Վերջին երկու տարում սովորեցի էլ չասել ինքս ինձ. «Դե լավ, կարող էր ավելի վատ լինել», որովհետև էդպես էլ լինում է: Ազնվորեն, էլ ոչ մի բան ինձ չի զարմացնի էս աշխարհում։ Եթե վաղն արթնանամ, ու մեր հարևանը այլմոլորակային լինի, ես նույնիսկ ունքս չեմ շարժի։

Առաջ մտածում էի, եթե 2-րդ Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ սոց. ցանցեր լինեին, հոլոքոստ չէր լինի, որովհետև մարդիկ կտեսնեին, կդատապարտեին։ Բայց վերջին իրադարձություններից հետո (սկսած Սիրիայից) հասկացա, որ դա բան չէր փոխի, քանի որ դատապարտումը կլիներ սթորիների ու ժամանակի ընթացքում հնացող փոստերի ձևով, իսկ երեխաները միևնույն է, կզոհվեին։

Ինձ համար անհասկանալի է էն փաստը, որ քննադատում ենք աշխարհին 2020 թվականի պատերազմի ժամանակ լռելու համար, երբ ինքներս ոչինչ չարեցինք գոնե մեր ներսի մեղավորներին դատապարտելու։ Մենք համակերպվում ենք, բայց մյուսներին մեղադրում, որ չդատապարտեցին, չխոսեցին։ Հիմա էլ, երբ Արցախում ութ օր է` մեր հայրենակիցները մնացել են առանց ջերմության` թշնամու կողմից գազատարը պայթեցնելու պատճառով, սպառնալիքների, որ պետք է լքեն իրենց գյուղերը, չենք համախմբվում, չենք փորձում ինչ որ բանով աջակցել մեր հայրենակիցներին:

Էս նկարը զուտ առիթ էր արտահայտվելու համար, քանի որ եղանակն էլ ստիպում է բարկությունը ներսում պահել, մանավանդ հիմա փիսոյին էլ վիրահատում են, բոլորս անհանգիստ ենք…  Իրար գլխի եմ կուտակել ամեն բան (իսկ այսօր մի դեպք եղավ, մինչև հիմա ափսոսում եմ, որ լռեցի։ Ախր, պետք է խոսեի, բողոքեի, օֆֆ…)։

Որոշեցի մի քիչ արտահայտվել, ասել, թե ինչ եմ զգում, թե չէ հետո ավելի ծանր նստվածք կտա:  Էնպես որ, կարող եք դուք էլ գրել, կիսվել, որոշ չափով կթեթևանաք։ Առողջությունը ափսոս է։ Դեռ պետք կգա էն, ինչ մնաց քովիդից հետո:

Խոստանում եմ հաջորդ անգամ ավելի դրական մի բան գրել: