Փնջիկ Բաբայանի բոլոր հրապարակումները

pnjik babayan

Դեղինը

Վերցրած շագանակագույն աչքերս՝ փորփրում էի նրա թափթփված պրոֆիլը… կանաչ էր, ինչ խոսք։

Ու հագնելով սիրելի տաբատս՝ սկսեցի երազել մի դեղին, մի ուրիշ աշխարհի մասին։

Սիմվոլիկ երանգներով քայլում էի հորինվածքիս մեջ. չկային մարդկային այն բութ դեմքերը, չկային չարերն ու նախանձները, ու կարծես կյանքը իր ափերից այլևս չէր ելնում, մանկիկի պես խաղաղ քուն մտած՝ հոսում էր իր գրվածքով։

Ոչ, այսքանով չի ավարտվում դեղին աշխարհի նկատմամբ ունեցածս պատկերացումները։

Քայլում էի, ու իմ դեղինում կանաչն էլ էր երանգավորվում, ու այն հայացքը, որ նա նետել էր ինձ իր պրոֆիլում, կարծես կանաչ էր հագել ու եկել դեղին աշխարհս՝ ինձ մենակ չթողնելու։ Ոչ մի կերպ այդ շպրտվածքը գլխիցս դուրս չէր գալիս, որովհետև հայացքներ կան, որ դատապարտված ենք մինչև մահ հիշելու։

Նա նստել էր դեղին հատակին, ծխախոտն ու մատները մոդելներ էին՝ երկար, սլացիկ, ու պայքարում էին իմ ուշադրության համար։ «Իմ ուշադրություն» մրցանակը ստացան նրա աչքերը… աչքերը հաղթել էին, աչքերն էլ պրոֆիլի պես չգիտեին՝ ինչ ասեին, հայացքն էլ պրոֆիլի պես թափթփված էր։

Փորձեցի խոսել, երգել իր հետ, բայց նա նախընտրում էր լռել, քայլեցի՝ մտածելով, թե մի պահ կանգ կառնի, կխոսի աշխարհիս մասին (չնայած, որ ես նրան չէի հրավիրել), հետաքրքիր մտքեր կասի գրքերից, բայց ոչ…

Եկել էր աշխարհս փոխելու, բայց դեղնած հեռացավ։

Քունը թափվել էր աչքերիս, աչքերիս ու քնի մեջ համաշխարհային պատերազմն էր, մեկը պայքարում էր նրա պրոֆիլի համար, իսկ մյուսը՝ ուղեղիս հանգստի համար։

Իհարկե, վերջում հաղթեց դեղինը։

Հաղթած «Դեղին» պատերազմը փորփրում էի իր թափթփված պրոֆիլը… դեղին էր, ինչ խոսք։

Եթե հանկարծ էլ չգամ պրոֆիլդ փորփրելու, խնդրում եմ, հորինիր ինձ, հորինիր ինձ ու նոր կարմիր աշխարհը։

pnjik babayan

Այդ գարնանը

Ես պատրաստվում էի ապրել իմ 13-րդ գարունը, ուրախությանս և ցնծությանս չափ չկար, երբ հանկարծ իմ գարնանը պատեց մռայլ մշուշը, սկսվեց ապրիլյան քառօրյա պատերազմը, որին մասնակցում էր հայրս: Ամեն անգամ այս ամենը հիշելիս մարմնովս դող է անցնում: Մեկ շաբաթ էր անցել և չկար ոչ մի լուր, կարծես ժամանակը դադարել էր վազել՝ կյանքի ձեռքը բռնած։ Անքուն գիշերները՝ սպասումով լի, իմ մեջ հպարտություն էին սերմանում: Զանգը հնչեց․․․ հայրս էր… փոքր-ինչ հոգնած, բայց այն նույն սիրառատ և ջերմացնող ձայնով բացականչեց. «Էն ում աղջիկն ա՜»։ Ու այդ պահին գարունը տվեց իր նորաբողբոջ ծիլերը, ժամանակը՝ վանդակից բաց թողնված թռչնակի պես թռչում էր, թռչում էր դեպի լավը, դեպի հուսալին:

Ես ստիպված եմ ինքս ինձ խոստովանել, որ բազմաթիվ չասված խոսքեր և չզգացված զգացմունքներ կային իմ գարուններում մինչ այս, իսկ հիմա իմ հպարտությունը փթթում է, մանավանդ, երբ գարուն է:

Այլևս չփորձեցի լցվել նույնիսկ չնչին անհուսությամբ և անհայտ ապագայի պատկերացումներով:

Եվ այո՛, գնալ մինչև վերջ, որ հեքիաթս հանկարծ կիսատ չմնա:

Շարունակում եմ ապրել իմ կանոններով և փթթուն հպարտությամբ: