Մարդ, ում մասին կարող եմ անվերջ շարադրել, խոսել նրա լավագույն հատկանիշներից ու չկարողանալ ավարտել դրանց թվարկումը։ Մարդ, ով ինձ սովորեցրեց, որ այս կյանքում յուրաքանչյուր ոք միայնակ է. չկան ընկերներ, չկա վստահություն, կա միայն սեր, մի մաքուր սեր, որն էլ որոշիչ ուժ հանդիսացավ նրա գովասանքներով լեցուն ապագայի ստեղծման գործում։
Պապիկս այն մարդն է, ով ինձ նախատելու փոխարեն ճիշտ ուղի է ցույց տալիս, այն մարդն է, ով միշտ կողքիս կանգնած է և պատրաստ է բռնել ձեռքս նույնիսկ այն ժամանակ, երբ բոլորը երես կթեքեն ինձանից։ Ես կարծես նրանից պոկված մի մասնիկ լինեմ։ Այն, ինչ նրա համար կատարյալ է, կատարյալ է նաև ինձ համար։
80֊ամյա պապիկս՝ Էնգելս Թումանյանը, 10 տարեկանում զրկվել է հորից։ Բայց ուժ է գտել իր մեջ և ոտքով կտրելով տասնյակ կիլոմետրեր՝ գնացել է հարևան գյուղի դպրոցը։ Վերջինս ավարտելուց հետո սովորել է ուսումնարանի շինարարական բաժնում։ Զբաղեցրել է հսկիչի պաշտոն՝ էլեկտրացանցում։ Մասնակցել է Երևան֊Կապան գլխավոր մայրուղու շինարարական աշխատանքներին որպես տեղամասի պետ և շինարարական աշխատանքները սահմանված ժամկետից շուտ ավարտելու համար արժանացել է գովասանքների։ Նրա գլխավորությամբ են կառուցվել Գորիսի (Խոտ֊Շինուհայրի տարածքում գտնվող) օդանավակայանը և Դավիթ Բեկի ջրամբարը։ Պապիկս մինչև հիմա էլ ջանասիրաբար աշխատում է որպես Դավիթ Բեկի ջրամբարի տնօրեն։ Կարծում եմ նրա մասին խոսելիս յուրաքանչյուր սյունեցու աչքերում փայլ է հայտնվում։ Այնքա՜ն մեծ ոգևորությամբ է պատմում պատերազմի տարիներին կատարվածի մասին, կարծես այդքան փորձությունների միջով նա՛ չի անցել, այնպիսի սարսափելի րոպեներ է հիշում, որոնց մասին հիմա միայն ծիծաղով է պատմում։ Պապիկս պայքարել է թշնամու դեմ՝ պաշտպանելով իր հարազատ Նոր Առաջաձոր գյուղը։
Պապիկս, որ այսքան դժվարություններ է տեսել, բայց երբեք չի կորցրել իր մարդկային արժանիքները և ծառայել է հայրենիքին անդավաճան, արժանի է «Տարվա մարդ» կոչմանը։
Շնորհակալ եմ, որ ունեմ Քեզ։