«Իմ աղջիկ, նորից շտապում եմ…
Շատ էի կարոտել բոլորիդ: Կարոտել էի իմ ընտանիքը, սիրելիներիս, մտերիմներիս… Սիրում եմ բոլորիդ, բայց ես չեմ կարող ավելի շատ չսիրել իմ հայրենիքը։
Ավելի քան 1 ամիս է` մենք նորից պատերազմի մեջ ենք․ ադրբեջանական ուժերը պատերազմ են մղում հայության դեմ, այն էլ ինչ պատերազմ, թուրք-ադրբեջանաահաբեկչական ոսոխը նորից փորձեց անցնել այս լեռներով, ներս մտնել մեր դարպասներից ինչպես պտտահողմ, ինչպես ամպրոպն ահավոր։ Անցյալ դարերում մեր թշնամին այսքան նենգ ու վայրագ երբեք չէր եղել, բայց գիտե՞ս, մեր 18-20 տարեկան հզոր տղաները իրենց կենսագրության էջերն են շարունակում գրել Հայոց բանակի զինվորական մատյանում, յուրաքանչյուրն ուզում է դառնալ այս հողի առաջին պարիսպը: ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԱԶՆԻՎ ԱՐՅՈՒՆ Է ՀՈՍՈՒՄ…
Չէ, ընկճված չեմ, այլ վստահաբար կարող եմ ասել, որ մեր հզոր բանակը տապալում է թշնամու զորքը: Ոչ մի ժամանակի և ոչ մի երկրի զինվոր չի կարող համեմատվել հայ զինվորի հետ իր քաջությամբ ու հայրենասիրությամբ, որովհետև հենց հայ զինվորի արյունով է թաթախված այս հողը, ամեն քարի ու ժայռի մեջ արյան կանչ կա։
Մենք ոչ մի թիզ հող չենք թողնի թշնամուն:
Ահա թե ինչու եմ շտապում, հայրենի հողը կանչում է ինձ, իմ զինակից ընկերները ինձ են սպասում։
Այսօր բոլորիս վիճակված է լինել անկոտրում և Արցախի զինվորն ու տերը։ Մենք բոլորս գիտակցում ենք, թե ինչպիսի թանկ ժառանգություն ենք ստացել մեր հայրենիքից։ Մեր միասնությունը, հայրենիքին անմնացորդ նվիրվելը կստիպի աշխարհին ճանաչել Արցախի անկախությունը։
ՄԵՆՔ ԲՈԼՈՐՍ ՄԵՐ ՀԵՐՈՍՆԵՐԻՆ ՀԶՈՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆ ԵՆՔ ՊԱՐՏՔ»:
