Ինչքան էլ ասեն, որ ժամանակակից երաժշտություն են լսում, ինչքան էլ ասեն, որ ժամանակակից են հագնվում, չեմ հավատա, որ ունեն ներքին մշակույթ, հոգու մաքրություն կամ հոգում խաղաղություն։
Ես էլ չունեի այս ամենը, մինչև «Որոտնա»-յի իմ կյանքում հայտնվելը։ Հիմա ամեն բան բացատրեմ…
«Որոտնա»-ն Սիսիանում գործող միակ ազգային պարի խումբն է։ Խումբը ձևավորել ենք մենք՝ համայնքի ակտիվ երիտասարդներով, և ունենք գեղարվեստական ղեկավար՝ Նարեկ Հայրապետյանը, ով ավելին է, քան ղեկավարը, քան լավագույն ընկերը։ Բոլորին հայտնի պարի խմբում սովորում ենք պարել ազգային պարեր (ամենասիրելիներից՝ «Շավալի-Խոշ Բիլազիգ», «Ռոստամ Բազի», «Քերծի», «Փափուրի», տղաների համար՝ «Յարխուշտա»), երգել ազգային երգեր (հավերժ սրտի երգ «Ելիր ի Զէն», «Լեբլեբջիների խմբերգը»), լինել մարդասեր, հասկանալ դիմացինին, լինել զիջող, երբեք դիմացինի վատը չցանկանալ, կյանքում ամենակարևորը մարդ մնալ և պաշտել այն հողը, որի վրա ապրում ենք։
Դեռ երկու ամսական «Որոտնան» հասցրել է ելույթ ունենալ Սիսիանում (մի շարք միջոցառումների ժամանակ), Կապանում (երիտասարդության միջազգային օրը)։ Խմբում 20 հոգի ենք, սակայն չենք մերժում խմբին միանալու ցանկություն ունեցողներին։
Ամենահիշվող իրադարձություններից մեկը կապված «Որոտնայի» հետ այն է, երբ «Ազնվամորու փառատոնին» մոտեցան մի խումբ երեխաներ և ցանկություն հայտնեցին նկարվել մեզ հետ։ Անասելի հպարտություն ու երջանկություն էինք զգում այդ պահին։
Շատ են գովաբանություններն ուղղված մեզ, դրանք են ոգևորում մեզ, ստիպում գիտակցել, որ ճիշտ ուղի ենք ընտրել։ Մեր մասին գրել էին անգամ Սիսիանում գործող երկու լրագրողական էջերում: Հաճելի էր և պարտավորեցնող։
Այս է այն ամենը, ինչ 12 տարի դպրոցում չսովորեցի, բայց 2 ամսում «Որոտնայի» հետ անգիր արեցի։
Չեն հերիքի բառերը, արտահայտելու համար իմ սերը դեպի ազգային արժեքները, դեպի հայրենիքը և հողը։ Այս է, ինչ տվել է ինձ «Որոտնան»։
Եվ վերջում, երբեք չենք երազել, բայց հստակ գիտեմ, մեծ բեմեր են մեզ սպասվում:
