Նորից երեկո: Կրկին մթան վարագույրն է իջնում հոգնած ու փոշոտ փողոցներին ու մայթերին: Այն իր մթությամբ ծածկում է ծաղկած ծառերի ծաղիկներն ու ծառերի տակ նստած նարդի խաղացող, ձեռքները դողացող պապիկների դեմքերը: Այնքան ուրիշ է մեր բակը ցերեկը՝ լի երեխաներով, մարդկային ջերմությամբ, այնքան տարբեր է այն օրվա տարբեր ժամերին, անբացատրելի մի զգացողություն եմ ունենում, երբ բակը դատարկ եմ տեսնում:

Այս անտանելի մութը իր ներկայությամբ ճնշում է մարդկանց հոգիները: Այնպես եմ ուզում, որ երբեք չմթնի, որ արևի տաք ու լուսավոր ճառագայթները ներթափանցեն մարդկանց ներաշխարհ, ու նրանց բարությամբ ու ջերմությամբ լիցքավորեն շրջապատող մարդկանց նկատմամբ:

Եվս մեկ օր մոտեցավ իր ավարտին, որ ազդարարի նոր օրվա, նոր լույսի սկիզբը: Այն ավարտվեց, որ հաջորդ՝ նոր սկսվող օրը ավելի մեծ ու վստահ քայլերով մոտենանք մեր կյանքի բաղձալի երազանքին, որը մի նոր ու լուսավոր օր իրականություն է դառնալու:

Այս երեկո որոշեցի մի հետաքրքիր գիրք վերցնել ու կարդալ, սակայն այդպես էլ կարդալ մինչև վերջ չկարողացա, քանի որ մի տեսակ անսովոր լռություն էր տիրում թե՛ տանը, թե՛ դրսում: Չգիտեմ՝ մո՞ւթն էր մեղավոր, թե՞ քաղաքն էր այսօր որոշել լուռ հանգստանալ: Կարծես նա էլ է հոգնել ամեն օր նույն բանը կրկնելուց, նույն ձայներից, նույն տեսարաններից, նույն մարդկանցից: Ձանձրացնող է, ինչ խոսք:

Եվ մինչ ես շարադրեցի այս մտքերս, ժամանակն անցավ կայծակնային արագությամբ, ու ավելի մթնեց: Մթան այդ սև ստվերը խցկվում է պատուհանից ու վարագույրներից ներս: Ինչպես անցավ այս մեկ ժամը, այնպես էլ կանցնի գիշերը, ու նոր բացվող առավոտը հույսով, լույսով, ջերմությամբ ու հավատով կլցնի մեր հոգիները:

Շորժա՝ գողտրիկ ու արևոտ մի գյուղ, որին գրկել ու գրկած պահում են երեք հսկա լեռներ, և ինչպես մայրը կպաշտպաներ իր զավակին, այնպես էլ նրանք են պաշտպանում մանկության հուշերով լի բնակավայրս: Չորրորդ կողմից գյուղը շրջապատված է Գեղամա թագուհու ջրերով: Հանգիստ, քաղաքային եռուզեռից հեռու մի փոքրիկ գյուղ է Շորժան, բայց և այնքան ջերմություն կա այստեղ, այնքան ուրախություն, կարոտել եմ գյուղիս ամեն մի ծառը, ծաղիկը, օդն եմ կարոտել, արևածագն ու մայրամուտը:

Երկու տարի է անցել այն օրից, ինչ ավարտել եմ դպրոցս, բայց այնքան եմ ուզում նորից աշակերտ լինել, սեղանների վրա փորագրել իմ ու մտերիմ ընկերուհուս անունները, ուսուցիչներիս եմ կարոտել, ուզում եմ բարկացնել նրանց, իսկ հետո ներողություն հայցող, անմեղ հայացքով նայել նրանց ու ժպտալ:

Բնակավայրս առանձնանում է մյուս բնակավայրերից իր բնակչության ունեցած մարդկային որակներով ու չափանիշներով: Այստեղ մարդիկ ապրում են միմյանց հետ հաշտ ու համերաշխ: Հարկ եղած դեպքում թև ու թիկունք լինելով մեկը մյուսին։

Մի քիչ էլ խոսեմ Գեղամա գեղեցկուհու մասին: Այնպես եմ ուզում քնել ու առավոտյան արթնանալով իմ սենյակում՝ ձգել վարագույրը մի կողմ ու տեսնել արևի առաջին շողերից փայլող ու ժպտացող հարազատ դարձած լիճը: Այն օրվա տարբեր ժամերին տարբեր երանգներ է ստանում՝ մեկ կապույտ է, ինչպես ջինջ երկինքը, մեկ զմրուխտի է նմանվում, իսկ քամու ժամանակ գորշ գույն ստացած ափերն է ծեծում:

Ինչպես արդեն ասացի՝ Շորժան երեք կողմից շրջապատված է իր անդորրը հսկող սարերով, որոնցից մեկի գագաթին կա մի հինավուրց, կիսաքանդ եկեղեցի, որտեղից կարծես Աստծո աչքը հսկի գյուղն ու բնակիչներին: Այսօր զբոսաշրջության կարևոր կենտրոններից մեկն է դարձել բնակավայրս: Ահա և Շորժան (ի դեպ, թարգմանաբար նշանակում է հույս):

Սիրում եմ Շորժան՝ բնակավայրս, իմ ծննդավայրը: