Սիրանուշ Շմավոնյանի բոլոր հրապարակումները

im tarva mardy

Իմ «Տարվա մարդը». Ընկեր Սաքո

Ընկեր Սաքո։ Հա, դե մենք նրան էդպես էինք ասում վիքիճամբարում։

2019 թվականի հոկտեմբերի 26, երջանիկ դեմքով հավաքում էի իրերս, առավոտյան գնալու էի այդքան հարազատ դարձած վիքիճամբար՝ արդեն 3-րդ անգամ։

Առավոտյան արդեն վիքիճամբարում էի՝ գրկախառնություններ ընկերների հետ, կարոտած դեմքեր։

Նոր ջոկատավարներ ունեինք, սկզբում չէի ուզում ծանոթանալ նրանցից ոչ մեկի հետ, մտածում էի, որ ինձ արդեն ծանոթ ջոկատավարների հետ շփումը ավելի լավ է։ Բայց զարմանալիորեն մի քանի րոպեների ընթացքում ինչ-որ հատուկ բան զգացի 2-րդ ջոկի ջոկատավար Սարգիս Մելքոնյանի հանդեպ, կամ ինչպես ընդունված է ասել ճամբարում՝ ընկեր Սաքոյի հանդեպ։ Մեր ու ընկեր Սաքոյի տարիքային տարբերությունը շատ չէր, ինչը անմիջականություն էր մտցնում մեր հարաբերությունների մեջ։ Եթե անկեղծ, առաջին օրը մտածում էի, որ իր ջոկի երեխաներից բացի՝ մյուս ճամբարականներին ուշադրություն չի դարձնի։ Բայց, երբ հանգստի ժամին գրեթե բոլոր ճամբարականներին հավաքեց 5-րդ քոթեջում ու պատմեց Բոհեմ-ի մասին, մեզ հետ միասին երգեց, հասկացա, որ նմանը չունեցող մարդ է։

Ընկեր Սաքոն ճամբարում մնաց ընդամենը 2 օր։ 3-րդ օրը իրեն որպես 2-րդ ջոկատի ջոկատավար փոխարինեց ճամբարի բժշկուհին։ Բոլորիս հոգում ինչ-որ բան էր կատարվում, բոլորս տխուր էինք, բոլորիս մեջ ինչ-որ բան էր կոտրվել, ինչ-որ բան կիսատ էր մնացել։ Իմ տխրությունը անսահման էր, կարծես թե 100 տարվա մոտ ընկերս գնացած լիներ, այլ ոչ թե 2 օրվա։

Ճամբարից հետո առաջին բանը, որ արեցի, ընկեր Սաքոյին գրելն էր։ Անկեղծ չէի սպասում, որ կհիշի, որ այդպես նուրբ կգրի ինձ։

Գիտե՞ք՝ ինչու եմ հենց ընկեր Սաքոյին ընտրել իմ «Տարվա մարդ», որովհետև ինքը փոխել է իմ արժեհամակարգը, դարձել է մոտիվացիայի աղբյուր ինձ համար, ինքն այն եզակիներից է, ում առանց պատճառի կարող եմ գրել, այն միակն է, որ կապ չունի՝ ինչ հոգեվիճակում լինեմ, մեկ է՝ կհասկանա, կօգնի ու որ ամենակարևորն է՝ չի թողնի տխուր մնամ։

Ընկեր Սաքոն իմ ավագ ընկերն է, ես պարզապես երջանիկ եմ, որ ճանաչում եմ իրեն։ Նա ոչ միայն իմ այս տարվա ամենամեծ ձեռքբերումն է, այլ նաև ամբողջ կյանքի։