Մարդ չի ասի՝ գարուն է։
Մարդիկ հանում են իրենց տաք վերարկուները ու հագնում են գարնանային բաճկոն։ Իսկ ես ձմեռային շորերս հետ բերելու ցանկություն ունեմ։ Հասկացանք, որ մարտը գիժ ամիս է, բայց այս կարգի՞։ Երբ պատուհանից նայում եմ, մի քանի րոպե անձրև է գալիս, հաջորդ հինգ րոպեին՝ ձյուն, ու հո՜պ, արևը դուրս է գալիս, պայծառ գարուն բերում։ Համ անսովոր է, համ էլ անսովոր լինելու չափ սովորական։ Տպավորությունն այնպիսին է, որ ձմեռը մի կողմ է շպրտել գարնանը։
Սովորականի պես նստած եմ պատուհանի մոտ ու թեյ եմ խմում` հանելուկային տրամադրությամբ։
Պատուհանի մի մասում անձրևի կաթիլները դեռ կան, մյուս մասում արևի շողերն են։ Վերևից այնքան սիրուն են երևում ներքևում քայլող մարդիկ՝ իրենց անձրևանոցներով։ Ընդ որում՝ վազելով մի փողոցից մյուսն են անցում։
Գարունը տեղ չի հասել։ Մարդի՛կ, քնե՛ք, մինչև գարունը գա։
Ինչքան ուրիշ են զգացողություններս, ինչքան խորթ է ինձ համար գարունը։
Միտքս կանգ է առնում այն վայրում, որտեղ կորցրել ենք այս գարունը։
Ու սառած հասա տուն…