Լուսանկարը՝ Էմմանուել Մկրտումյանի
-Էլի այն տղան, վախենում եմ: Նել, ես զարմանում եմ, ո՞նց եք դուք մի շենքում ապրում, չե՞ս վախենում,-հաճախ հարցնում են ընկերուհիներս մեր շենքի մոտով անցնելիս:
-Դե, մի քանի անգամ փորձել է արել ինձ ուտելու, բայց կարողացել եմ ժամանակին ձեռից դուրս պրծնել,- ծիծաղելով ասում եմ ես ու շարունակում,- Իսկ եթե լուրջ, ես ոչ միայն չեմ վախենում, այլև փոքր ժամանակ խաղում էի հետը, ու օրվա մեծ մասը նրանց տանն էի անցկացնում:
-Բայց ինչո՞ւ ա ինքը միշտ գոռում:
-Երեխեք, դե մտավոր արատ ունի, ոչ կարողանում է խոսել, ոչ լսել, դրա համար գոռում է, բայց բարի սիրտ ունի: Չնայած վերջերս լսողական սարք էին դրել, բայց դրանից վատ էր զգում, հանեցին,-բացատրում եմ նրանց:
ՆԱ… Անունը կարևոր չի, եկեք նրան կոչենք ուղղակի ՆԱ, ապրում է մեր շենքում, ինձանից բավականին մեծ է, մոտ 28 տարեկան: Նա միշտ նայում է պատուհանից դուրս և բարևում է անցորդներին, ձեռքով է անում ու ժպտում: Հաճախ ձայներ է հանում, որոնք ավելի շատ նման են գոռգոռոցի, անծանոթները վախենում են ու փորձում անցնել լուսամուտի տակով հնարավորինս արագ: Ախր, ՆԱ ընդամենը բարևում է, ընդամենը սիրում է մարդկանց և ուզում է շփվել: Ամբողջ օրը անց է կացնում տանը, ապրում է ծնողների հետ, չեն թողնում դուրս գա տանից (դե, մարդիկ նույնիսկ վախենում են նրան պատուհանից լսելիս), կամ դուրս է գալիս միայն ծնողների հետ: Երբ փոքր էի, միշտ գնում էի նրանց տուն, չէի վախենում…Էդպես է, չէ՞, մանուկները սիրում են ամեն տեսակ մարդկանց, նրանց համար նշանակություն չունեն մարդու արատները: Նույնիսկ երբ լարում եմ հիշողությունս, ոչ մի գոռգոռոց չեմ հիշում նրա հետ խաղալիս, երևի այն ժամանակ ուշադրություն էլ չեմ դարձրել:
Եթե հանկարծ ինչ-որ մեկը մտնում է նրանց տուն, և կապ չունի՝ ծանոթ, թե անծանոթ, վազում է խոհանոց, վերցնում սրճեփը ու վազելով բերում տալիս իր մորը: Շատ է սիրում հյուրեր ընդունել: Հանկարծակի կվերցնի ձեռքդ և կսկսի այն համբուրել:
-Մամ, ՆՐԱ (պայմանավորվեցինք, որ նրան Նա-ով կդիմենք) հետ կապված ի՞նչ պատմություն ես հիշում,-հարցնում եմ մայրիկիս, քանի որ լարելով հիշողությունս, հասկանում եմ, որ այլևս գրելու բան չունեմ, ուր որ է նյութս կավարտեմ:
-Դե մի օր վրադ բարկացել էի, դու էլ լացում էիր, ՆԱ եկավ ու ջղայնացած հայացքով վրաս մատ թափ տվեց, հետո երկու մատով սկսեց սրբել արցունքներդ,- մի քիչ մտածելուց հետո ժպտալով հիշեց մայրս:
Ինչևէ, հիմա էլ նա այ, այնտեղ, պատուհանի մոտ կանգնած ժպտում ու բարևում է, մատով ինչ որ շարժումներ է անում, կամ գոռում, բայց պետք չէ վախենալ: Նա բարի սիրտ ունի…
-Ինչ գեղեցիկ ծառ է, իսկ որտե՞ղ է գտնվում…Չեմ նկատել,-հաճախ նայելով նկարներին, հարցնում են մարդիկ, ու ես այդ պահին մտածում եմ. «Հետաքրքիր է, չէ՞, դուք ամեն օր անցնում եք այդ ծառի կողքով և չեք նկատում դրա գեղեցկությունը, և միայն, երբ ինչ-որ մեկը նկարում է կամ ուշադրություն հրավիրում դրա վրա, հասկանում եք, որ գեղեցիկ է ձեր շրջապատը»:
Քայլում էի փողոցով: Դրսում շատ ցուրտ էր և մառախլապատ: Մարդիկ շտապելով ցանկանում էին շուտ հասնել տուն… Ախ, եթե նրանք բարձրացնեին իրենց հայացքները և տեսնեին` ինչ գեղեցիկ էր այդ պահին շուրջբոլորը: Ինչպես էր մշուշի միջից երևում եկեղեցու գեղեցիկ ստվերը: Ինչպես էին ջրի փոքրիկ կաթիլները խտանալով` ծածկել ամբողջ երկինքը, հրե արևից թողնելով միայն մի սպիտակ փոքրիկ գունդ: Ինչպես էր այգում մեջ կանգնած մի գեղեցիկ ծառ, որն ի տարբերություն իր եղբայրների, դեռ պայքարում էր, և ոչ մի կերպ չէր ցանկանում տերևները քամուն տալ:
-Այժմ ձեզ կբաժանեմ խմբերի, և ամեն խումբ կպատրաստի մեկական գովազդ,- ասաց մեր հասարակագիտության ուսուցչուհին: Լուրը շատերն ընդունեցին տրտնջալով, քանի որ չգիտեին ինչ գովազդել:
Սևան էինք գնացել: Երկինքը աստիճանաբար պատվեց կարմիրով, ու արևը անծուխ կրակի պես հայտվեց հորիզոնում`սարերի հետևը: Ես կյանքումս այդքան գեղեցիկ մայրամուտ չէի տեսել: Մի քանի րոպե հիանում էի, երբ նկատելով, որ այն աստիճանաբար թաքնվում է մտածեցի. «Ես այս տեսարանը անպայման պետք է լուսանկարեմ»: Հանում եմ հեռախոսս և նկարում…Արդյունքը գոհացուցիչ չէ…Էլի եմ փորձում, էլի…: 
