Դիանա Այվազյանի բոլոր հրապարակումները

diana ayvazyan

Թե ինչ է մեզ պետք այս օրերին

Սերը կփրկի աշխարհը։ Ինչքա՜ն շատ ենք լսում ու գործածում այս իրարից կապված բառերը, երբեմն՝ առանց հասկանալու լրջությունը, երբեմն էլ կես կատակ ու կես լուրջ։ Ամեն ուրախության ու ցնծության պահին կարող ենք ասել՝ սերը կփրկի…

Իսկ հիմա՞, այս մութ ու տխուր ժամանակներում ի՞նչ ենք ասելու։ Թերևս նույնը, բայց այս անգամ բառերի տակ թաքնված «կյանքը» հասկանալով։ Սերը կփրկի՜ աշխարհը… Զգո՞ւմ եք արդեն՝ որքան հոգատարություն, որքան վստահություն, որքան հավատ ու հույս, որքան միմյանց կորցնելու վախով լցված մարդիկ, որքան բարություն, որքան երազանքներ ու որքան սեր…

Մեզ այս օրերին կփրկի մի ժպիտը, մի քաղցր խոսքը։

Սովորական էր իրար գրկելը, ձեռքով բարևելը, իսկ հիմա կարծես հեռացել ենք իրարից։ Դրա համար եկեք իրար ջերմացնենք գոնե այսպես, սիրենք ու սիրվենք և հաղթահարենք այս փորձությունը ևս միասին։

Մեզ այս օրերին պետք է այն, ինչի գոյությունը սկսել էինք փոքր-ինչ արժեզրկել՝ այն մեզ համար սովորական դարձնելով։ Գուցե իսկապես պետք էր նման մի բան, որ սկսեինք գնահատել այն, ինչ ունենք։ Սխալ չէ ասված, որ պետք է գնահատել ժամանակին։ Նայենք մեր շուրջը։ Երևի այսպես մեկուսացված չենք եղել երբևէ։ Մտածել է ստիպում։ Այս ամենից հետո երևի թե կսկսենք գնահատել ամեն հանդիպումը, ամեն ժպիտը, ամեն ձեռքսեղմումը, ամեն հայացքը, ամե՜ն-ամե՜նը, ինչը մեզ կապում է մեր հարազատներին։

Սիրո կարիք ունենք հիմա առավել, քան երբևէ։ Բառերով էլ են գրկում, չէ՞։

Հենց այսպես էլ, միայն այսպես, վստահաբար կարող ենք ասել, որ սերը կփրկի մեզ։ Մի ժպիտը, մի բաժակ թեյը, մի կաթիլ հոգատարությունը կլցնեն մեզ հույսով։ Սերը ամուր կգրկի մեզ ու կստիպի ապրել ու պայքարել։ Սերը մեզ կդարձնի պատերազմին հաղթողներ, չէ՞ որ Աստված սեր է։

diana ayvazyan

Ուշացած բարև, աշուն

Ինչքա՜ն ժամանակ է՝ սպասում եմ, որ աշունը հյուր գա իմ սիրուն քաղաքին: Տաքուկ աշունը, որ նրան սիրեմ այնքան շատ, ինչքան սիրում եմ իմ ամենաքաղաքը:

Մայթերին արդեն թափվել էին տերևները, երբ ես զգացի աշնան սպասված գալուստը:

***

Ժամանակ չեմ կորցնում և շտապում եմ աշնան հետ հանդիպելու:

Փողոցը դատարկ է: Բարեկամներս կարծես կորել են գեղեցկության մեջ և թաքնվել այնտեղ, որ աշունն էլ ավելի ներթափանցի հոգուս մեջ:

Քայլում եմ փողոցով: Միայնակ ու հանգիստ, ասես ինձ կտրել եմ աշխարհից ու նետվել աշնան գիրկը: Ոտքերիս տակ խշխշում են դեռ նոր թափված տերևները: Նրանք կարծես սփոփում են ինձ, որ միայնակ չեմ:

Այո, կրկին աշուն է… Հերթական աշունը, որ իր հետքն է թողնելու օրագրիս էջերում ու կարոտից կծկված հոգուս մեջ: Խենթերի եղանական է աշունը՝ մեկ բաժակ թեյով, գրքերով ու սեղանին թափված տետրերով, որոնց էջերում կչորանան դեղնած տերևները:

Քայլում եմ լուռ: Այս անգամ աշունն է խոսում: Բառեր էլ չունեմ պահված, որ ձոնեմ նրա անբացատրելի խորհրդավորությանը: Քայլում եմ ու միակ բանը, որ ի զորու եմ անել, աշունը վայելելն է…

Նրա խոսքերն ու երգերը կպահեմ տետրերումս, որ մինչ նրա կրկին վերադառնալը չմեռնեմ կարոտից։

Եվ ահա, կրկին աշուն է, իսկ Հախվերդյանի «Մեր սիրո աշունը» անկասկած կկրկնվի։

Աշնան սերենադ

Ամեն տեղ գույներ են՝ պայծա՜ռ, լուսավոր,
Խշշոց է ամեն տեղ, տերևների երգ…
Աշունն է եկել, քաղաքը գրկել
Կարոտած մի հին բարեկամի պես։

Դարձել է գունեղ քաղաքը տխուր,
Մայթերն ամաչկոտ լցվել են սիրով,
Ես էլ միգուցե այս նույն տոնի մեջ
Իմ բարեկամին գրկեմ սրտամոտ։

Միգուցե  դուք էլ աշնան երգիս տակ
Գաք ինձ մոտ, ինչպես աշունը՝ քաղաք,
Ու ինչպես քամուց քշված տերևներ,
Գանք մեր աշնան մոտ ու իրար գրկենք,

Ինչպես աշունն է մեզ սովորեցրել…

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Նոր սկիզբը

Արդեն սեպտեմբեր է: Ոմանց համար տոն, ոմանց համար «տանջանքների սկիզբ», ոմանց համար էլ ինքնազարգացման նոր հնարավորություն: Յուրաքանչյուր աշակերտ իր կյանքում ունենում է տասներկու սեպտեմբերի մեկ, տասներկու նոր սկիզբ: Ոմանք այդ տասներկուսից ոչ մեկն էլ չեն օգտագործում իրենց ապագան հնարավորինս գեղեցիկ դարձնելու համար, ոմանք զղջում են, որ իրենց տարիներից մեկը աննպատակ վատնել են, իսկ մյուսները հնարավորինս շատ օգուտ են քաղում այդ տասներկու նոր ուսումնական տարիներից:

Ձեզ երբևէ հարց տվե՞լ եք, թե ձեր կյանքի այդ մի տարում ինչ սովորեցիք: Իսկապես սովորեցիք, այլ ոչ թե գնահատականի և ուսուցչին գոհացնելու համար, ինքդ քեզ համար ի՞նչ սովորեցիր: Որևէ բան գոնե հիշո՞ւմ ես: Տուր քեզ այս հարցը:

Աշակերտներ կան, ովքեր դպրոցը ասոցացնում են ընկերներին հանդիպելու, զվարճանալու և ժամանակ ծախսելու միջավայրի հետ, բայց դա դպրոցի իրական կողմը չէ: Դպրոցը մենք պետք է ասոցացնենք գիտելիքների մի մեծ պաշարի հետ, դպրոցը մեր աչքերում պետք է երևա որպես մեր անձերի զարգացման կենտրոն, ինքնաճանաչման և նոր բացահայտումների միջոց:

Ուսուցիչները իրենց հերթին պետք է հնարավորինս շատ  բացատրեն, որ յուրաքանչյուր դպրոցական սովորում է ինքն իր համար, մի նոր գիտելիք ստանալու, այլ ոչ թե գնահատականի, մի թվի համար:

Աշակերտները պետք է զինվեն գիտելիք ստանալու ցանկությամբ: Իրենք, այլ ոչ թե ուսուցիչները, պետք է ամեն ինչ անեն ավելի շատ  գիտելիքով հարստանալու համար:

Եկեք սիրենք դպրոցը, եկեք զինվենք գիտելիքով: Ամեն ինչ անենք, որ մեր ուսուցիչները սիրով մատուցեն գիտելիքը: Սովորենք, որ տարիներ անց չփոշմանենք տարիները աննպատակ վատնելու համար: Սովորենք, որ ունենանք մեր երազած ապագան, այլ ոչ թե ինչպես կյանքը թելադրի:

Բոլորիս մաղթում եմ լավ ուսումնական տարի:

Հ.Գ. Չմոռանանք մյուս տարի տալ վերևում նշված հարցը: