Տանիքներից
Փոլը կանչում է իր Միշելին,
իսկ
ես մրսում եմ քեզնից…

Մի քանի շերտ տխրություն է
թաղվել վաղվա մեջքին,
երակներովս երեկներն են թավալվում,
աշխարհը քեզ չի նայում թմրամոլի ժպիտով,
իսկ դու աշխարհին խաբում ես Լենոնի ակնոցով…
Երազել ինչ-որ
գունալիք մոլորակ
անլռության գծերով
***
Երկինքներում աստղերը ռոք-ըն-ռոլլ են պարում
առանց մեզ
(Imagine there)։
Ես չունեմ ինձ քո մեջ։
Սուզվող խելագարների մեջ երեքով ենք՝
ես
Փոլի ձայնն
ու
Միշելի ուրվականը
***

(Imagine there)
Փոլը շարունակում է սիրել իր Միշելին, ես բզեզե դեցիբելներ եմ նետում անցորդների վրա, որ երևի արդեն երազացել են կամ էլ ծխախոտացվել ալկոհոլում։
***

(Imagine there)
Պատերի մեջ եմ,
առաստաղի վրա կամ
հատակի տակ։
Ինձ մոտ դրանք նույնն են,
իսկ պատեֆոններիցս ներս
Փոլը ատում է իր Միշելին
I hate you i hate you i hate you, Michelle my belle
***

Հիմա անուններ չկան,
ուղղակի սիրվում են աղջիկները,
And I Love Her,
լքվում ու լքում,
լքել են տալիս ու հետո լալիս։
Գիտես՝
մտածում եմ,
եթե Ջոնը սիրել է Յոկոյին,
դու պարտավոր էիր ինձ սիրել։
Ծիծաղի նոպա։
Գիտեմ՝
ես ուրիշի Յոկոն եմ,
դու՝ ուրիշի Ջոնը։
Ես 13 անգամ լքել եմ քեզ սրտիս լուսամուտից, Ջոն,
որտեղ գետնամկներ չկան,
միայն թմրած ինքնախաբեություն,
ու 465 անգամ խցկվել քո կողպված ծոցագրպանի մեջ։
***

Երեկ…
Yesterday… All my troubles…
դու փնտրվող հեռու էիր քամված մոտիկ ճահճից,
իսկ ես ուղղակի դու,
ու բոլոր խնդիրները կարել էի երեկվա
հեռվիդ
ու
չէի կարող վերադառնալ ինձ մոտ,
որովհետև այնքան լավ էր դու լինելը։
***

Ես գտա ինձ, Ջոն, քո երգերում
(Ես միշտ էլ երգ եմ եղել)
Երգվել եմ, քան թե երգել
Ես գտա ինձ, Ջոն, քո թղթերում
(Ես միշտ էլ բառ եմ եղել)
Գրվել եմ, քան թե գրել։
***

Ջոն, ես՝
A Day in The Life
Դու՝ A Life in The day
***

Փողոցները քրտնել են մարդկանցից,

բառերը վերջանում են խանութներում,

կոշիկները վազում են չարդարացված,
ահա, լռությունը ուր որ է կմեռնի ակորդեոններից հեռու,
իսկ ես դատարկվում եմ քո մեջ,
դատարկվում՝ ջազի պես,
քաոսանում անվերջ
ու լցվում կոտրված լռության մարմնի մեջ։
Ես գիտեմ՝
որ իմ բոլոր նախորդ կյանքերում
լռություն եմ եղել
ու իմ սին մեղքերի համար
ես դարձել եմ ես,
կորցրել եմ ինձ
իմ հորինած տասնյոթ և ավել մեղքերում,
թաքնվել իմ ու բոլորի հաջորդ կյանքերում,
ինչպես ճապոնացի հիքիքոմորի
հույսով միայն,
որ դու քո կյանքերից մեկում
կգտնես ինձ մտքերիդ տակ ծխելիս կամ փշրվելիս։
Մայթերը հիվանդանում են մարդկանցով,
գլխարկները գլխապտույտ ունենում,
առօրյան շարունակվում է սրտի ջանքերի հաշվին,
իսկ
մարդիկ չափում են ցավը դոլորիմետրերով.
ես չափում եմ ամեն ինչ
քո չլինել-ներով,
ու գիտեմ, որ չեմ դիմանա 45 քո չլինելու ցավին,
ինչպես չեն դիմանում ժամանակին կամ լռությանը։
Մենք գիտենք, որ
ես չեմ բուժվելու քեզնից,
ինչպես չեն բուժվում կյանքից կամ իրենք իրենցից։
Մենք գիտենք,
որ բոլոր կատուների կյանքերը մեզ չեն հերիքի մի կյանքաչափ իրար գտնելու
կամ աչքերիդ գույնը վերջապես հասկանալու համար…
Մարդիկ մեռնում են մարդկանցից,
բառերը մոլորվում բերաններում,
իսկ լռությունը անիմաստ բան է հիմա…
Իմ բոլոր նախորդ կյանքերում
ես եղել եմ ես
և իմ սին մեղքերի համար
ես դարձել եմ դու…

Հա, հա, մի զարմացիր, հենց ծամել:

Հիմա եմ հասկանում, թե Բայրոնը ինչու էր հայերենը աստվածների հետ խոսելու լեզու համարում:

Սնունդը դյուրամարս դարձնելու համար նախ մենք ծամում ենք այն: Եվ ինչքան դանդաղ ենք ծամում, այնքան ավելի լավ ենք ընկալում նրա համային որակները:

Մենք ճանաչում ենք սնունդը, այսպես ասած, ծամելու միջոցով:

Ծանիր զքեզ, այսինքն՝ ճանաչիր ինքդ քեզ: Այս նախադասությունը գրված էր անգամ Դելփյան տաճարին:

Ծանել նույնն է, ինչ ծամել․ ինքդ քեզ, մարդկանց, շրջապատող աշխարհը, բայց դանդաղ, շատ դանդաղ:

Պետք չէ միանգամից կուլ տալ ու չմարսել:

Պատկերացրեք՝ ուզում եք մեկի հետ ծանոթանալ ու հարցնում եք․

-Կներեք, կարելի ՞ է Ձեզ ծամել:

-Իհարկե, միայն դանդաղ:

Սա պարզապես սկիզբն է այն բանի, ինչ պատրաստվում եմ ասել:

Ինքնաճանաչում: Թերևս կյանքի որակը մի քանի աստիճանով բարձրացնելու նախապայման, որին, ցավոք, շատ ու շատ մարդիկ չեն տիրապետում ու անգամ չեն էլ տեսնում դրա կարիքը:

Մեզ դպրոցներում սովորեցնում են համարյա բոլոր անպիտան բաները կյանքի համար: Անգամ հպանցիկ ակնարկ չի նետվում ինքնաճանաչմանն ու ինքնաբացահայտմանը: Ենթադրենք՝ մեկը գիտի մաթեմատիկական ամենաբարդ խնդիրների լուծումը, գիտի պատմության բոլոր թվականները և այլն, բայց չգիտի ինչպես մոտիվացվել, ինչպես հասնել նպատակին, ինչ է ուզում և վերջապես ով է ինքը:

Կան մարդիկ, որ ապրել են երկար տարիներ, հասել են իրենց կյանքի սպիտակ գծին, բայց ամբողջ ժամանակ անհաղորդ են եղել իրենք իրենց ու շրջապատող աշխարհին:

Կարծում եմ՝ դպրոցներում առաջին հերթին պետք է խթանեն ինքնաճանաչումը:

Առողջ հասարակության ատաղձը ինքնաճանաչ մարդն է:

Ծամե ՞նք մեզ․․․

Առհասարակ հնարավորության դեպքում երթուղայիններում ամենադիմացն եմ նստում։ Էսօր մի տատիկ բարձրացավ կողքիս ու Նարեկացու թվարկած բոլոր մեղքերը գործածի դեմքով հարցրեց վարորդին.

֊Տղա ջան, չե՞ս ջղայնանա, որ դիմացը նստեմ։ Գիտեմ, որ էստեղ միայն տղամարդիկ են նստում։ Ուղղակի չեմ կարող կանգնել։
Վարորդը ոչինչ չպատասխանեց։
Իբր` հա, համաձայն եմ՝ էստեղ միայն տղամարդիկ կարող են նստել։
Չդիմացա, ինչ մեղքս թաքցնեմ։
Ու էդ տատիկին ասացի, որ նայի հետ ու տեսնի հետևում կանգնածների քրտնածոր, դժոխքի պարույրների միջով անցնող դեմքերը, ասացի, որ այստեղ կարող են նստել բոլոր ուղևորները, կապ չունի սեռը, և որ մեր քաղաքը փակագծվել է հիմար կարծրատիպերով, որոնք մեզ խանգարում են ու ճզմում։
Ու վատը գիտե՞ք որն է, որ հաճախ կանայք են հրահրում սեռական խտրականությունը չիմանալու պատճառով։
Ու էլի չեմ հասկանում՝ ինչու են հայ աղջիկներն ու կանայք նախընտրում կուչ եկած իրար վրա լցված հակահիգիենիկ միջավայրում կանգնել (ի դեպ, շատ մոտ այլ տղամարդկանց), քան թե նստել վարորդի կողքին, երբ դատարկ են տեղերը։