպիսին է իմ ուսուցչուհին՝ ընկեր Գալստյանը: Թեպետ հիմա ինքս էլ ուսուցչուհի եմ նույն դպրոցում, բայց սիրով շարունակում եմ ինձ նրա աշակերտը զգալ… Ասես հայտնվում ես մի այլ՝ զուգահեռ իրականությունում: Միայն աչքերն են նույնը՝ սիրելի ուսուցչուհուդ բարի հայացքը, աջակցող խոսքն ու գործը:

52646413_380663752713391_2975023536978001920_n

Անասելի լարված էի, երբ որպես պրակտիկանտ՝ ընկեր Գալստյանի ներկայությամբ դաս էի վարում: Ուզում էի արժանի լինել նրա աշակերտը լինելուն, չվրիպել որպես Ուսուցիչ և Մարդ…

Մինչև հիմա էլ չեմ հասկանում, թե մեր ընկեր Գալստյանին ինչպես է հաջողվում բազմամարդ դասարանը կառավարել… հայացքով: Նա միշտ թե՛ աշակերտի, թե՛ նորեկ ուսուցչի կողքին է: Աշակերտական և ուսանողական տարիներին նա սիրահոժար ինձ էր տրամադրում իր անձնական բյուրահատոր գրադարանի արժեքավոր գրքերից, որպիսիք չեն ճարվում անգամ գրադարաններում… Հիշում եմ՝ գիրքը վերցնելիս կամ վերադարձնելիս ինձ չէր «հաջողվում» հեռանալ առանց որևէ համեղ հյուրասիրության: Եվ նա իր տան հյուրընկալ, բարեկամական մթնոլորտը բերել է ուսուցչանոց. գործընկերների միջև ստեղծել կուռ միասնություն ու հարազատություն:

Մեր ուսուցչանոցում թաղարների մեջ ծաղկում են տասնյակ բույսեր: Որ ամսվա որ օրն էլ լինի՝ բազմագույն ծաղկաբույլերը տրամադրություն ու գեղեցկություն են սփռում: Մեր ընկեր Գալստյանի օրինակին հետևելով՝ այլ ուսուցիչներ ևս դասարաններում կանաչ անկյուններ են կազմակերպել:

Հաճախ է պատահում, երբ նրանցից որևէ մեկը ոստն ու թաղարն առած գալիս է.

-Ընկեր Գալստյան, Դուք տնկեք, եթե Ձեր ձեռքը կպնի, հաստատ կաճի…

Եվ իրոք, մեր ընկեր Գալստյանի ձեռքով տնկված տերևն իսկ շուտով արմատակալում ու փթթում է…

Այգի ունի, որտեղ մեկը մյուսին հերթ չտալով ծաղկում են բույսերը: Ինքը նկարում է հեռախոսով: Նկարները թերթելիս իր դեմքին էլ է ժպիտ ծաղկում…

-Նելլի՛, իսկ տեսե՞լ ես իմ ծաղկած բեգոնիան…

Ու հպարտությամբ ցույց է տալիս տասնյակ անուններով, զարմանազան գույներով ու տերևներով անթիվ բույսեր…

Եթե նույնիսկ «չխոսկան սանիկներն» են զգում ընկեր Գալստյանի սերն ու հոգածությունը, էլ ի՜նչ ասել «խոսող սանիկների» մասին: Նրա կողքին մոլորվելն անհնարին է: Պատահել է՝ մեզ՝ աշակերտներիս քերականությունը մթին անտառ է թվացել, որտեղ ձեռք ձեռքի շուրջանակի պտտվում են դերբայները, ու բայն աճպարարի պես ձև ու կերպարանք է փոխում…

Հնչում է ուսուցչուհու հանգիստ ու վստահելի ձայնը.

-Դասն սկսեք հասկանալ հենց վերնագրից: Վաղակատար. այսինքն՝ խոսքն ավելի վաղ՝ նախկինում կատարված գործողության մասին է:

Ու նորից հայտնվում ես հայերենի հանդարտասուն անտառակում, որտեղ անգին քարերի պես պեծին են տալիս ու շողշողում մեր հրաշագեղ բառերը: Եվ հոգիդ լցվում է արևով: Արև, որ է՛ սերն առ մայրենին: Հիմա այդ արևը միշտ է իմ հոգում, և ես կուզեի այն փոխանցել իմ աշակերտներին…

Վերջերս աշակերտուհիս՝ Լուիզան ասաց.

-Ընկեր Բրագինա, Ձեզ հետ ամեն ինչ այնքա՛ն հեշտ է…

Ակամա ժպտացի. հիշեցի ինքս ինձ այդ տարիքում և մտովի շնորհակալություն հայտնեցի ընկեր Գալստյանին՝ այն Մարդուն, ումից միշտ ուզում եմ սովորել… Հենց նրա՛ շնորհիվ է, որ դեռ աշակերտ եղած ժամանակվանից գիտեմ, որ ուսուցիչ լինելու առաջին նախապայմանը զգայուն ու մտածող մարդ լինելն է: Երեկ մեր ուսուցչուհիներից մեկը խոսքի մեջ նշեց, որ այսինչ երեխան ուզում էր մասնակցել «Կենգուրու» մրցույթին, բայց գումարային պահի մասին իմանալուց հետո լռեց…

-Դա ի՛նչ խնդիր է,- անմիջապես արձագանքեց ընկեր Գալստյանը,- ես կվճարեմ: Ու եթե էլի կան շնորհալի երեխաներ, ովքեր ուզում են մասնակցել, բայց գումարի հետ կապված խնդիր ունեն, ասե՛ք ինձ…

Երբ ամեն օր աչքիդ առջև է Ուսուցչի ու Մարդու այդ տեսակը, չես կարող չձգտել ավելի լավը դառնալ, ավելին իմանալ ու կարողանալ…

53255416_332920774002543_3960792168624291840_n (1)

Պատկերացնում եմ, թե այս տողերը կարդալիս իմ ընկեր Գալստյանն ինչպես զարմացած կժպտա, բայց ես մի՜ քիչ նախանձում եմ նրա հիմիկվա աշակերտներին… Ընկեր Գալստյանը կրկնում է. «Դասի ընթացքում չանտեսեք ոչ մի աշակերտի, հենց վատ սովորող աշակերտի առաջադիմությունն է ձեր լավ աշխատանքի ապացույցը»: Չգիտեմ, թե ինչպես է ընկեր Գալստյանին հաջողվում պահպանել բարության, խստության, պահանջկոտության այն ճշգրիտ համամասնությունը, որը ուսուցչի աշխատանքի հաջողության գրավականն է։

…Հեշտ ու հաճելի է աշխատանքը, եթե կողքիդ կա այն աջակցող ու գրագետ մարդը, ում միշտ կարող ես վստահել ու ապավինել:

Սիրելի ուսուցչի աշխատանքը արժևորելու համար պետք չեն հատուկ տոներ ու միամսյակներ:

Մեր ընկեր Գալստյան, թույլ տվեք խոստովանել, որ թե՛ որպես աշակերտ, թե՛ որպես գործընկեր՝ սիրում ու գնահատում եմ Ձեզ…

Meri Harutyunyan Gagarin

Կարդալը ճամփորդություն է

 Մենք մանկուց ենք կապվում գրքերի հետ: Դեռ կարդալ չգիտենք, բայց վերցնում ու թերթում ենք էջերը, նայում նկարները: Մեծանալով՝ ընկերանում ու բարեկամանում ենք գրքերի հետ:

Ես ուզում եմ պատմել իմ գրքերի մասին: Բացի իմ դասագրքերից, ես տանը ունեմ մի մե՜ծ գրադարան՝ բազմապիսի գրքերով: Տեսականին մեծ է: Դեռ չեմ հասցրել կարդալ բոլորը, բայց երբ ձեռքս եմ առնում գիրքը, ասես ժամանակը կանգ է առնում: Գիրք կարդալու վրա ծախսած ժամանակը ոչ թե կորսված է, այլ կրկնակի շահած:

Իմ կարդացած անխտիր բոլոր գրքերը հետաքրքիր են: Հիմա տարված եմ պատմավեպերով: Վերջերս կարդացի Րաֆֆու «Սամվելը»: Անկեղծ ասած, ինձ հետաքրքրել էր հանուն հայրենիքի, հայրենասիրությունից մղված սպանությունների մասին լսածս: Լսել էի նաև Սամվելի քաջության մասին: Վեպը կարդալով՝ համոզվեցի, որ այնտեղ շատ ավելի հետաքրքիր դրվագներ կան: Ասես հրաշքով հայտնվել էի հինգերորդ դարում. մտովի տեսնում էի խորհրդավոր ամրոցները, անտեսանելի կերպով մասնակցում իրադարձություններին:

Երբ դպրոցում որևէ գիրք են հանձնարարում, այլևս չեմ մտահոգվում, թե որտեղից կգտնեմ այն: Մեր ընտանեկան գրադարանում հերթականությամբ շարված են գրքերը՝ ըստ հեղինակների: Տատիկս ամենաարագն է գտնում պետք եկած գիրքը:

Երբ առաջին անգամ հյուր են գալիս մեր տուն, այդքան գրքեր տեսնելով, զարմացած հարցնում են.

-Այսքանը կարդացե՞լ ես…

Ես ինքնավստահ պատասխանում եմ.

-Դեռ ոչ, բայց անպայման կարդալու եմ:

Եվ իսկապես, հաստատ կգա այն օրը, երբ ես կարդացած կլինեմ մեր տան գրադարանի բոլո՜ր գրքերը: Չէ՞ որ ամեն մի գիրք յուրահատուկ մի աշխարհ է՝ սպասված ճամփորդություն՝ լի արկածներով ու հրաշքներով:

«Կանթեղ» գրական խմբակ

Ամանորին ընդառաջ

ani vardanyanԱյս օրերին ավելի ես կարևորում ունեցածդ, ակամա ափսոսում ես չունեցածիդ համար ու վերապրում ես կորուստներդ…

Ես սիրում եմ Ամանորը: Երկիր մոլորակի վրա թերևս չկա այնպիսի բնակիչ, որը չի սիրում այս տոնը: Յուրաքանչյուր ոք մտովի հաշվարկ է անում, թե քանի օր մնաց:

Ունեցածս ամենակարևոր հարստությունը վեց հոգուց բաղկացած իմ ընտանիքն է. պապիկս, տատիկս, մայրիկս, ես, քույրս ու փոքրիկ եղբայրս: Ինձ հիմնականում դուր են գալիս երեկոները, քանի որ այդ ժամանակ բոլորը տանն են: Երեկոյան մենք զբաղվում ենք տարբեր բաներով. օրինակ՝ ես ու պապիկս շաշկի ենք խաղում, քույրիկս եղբորս հետ նկարում է, մայրիկս զբաղվում է խոհանոցային գործերով, տատիկս հեռուստացույց է դիտում:

Ես վստահ եմ, որ իմ ընտանիքն աշխարհի ամենաբարի ու լավ, զարմանահրաշ ընտանիքներից է: Բայց… Այնքա՜ն եմ կարոտում հայրիկիս: Ես նրա մասին խոսել չեմ կարողանում, որովհետև բառերը հեղձուկ են դառնում ու սեղմում կոկորդս, դառնում են արցունք ու հոսում են…

«Ժպիտ, ծիծաղ, հումոր» ու նման բառերն ինձ համար անցած երկու տարիների ընթացքում ասես թշնամի են դարձել:

Երբ տասը տարեկան աղջնակը կորցնում է իր կյանքի մի մասնիկին, ով սոսկ ծնողի պես չէր, այլ մտերիմ ընկերոջ, ուրեմն պարզից էլ պարզ կլինի, որ դու չես կարող ժպտալ, երբ ամբողջ հոգիդ ցավում է:

Ես իմ կյանքի ընթացքում շատ դաժան բաների եմ հանդիպել, բայց սրանից դաժան չէի էլ կարող պատկերացնել: Անչափահաս աղջկա աչքերը բացվեցին, փոխվեց բնավորությունը և աշխարհին սկսեց այլ աչքերով նայել: Ամեն ինչ կատարվեց նրա աչքերի առաջ, բայց նա ուժեղ մնաց ու չկոտրվեց: Նրա աչքերի առջև փոխվեց աշխարհը, և լիովին փոխվեց նա ինքը: Դա անբացատրելի մի պահ էր, որը զգացի ես…

Ասում են՝ ամանորյա հրաշքն իրականացնում է երազանքները: Իմ նվիրական ցանկությունն է, որ աշխարհում ոչ մի երեխա չկորցնի իր ծնողներին, որ ընտանեկան երջանկությունը լիարժեք լինի: Երանի բոլոր մարդիկ միմյանց հանդեպ լինեն բարի, սիրալիր ու ընկերական…

«Կանթեղ» գրական խմբակ

meri hakobyan, gagarin

Իմ ճանապարհը

Երբևէ ունեցե՞լ եք անորոշության ու թրթռուն տագնապի այն զգացողությունը, որը նախորդում է կարևոր որոշում կայացնելուն, երբ մտովի քննում ես հազար ու մի տարբերակ, բայց, մեկ է, էլի վստահ չես, որ առջևումդ պատկերացած խաչմերուկից ընտրում ես քո՛ ճանապարհը…

Դեռ մանկուց ենք ցանկացել հստակ պատասխան տալ «ինչ դառնալ» հարցին, այդ իսկ պատճառով բակում խաղալու ժամանակ, երբ այնքան էինք հոգնում, որ ուժասպառ եղած գալիս նստում էինք աստիճաններին, հերթով խոսում էինք մեր ընտրելիք մասնագիտություններից: Երբեմն երազում էինք ինչ-որ անհեթեթ մասնագիտությունների մասին: Սակայն տարիների հետ փոխվեցին մեր հայացքներն ու մտածելակերպը. ամեն մեկս գտավ իրեն հոգեհարազատը: Ինքս էլ չհասկացա, թե ինչպես ստացվեց, որ որոշեցի ընտրել լրագրողի մասնագիտությունը: Արդեն քանի տարի է, ինչ երազում եմ այդ մասնագիտության մասին։ Կանտեսեմ բոլոր բացասական կարծիքները ու կհաղթահարեմ խոչընդոտները:

Մի քանի օր առաջ այն հարցին, թե ինչ եմ դառնալու, պատասխանեցի, որ լրագրող: Ի պատասխան հնչեց.

-Հա՜, միանգամից ասեիր, որ խաբարբզիկ, էլի՛…

Մի պահ վատ զգացի: Հետո ինքս ինձ ասացի. «Սթափվի՛ր, Մերի՛»: Ինչպե՞ս կարելի է հրաժարվել երազանքից։ Այս միտքն ինձ ուժ տվեց, ու միանգամից դեմքիս ժպիտ հայտնվեց։ Առանց վարանելու հակադարձեցի.

-Մտածիր՝ ոնց կուզես,- ու անմիջապես հեռացա։

Երբ երազանքը քո ձեռքերում է, պիտի շունչ ու հոգի տաս նրան։

Հիմա վստահ եմ, որ լրագրող եմ դառնալու: Դա վերջնական է:

Հաճախ եմ այս մասին երազում ու մտովի պատկերացնում, որ տարիներ են անցել, ու ես հասցրել եմ հաջողել իմ աշխատանքում: Ասենք՝ ինչպես եմ հանդես գալիս հեռուստատեսությամբ, բացահայտում նորանոր բաներ, հաղորդում երկրում կատարվող իրադարձությունների մասին։

Ամենքն էլ՝ անկախ տարիքից ու մասնագիտությունից, ունեն իրենց երազանքները: Մեկը երազում է ստանալ մեծ ու գունեղ ծաղկեփունջ, մյուսը՝ լինել իր երազած երկրում կամ հայտնվել հեքիաթում, իսկ ես ամենից շատ ուզում եմ, որ ծնողներս հավերժ կողքիս լինեն՝ ինձ ուժ տան ու առաջնորդեն, որ ամեն գնով հասնեմ երազանքիս: Ես գիտեմ, որ դրա համար շատ եմ աշխատելու, ջանալու, բայց իմ ընտանիքի աջակցությունն ինձ եռանդ ու կամք է փոխանցում: Ես արդեն իսկ զգում եմ, որ իմ երազանքը դառնում է նպատակ։

Ես պատկերացնում եմ նաև, թե որքան կուրախանան, կհպարտանան իմ ծնողները, երբ ես բարձրագույն կրթություն ստանամ ու լինեմ մասնագետ-լրագրող: Ես գիտեմ, որ դեռ այնքա՜ն խնդիրներ կան երկրում՝ չլուծված ու չբացահայտված: Ես գիտեմ, որ եթե հմտանամ իմ գործում, այսուհետ ոչ մի չլուծվող խնդիր չի մնա իմ երկրում։

 

Գագարինի միջնակարգ դպրոց, «Կանթեղ» գրական խմբակ

zinaida eghiazaryan

Ես երազում եմ

Հաճախ ես մտածում եմ՝ արդյո՞ք իմ երկրում կարող է գոյություն ունենալ մի օրենք, որի շնորհիվ կարող եմ իրականացնել իմ երազանքը: Հետաքրքիր է, չէ՞, թե ինչ կապ ունի օրենքը ինձ նման աղջնակի հետ:

Լա՛վ, կասե՛մ:

Ես երազում եմ դառնալ ազգիս, հայրենիքիս ամենապիտանի, ամենակարևոր մարդկանցից մեկը՝ զինվոր: Անկեղծ ասած, մի փոքր վախ կա իմ ներսում, բայց հուսով եմ, որ վերջնականապես կհաղթահարեմ այն։

Ես ուզում եմ ինքս զգալ այն նույն զգացողությունները, որոնք տոգորում են զինվորին, երբ զենքը ձեռքն է առնում ու մեկեն դառնում ազգի պաշտպան, խաղաղության երաշխավոր ու գրավական։ Երբ պատվով կրում ես զինվորական համազգեստը։

Մանկության տարիներին հաճախ ենք լսում. «Մի՛ դադարիր երազել: Հավատա՛ քո երազանքներին»։ Բայց մոռանում են ասել, որ պետք է աշխատել, որ դրանք իրական դառնան: Թե չէ` երազանքները միայն մտքեր են ու այդպիսիք էլ կմնան։

Ես ուզում եմ փոքրիշատե փոխել, ավելի լավը դարձնել ինձ շրջապատող աշխարհը: Կարելի է ասել՝ երազանքը նաև ահազանգ է: Ահազանգ, որը սթափեցնում ու հուշում է, որ իմ ճակատագիրը միայն ի՛մ ձեռքերում է։

Ես հանդիպել եմ մարդկանց, ովքեր ասում են, որ երազանքներ չունեն: Ինչպե՞ս կարելի է ապրել աներազանք, աննպատակ, օգուտ չտալով ազգիդ ու երկրիդ։

Ես ինձ այնքան վստահ ու պաշտպանված եմ զգում, երբ գիտեմ, որ մեր սահմանը հսկում է բարի, խելացի, խիզախ զինվորը: Թշնամին երբեք չի կարող ոտք դնել նրա ազատագրած, հայի արյունը տեսած հողի վրա: Ես հավատում եմ հայ զինվորի աչքերի փայլին, հավատում եմ նրա խելքին ու ուժին, հավատում եմ մեր նախնիներից ժառանգած իմաստուն մտքին: Նաև այս է պատճառը, որ ես ուզում եմ դառնալ զինվոր ու կանգնել սահմանին։

Այո՛, այո՛, շա՜տ հնարավոր է, որ ինձ նման մի փոքր աղջնակ ունենա նման երազանք։

Զինաիդա  Եղիազարյան

Գագարինի միջնակարգ դպրոց, «Կանթեղ» գրական խմբակ

LusineYesayan

Իմ ստեղծած Հայաստանը

 Ներկայացնում է ուսուցիչը

Բարև Ձեզ, հարգելի 17-ի խմբագրություն, ես Գեղարքունիքի մարզի Գագարինի միջնակարգ դպրոցի «Կանթեղ» գրական խմբակի ղեկավարն եմ: Նոր եմ սկսել աշխատել, բայց արդեն իսկ ինձ համար ակնհայտ է, որ ունեմ հրաշալի աշակերտներ: Ուղարկում եմ տասներկուերորդ դասարանի աշակերտուհի Լուսինե Եսայանի առաջին հոդվածը: Նա վաղուց է երազում Ձեր կայքում տեսնել իր հեղինակած նյութը… 

Լուսինեն տասնյոթ տարեկան է:

Նելլի Բրագինա

Իմ ստեղծած Հայաստանը

Հեղափոխությունից առաջ էր: Լեզուների իմացությունս բարելավելու համար զրուցում էի օտարերկրացիների հետ: Դա նաև լավ ընկերներ ձեռք բերելու հրաշալի միջոց է: Նրանց ուղղված իմ առաջին հարցն էր. «Իսկ դու գիտե՞ս Հայաստանի մասին…»: Նրանց պատասխանն ինձ ցավ էր պատճառում, և եթե անգամ չհետաքրքրեր՝ ես ինձ պարտավորված էի համարում պատմել իմ երկրի ու իմ ժողովրդի մասին…

Արդեն հոգնել էի նույն պատմությունը տարբեր մարդկանց ներկայացնելուց, երբ հանկարծ… Ինձ օգնության հասավ մի Անհատականություն, ով այնքան բարձր խոսեց, որ ողջ աշխարհի համար լսելի եղավ, թե ո՛վ է հայն ու Հայաստանը…

Այդ մարդու անունն է` Նիկոլ Փաշինյան: Նրա շնորհիվ հայ ժողովուրդը վերաիմաստավորեց իր գոյությունը ու սովորեց արժանապատիվ ապրել…

Այդ մարդու թիկունքում մթար անհուսությունում խարխափող ժողովուրդն էր, իսկ դիմացը՝ ապագայի  խոստումնալից լույսը… Բայց այդ լույսը նկատելի էր հազիվհազ… Ակնհայտ էր, որ դրան հասու լինելու համար շատ լեռներով ու ձորերով պիտի անցնեինք:  Դժվարին էր թվում ուղին… Դրա համար սոսկ մեկը կամ երկուսը չէին կարող գնալ. որոշված էր՝ մենք բոլորս ենք գնալու՝ ձեռք ձեռքի տված, իրար ապավեն ու նեցուկ լինելով:  Մեզ միասին տեսնելով՝ լեռներն իսկ ծնկի եկան, ու ապագայի  արփալիր լույսը ողողեց մեր հոգիները…

Սովորում ենք նորից հավատալ ու ապրել…

Երբեմն մենք երազում ենք մի բանի մասին, բայց սրտի խորքում կասկածում դրա իրական լինելուն: Հենց ա՛յն պահին, երբ կհամարձակվես կասկածել ինքդ քեզ, հիշի՛ր այն Մարդուն, ով հույսի ու ոգու զարթոնք պարգևեց իր ժողովրդին ու աշխարհին ստիպեց այլ հայացքով նայել Հայաստանին…

Նոր Հայաստանի նո՛ր սերունդ, կոչ եմ անում քեզ լինել հայրենիքիդ ու ճակատագրիդ  Տերը: Քո ստեղծած երկիրը երեխաներիդ փոխանցելու կամքը, իրավունքն ու պատիվն ունեցի՛ր…

…. Հիմա ստիպված չեմ իմ նոր ընկերներին պատմել իմ երկրի մասին: Հիմա նրա՛նք են ինձ պատմում, թե այսօր լրատվամիջոցներով ինչ են լսել փոքրիկ, բայց հզոր Հայաստանի մասին, իսկ ես լսում եմ, և սրտումս ակամա հորձանք է տալիս հպարտությունը, քանի որ իմ հայրենիքն ինձ համար ամենամեծն ու գեղեցիկն է այս արևի ներքո…