Չէ, չէ, սպասիր, անգամ եթե մենք ծանոթ չենք, դա չի նշանակում, որ տողերումս քո մասին չի լինելու: Ես ուղղակի անունդ չեմ գրի, բայց գիտեմ, որ կկարդաս: Երևի… Այնքան էի ուզում գրել, բայց մտքերս կուլ էին գնացել «սև խոռոչին» և հետ չէին գալիս: Իսկ ես իմ համառությամբ և մատիտով նկարեցի նոր մտքեր ու մի բաժակ թարմ ջրով խմեցի, որ խոսեմ հետդ:

Ես քեզ մի պահ սիրել եմ անգամ, բայց դա եղել է վաղուց (ես դա նշում եմ, որովհետև հաջորդ տողերից դու կհասկանաս, որ քո մասին է խոսքը): Դու այնքան ուրիշ էիր, ինքնատիպ, դե, հիմա էլ ես ուրիշ, բայց ճաշակովս չես, ես ավելի լավն եմ: Երևի կուզենամ, որ միշտ մնաս էդպիսին, գիտե՞ս: Դե հա, հիմա մի քիչ ամաչեցի, որ անկեղծացա հետդ: Բայց հետս կշփվես առաջվա պես, չէ՞ որ դա շատ վաղուց էր…

Ես քեզ չգիտեմ ու չեմ էլ մտածում, որ մի օր կճանաչենք իրար, բայց այնքան տեղեկացված եմ քեզնից, չես էլ պատկերացնի: Դե, համարյա ամբողջ շրջապատս քեզ գիտի, ու յուրաքանչյուր քայլդ նրանց հետ՝ կարծես ինձ հետ քայլես: Ինչևէ, կարևոր բան չեմ կարող ասել, դե, քեզ չեմ ճանաչում:

Դե, քեզ հետ ծանոթացա էն մեկի ասելով: Հա, չէր փայլում մեր ծանոթությունը, բայց հիմա մեր շփումը, առանց չափազանցնելու, շողում է: Հիշո՞ւմ ես, չնայած՝ մի քանի օր առաջ էր, էլի, որ անիմաստ վիճեցինք: Էհ, ոնց չէի ուզում էլ հետդ խոսե՜լ: Բայց էդ մի պահ էր: Ինձ համար դժվար կլինի առանց քեզ, դու ինքդ դա շատ լավ գիտես:

Քեզ հետ ծանոթացա առաջինը: Ինչ օր էր, է: Չէ, վայ, առաջինը քույրիկիդ հետ ծանոթացա, հետո իմացա քո մասին: Քո կազմվածքից ով ունենար, նույնքան համարձակ կլիներ: Դու շատ լավն ես, ու հենց համարձակությունդ է բոլորին դուր գալիս: Լավ, չերկարացնեմ, դու մնացածը ինձնից լավ գիտես։

Քո մասին մի բան կասեմ․ ինչքան մազերդ՝ կարճ, էդքան հիասքանչ:

Հըմ, հավատա, ձեր գրականության ուսուցչուհին շատ լավ է բացատրում, ուղղակի մի քիչ գրքային է: Անցած անգամ ասացի՝ առանց կռիվների, ոնց որ ճաշն առանց աղի: Ես քեզ շատ եմ սիրում: Հա ու ամեն գալուցս աղ ու հացը չմոռանաս (ծիծաղում եմ):

Ը՜, քեզ իրոք կարոտել էի: Մեկ-մեկ կարիքդ շատ եմ զգում, քեզ հետ կիսվելը հեշտ չէ, որովհետև դու չափից շատ ես դետալներին ուշադրություն դարձնում, բայց դա էլ իր հետաքրքրությունն ունի: Հա, ու կարմիրը քեզ շատ է սազում:

Լսիր, որ գործիս համար ինձ գովաբանում են, աշխարհն իմն է լինում: Շունչս պահած սպասում էի, թե առաջինը ով կասի իր կարծիքը: Միայն դու… Ես քեզ կարոտում եմ։

Է՜, գիտեմ, որ դու չես կարդա, դրա համար էլ անունդ կտամ: Վասպուր, ինչքան լավ օրեր էին ինձ համար քեզ հետ շփվելու օրերը: Ամենալավն ու հետաքրքիրը: Մեկ է՝ չես կարդալու, չշարունակեմ:

Դե, քո սիրուն դիմագծերն ինձ գրավեցին, ու առաջին քայլը արեցի էս տողերով․ «Գիտե՞ս, դու ինձ դուր ես գալիս»։ Քո դեմքի արտահայտությունն այդ պահին մի լավ խնդմնդիկ առաջացրեց:

Հանկարծ չտխրեք, բոլորս էլ սխալվել ենք մեր կյանքում, ուղղակի ես բացատրել եմ, թե Ձեր արած սխալներն ինչու են մեծ թվում: Ես Ձեզ շատ եմ սիրում, դուք շատ լավ մարդ եք: Շատերն են այդ կարծիքին:

Կներես, որ քո մասին չգրեցի, մտածեցի՝ նյութս երկար կլինի, ու ոչ բոլորը հավես կանեն հասնել իրենց տողերին…
Հա ու հենց գտնես քեզ, ու մենք կամ երկուշաբթի, կամ էլ մի այլ ամսվա կամ տարվա ինչ-որ անուն ստացած օր հանդիպենք, ամուր կգրկես ինձ՝ ի նշան բարեկամության, խնդրում եմ:

Երեկ նստած էի, երևի այս ամիս առաջին անգամ փորձում էի հանրահաշվի տնային կատարել, ու ի՞նչ… Գագիկ Սուրենյանը հայտարարեց, որ Հայաստանի ողջ տարածքում ձյուն է սպասվում: Ըմ, լավ: Այդ նորությունն ինձ համար բոթ էր, որովհետև ես չեմ սիրում ձյունը: Այո, այո, ես գոյություն ունեմ:

Անխոս, ձյունը շատ գեղեցիկ է: Ես ուղղակի էսթետիկական հաճույք եմ ստանում, երբ նայում եմ արծաթե թիթեռնիկներին՝ պոկված կապույտ հեքիաթներից: Սիրում եմ նկարել այն, բայց հավատացեք, իմ կյանքի առաջին ձնագնդին եղել է անցած տարի ձմռանը, երբ դասընկերներս որոշեցին գնալ խաղալու, իսկ ես գնացի, որպեսզի «վախս» հաղթահարեմ: Դա իմ առաջին և մինչ օրս վերջին ձմեռային ամենազվարճալի խաղն էր:

Շատ եմ մտածել, թե ինչու չեմ սիրում, ուրիշների նման, երբ ձյան փաթիլները, հպվելով դեմքիս, միանգամից անէանում են: Թե ինչու չեմ սիրում քայլել ձյան միջով, ինչպես մյուսները, կամ խաղալ ձյան փաթիլների հետ և այլն: Ինձ հուշել են պատասխանը: Ինձ թվում է, որ ես ու ձյունը նման ենք իրար: Կամ ես ու ձմեռը, ես ձմեռն էլ չեմ սիրում նույնքան, ինչքան ձյան հետ խաղալը: Լսել եք, չէ՞, որ ասում են՝ եթե մարդիկ բնավորությամբ իրար նման են լինում, ապա միասին չեն կարող գոյատևել անգամ:

Ես էլ եմ ձմռան պես սառն ու գունատ: Բայց ընկերներիցս քչերը, ովքեր ինձ լավ են ճանաչում, ասում են, որ իմ մեջ ավելի շատ գույն կա, ավելի շատ եմ երջանկացնում մարդկանց, քան մյուսները: Ձմեռն էլ է, չէ՞ էդպիսին: Նա էլ առաջին հայացքից շատ հանգիստ ու գունատ է, սառն է: Բայց երբ սկսում ես շփման մեջ մտնել նրա հետ, շատ ես երջանկանում: Կթվա, թե ինձ եմ գովում: Լավ, թող թվա: Միևնույնն է՝ ես, ձյունն ու ձմեռն իրար նման ենք, դրա համար իրար տանել չենք կարողանում: Իրար հետ չենք կարողանում ապրել:

Նա ինձ համար անկոչ հյուր է, ես նրան ուրիշների պես չեմ ընդունում իմ դեմքի կամ մատների վրա: Բայց, դե ձմռանը ձյունն անխուսափելի է: Դրա համար ձմեռն էլ է ինձ համար նույն հարթակի վրա, ինչ ձյունը:

Չնայած ասում են՝ շատ մի ատիր, սիրել կա: Հնարավոր է, ես էլ ձմռան հետ ընկերանամ, ու այն դառնա իմ եղանակը:

Բարև: Ինչո՞ւ ես այդքան բողոքում: Կարծես բողոքի գիրք լինես: Բողոքում ես, որ կյանքն անհետաքրքիր է, որ այն այնքան անգույն է, որ եթե երկար մտածես, իմաստը կկորցնի:

Բայց, ախր, դու շատ սխալ ես, ինչպե՞ս կարելի է կյանքը համարել անիմաստ: Էդ դեպքում մենք չէինք զարգանա: Հա, մի բան էլ. կյանքն իմաստավորողը նստած է հենց համակարգչի առաջ ու հիմա կարդում է այն, ինչ ես մտածում եմ:

Դուք խոսում եք այն մասին, որ ընդամենը 14-15 տարեկան եք, բայց ոչ մի բանի հավես չունեք: Ախր ինչո՞ւ, է: Ճիշտն ասեք, որ տնից դուրս եք գալիս, ձեր գլխում էլ են, չէ՞, նոր ու շատ խառնափնթոր մտքեր ծնվում, բայց հենց ինչ-որ մեկի հետ կիսվում եք, ասում է, թե բա՝ ոնց, չէ, չես կարող, չի լինի, անիմաստ է: Ուֆ, էդ վերջին բառն ինձ հունից հանում է: Ես տանել չեմ կարողանում այն պատանիներին, ովքեր օգտագործում են այդ բառը շատ հաճախ: Ամեն ինչի մեջ էլ իմաստ կա, ուղղակի տվյալ «ամեն ինչի» մեջ եղած իմաստին մի քիչ մեր ձեռքում եղած կախարդական փոշուց է հարկավոր, որ վերածվի գլուխգործոցի, որ բոլորը հասկանան, որ դու կարողացար, ու իմաստ կար:

Այո, ես արդեն տասնյոթ տարի է, ինչ ապրում եմ այս մոլորակի վրա, բայց այդ հետաքրքիր ու արագընթաց տարիների ընթացքում չեմ ասել, թե՝ անիմաստ է, անիմաստ են, անիմաստ էր:

Ախր, այնքան հետաքրքիր բաներ կան, ինչո՞ւ ես ուզում ամեն ինչ «չոր» անել ու հետո բողոքել, որ իմաստ չուներ: Իսկ դու իմաստավորի՛ր: Ես ամեն ինչից փորձում եմ լավը դուրս պոկել, իսկ իմաստը հենց լավի մեջ է, չէ՞: Դու էլ փորձիր: Ու հա, քիչ բողոքիր, ձանձրացնում ես:

Սկսիր ավելի շատ գնահատել, անգամ էն ժպիտը, որ ավտոբուսի միջից մի պատահական երիտասարդ պարգևեց քեզ, կամ որ պատահական մեկը հրեց ուսդ ու հաճելի ձայնով ասաց «կներեք»: Տես, ինչ հաճելի ասաց, ինչ գեղեցիկ ժպտաց:

Գնահատիր ամեն ինչ, բայց անկեղծ: Կյանքն այնքան իմաստ է իր մեջ պարունակում, որ մեկ-մեկ ինձ թվում է, թե ուր որ է, ինչ-որ տեղից կյանքը «կպատռվի» ու իմաստը կսկսի թափվել:

Իմաստավորիր կյանքս հենց այս պահից, հա, ու մի բան էլ. քիչ բողոքիր:

Առավոտյան ժամը 6:00-ին արդեն արթնացած էի, սովորական արձակուրդի մեջ գտնվող աշակերտի նման: Էդպես է, չէ՞, երբ դասի ենք լինում, մեզ անգամ շեփորի ձայնը չի արթնացնի, իսկ երբ արձակուրդի մեջ ենք լինում, պարտաճանաչ արթնանում ենք էն ժամին, երբ անգամ արևն է քնած լինում, ու հարց է՝ կարթնանա՞, թե՞ ոչ:

Եկավ արդեն այն պահը, երբ պետք է համարձակությանս ձայն տայի, որ գար ու ինձ հաներ անկողնուց, որովհետև պետք է գնայի դպրոց՝ փորձի: Ուշանում էր կամ չէր ուզում գալ: Հետո եկավ զոռով հանեց և ուղարկեց դպրոց: Բախտս բերեց՝ Թումանյանն էլ էր գալիս, դե Թումանյան Սոնան, էլի (մենք նրանք էդպես ենք դիմում), ու գալիս էր, հերիք չէր՝ մի հատ էլ մեր թաղերով էր գալու. համոզել էի: Էլ ի՞նչ է պետք երջանիկ լինելու համար՝ մեկը, ով քեզ քարշ կտա իր հետևից:

Գնացինք փորձի: Երկուսով էինք: Մի ժամից փորձն ավարտվեց, ու մենք պետք է ևս երկու ժամ սպասեինք, որ սկսվեր մեկ ուրիշ պարապմունք:

Որոշեցինք աշունը վայելել: Հա, էլի վայելել, բայց երկու ժա՞մ: Չէ, մի բան կազմակերպել էր պետք: Որոշեցինք գնալ մեր դասարանի տղաների տուն և արթնացնել նրանց: Ի դժբախտություն մեզ, նրանք արդեն արթնացել էին: Սոնան իր հոգեպահուստով գնեց երկու չուպա-չուպս՝ որպես նվեր տղաներին: Նրանց զգուշացրինք, որ երկու ժամ պետք է մեզ հանդուրժեն: Չհասկացանք էլ՝ ուրախացան, թե չէ, բայց հանդուրժեցին:

Խոսեցինք երկար, շատ անճոռնի թեմաներից անգամ: Մեկ էլ նկատեցինք, որ դիմացի տան տատիկը ցախ է կոտրում ու «դաշկայի» մեջ դասավորելով՝ տանում է: Առանց որևէ խոսքի՝ ես, Սոնան ու Մանվելը գնացինք տատիկին ձեռք մեկնելու, Ռոբն էլ իրենց տան ցախերն էր կոտրում: Էնքան օրհնեց տատիկը, որ էլ ասելու չի: Շատ թե քիչ՝ օգնեցինք: Ոտքս վնասեցի, բայց տատիկին չասացի, որ չմտածի՝ իր պատճառով եղավ:

Ես սիրում եմ մեր նոր սերնդին, բայց էն խելացի զանգվածին, որ ոչ թե տարին տասներկու ամիս «կուչ» է գալիս հեռախոսի մեջ կամ Wi-Fi է փնտրում, այլ որ ուզում է իրական կյանքում ինչ-որ բան փոխել, նորացնել, ծաղկեցնել: Նրանց, ովքեր իրոք գործում են, ոչ թե միայն խոսում:

Շատ եմ սիրում նրանց, ովքեր հաճախ ինչ-որ բաներ ուղղակի անտեսում են: Գիտե՞ս՝ ես ոչ մի բան չեմ կարողանում անտեսել: Երանի նրանց, չէ՞: Տես՝ Մանեն մազերը ներկել է կանաչ, որովհետև ինքն իրեն այդ գույնի մեջ է պատկերացնում ու անտեսում է շատ բաներ: Կամ այն տղան՝ Հայկը, մազերը հյուսել է, որովհետև իրեն այդպես դուր է գալիս:

Սիրում եմ էդպիսի բաներ, բայց չափն անցնել չեմ սիրում: Սիրում եմ, երբ անկեղծ են լինում գնահատանքի մեջ ու շռայլ՝ գովասանքի: Նաև չեմ սիրում, երբ սեփական կարծիքը փորձում են կապել քո վզին:

Կփորձեմ դուրս գալ մեր դեմ, մեր գծած սահմանների դեմ: Սիրում եմ կրեատիվ մարդկանց: Ինչո՞ւ թույլ չտալ նրանց ընդարձակվել: Չէ՞ որ հիմնականում հենց հասարակությունն է կապում անհատի ձեռքերը:

Նոր սերունդն է մեր ապագան: Իսկ ինչո՞ւ նոր սերունդը չի կարող մի փոքր ավելի զարգանալ: Իհարկե, պետք է պահել մեր ազգային դիմագիծը, բայց ոչ այնպես, որ առաստաղը միշտ թույլ չտա, որ բոյովանանք, ավելի բարձրանանք:

Վերջերս հանդիպեցի մի նյութի, որտեղ թղթակիցներից մեկը` Լիդա Արմենակյանը, ներկայացրել էր իր սիրելի երևույթները: Նյութը, ի դեպ, շատ հավանեցի ու մտածեցի՝ ես էլ նման մի բան գրեմ, ուղղակի ոչ թե ինչն եմ սիրում, այլ դրա հակառակ բևեռը, թե ինչը չեմ սիրում:

Ես չեմ սիրում.
1. Երբ իմ սիրելի խաղալիքները տալիս են բարեկամի երեխաներին (վերջում ես նրանց լացացնելով վերցնում եմ իմ իրերը հետ):
2. Սարդերին:
3. Չեմ սիրում, երբ ինձ գովում են շատ մարդկանց մոտ:
4. Մաթեմատիկան՝ երկրաչափությունն ու հանրահաշիվը:
5. Երբ բացահայտ տարբերություն են դնում մարդկանց միջև:
6. Մեքենաների մեջ եղած տարօրինակ հոտերը:
7. էն երեխաներին, որոնք «դու»-ով են խոսում մեծերի հետ:
8. Երբ շատ հյուրեր ենք ունենում:
9. Երբ գիրքն անիմաստ է վերջանում:
10. Երբ կինո նայելիս անընդհատ գործի են դնում:
11. Երբ խանութում շոկոլադե պաղպաղակ չի լինում:
12. Շատ կրկնվող գովազդները չեմ սիրում:
13. Երբ կարևոր գործի ժամանակ հարցեր են տալիս:
14. Երբ իմ սիրած երգերին կամ ֆիլմերին «վիրավորում» են:
15. Չեմ սիրում, երբ լավ վիրավորող մտքեր են ծլում գլխումդ, բայց արդեն կռիվը վերջացած է լինում:
16. Սիլիկոնե մարդկանց:
17. Աղջիկներին նմանված տղաների:
18. «Մեծացած-փոքրացածներին»:
19. «Վտանգավոր խաղեր» սերիալը:
20. Երբ լույսերն անջատում են:
21. Երբ յուղ կամ ձեթ է շորին թափվում:
22. Երբ մայրիկից ինչ-որ բանի թույլտվություն ես հարցնում, իսկ նա անորոշ ձևով ասում է՝ ինչ ուզում ես, արա, ու դու հետո ոչ մի բան էլ չես անում:
23. Երբ շատ եմ ուզում գրել, բայց թեմա չեմ ունենում: