Բարև։ Երևի կարդացած կլինես իմ առաջին հոդվածը, որտեղ պատմում էի չհանձնվելու ու նոր դռներ բացվելու մասին։

Հա, կմտածես` ի՞նչ դուռ, ի՞նչ հաջողություն։

Ես հիմա գրում եմ Եվրոպայից, ու շատերդ կմտածեք, ի՞նչ կապ ունի Եվրոպան իմ ասածների հետ։

Երբ Հայաստանում էի, երազում էի մասնակցել փոխանակման ծրագրերի կամ սովորել արտասահմանում:

Երբ ես կամավորական ծրագրերի ժամանակ հանդիպում էի տարբեր մշակույթ կրող մարդկանց, որոնցից նոր բաներ էի սովորում, փորձի փոխանակում անում, սկսեցի հետաքրքրվել և ուսումնասիրել տարբեր ազգերի ու մշակույթների պատկանող մարդկանց կյանքը:

Լավ, թեմայից չշեղվեմ։

Արդեն երեք է ամիս է, ինչ գտնվում եմ Լիտվայում։

Շատ ծրագրերի եմ դիմել ՝ չեմ անցել, կամ ՝հրաժարվել եմ ինչ-ինչ պատճառներով։

Իսկ ինչո՞ւ հենց Լիտվա, երևի այն պատճառով, որ ուզում էի սովորել Լիտվայի միջազգային համալսարանում։

Այստեղ եմ Եվրոպական Համերաշխության (ESC) ծրագրի շնորհիվ որպես կամավոր։

UNiGrowth կազմակերպությունը հանդես է գալիս ուղարկողի դերում: Կա նաև ընդունող կազմակերպություն, որտեղ աշխատում եմ, և կա կոորդինատոր կազմակերպություն, որի կամավորն եմ ու ամբողջ ծրագիրը իրենք են համակարգում։

Ի՞նչ կամավորություն եմ անում ու որտե՞ղ։

Հատուկ դպրոց է, որտեղ կա 2 խումբ` փոքրերի և մեծերի։Այս երեխաներին սովորեցնում եմ անգլերեն լեզու ալտերնատիվ միջոցներով՝ խաղերով և տարբեր հետաքրքիր ծրագրերով։Աշխատանքիս մի մասը սա է, մյուսը` սիրով օգնում եմ իրենց մնացած ծրագրերում։ Զբաղվում եմ բլոգերությամբ, հետաքրքիր բաներ եմ նկարահանում Լիտվայի մասին ու մեր կամավորների մասին, փորձում ենք բացահայտել Եվրոպան։

Սա իմ կամավորական աշխատանքի մասին։

Երբ նոր   էի եկել, ամեն ինչ օտար և տարբեր էր. նոր ազգ, նոր մշակույթ, նոր միջավայր ու տարբեր ընկալումներ։ Շատ դժվար էր սկզբից, բայց քայլ առ քայլ հաղթահարեցի իմ համառության շնորհիվ։Դե, որ այստեղ շատ ցուրտ է, դրա մասին խոսելն անիմաստ է։ Երբեմն հուսահատվում էի, չէի ուզում ծրագիրս շարունակել, անընդհատ խնդիրներ էին առաջանում, որոնք անլուծելի էին թվում։

Այո, հեշտ չի ապրել մի երկրում, մի վայրում, որտեղ մարդիկ տարբեր են քեզնից իրենց սովորույթներով  ու ապրելակերպով։ Բայց գնալով ընտելանում ես ու փորձում ես ընդունել նորը, անկախ քո ընկալումներից ու աշխարհայացքից, սակայն պահպանելով քո առանձնահատկությունները:

Կամավորությունը ինձ շատ է փոխել. ես ավելի լրջացել եմ, ավելի համառ եմ դարձել: Դարձել եմ հետաքրքրասեր, նոր բացահայտումներ եմ անում, նորովի եմ զարգանում։

Ես հիմա վստահ կարող եմ ասել, որ շատ բան հենց մեզնից է կախված: Եթե մտածում ես, որ երբևէ չես կարող հաջողակ լինել, կամ ինչ-ինչ բաներ չեն ստացվի, ապա վստահ եղիր, այդպես էլ լինելու է։ Մենք մեր կյանքում հանդիպում ենք շատ մեծ դժվարությունների, որոնք մեզ խանգարում են ու չեն թողնում առաջ շարժվել, քանի որ մեր գիտակցության մեջ արդեն համակերպվել ենք չհաղթելու մտքի հետ:

Այո, մենք կարող ենք մեր գիտակցության վրա ազդել, ու եթե ինքներս մեզ ասենք, որ խնդիրն այնքան էլ բարդ չէ, դժվար չէ, մենք  կկարողանաք հասնել այն ամենին, ինչին  կցանկանանք:

Հիմա կմտածեք, որ սա հեքիաթ է, բայց ՝ոչ, քանի որ ես նույնպես շարժվել եմ ինքս ինձ փոխելով ու մտածելով միայն դրականի մասին: Իսկ խնդիրներ, այո, հանդիպում են, բայց մեծ նշանակություն սկսել եմ չտալ ու արդեն իսկ փոփոխությունը նկատում եմ։ Բայց ամենակարևորի մասին չասացի: Երբ սկսես մտածել դրական բաների մասին, չմոռանաս, որ պետք է աշխատել, քանի որ միայն տքնաջան աշխատանքն է մեզ մոտեցնում մեր նպատակին:

Եսիմա կիսվում եմ իմ փորձով և խորհուրդ տալիս. վստահ քայլիր ու առաջ նայիր, հետ մի նայիր ու ուշադրություն մի դարձրու բացասական բաներին։ Փոխիր ինքդ քեզ ու կիսվիր քո իսկ փորձով, վստահիր ուժերիդ ու առաջ շարժվիր։

Դեռ կհանդիպենք։