Բոլորս էլ ունենք նախասիրություններ ու հետաքրքրություններ և դեռ մանկուց ենք մտածում, թե ինչ մասնագիտություն ենք ընտրելու: Բայց կան մասնագիտություններ, որոնք աշխատասիրությունից բացի պահանջում են նաև համարձակություն: Հենց այդպիսին է տիեզերագնացությունը: Հիմա կարծես այնքան էլ հաճախ չեն խոսում այդ մասին, մինչդեռ վաղնջական ժամանակներում մարդիկ ինչեր ասես, որ չեն արել տիեզերքի գաղտնիքներին խորամուխ լինելու համար: Ըստ առասպելի՝ փորձել են անգամ մոմե թևերով սավառնել վեր՝ դեպի արևն ու երկինքը: Տիեզերք են ուղարկել շներ ու տեսախցիկով հետևել նրանց: Եղել են դեպքեր, երբ շները չեն վերադարձել… Երբ Բելկա ու Ստրելկա անուններով շները բարեհաջող վերադարձել են, մարդիկ ոգևորվել են…
Մարդկանց մեջ ամենախիզախն ու գիտակը եղել է բոլորիս հայտնի Յուրի Գագարինը: Առաջինը հենց նա է տիեզերք թռել ու վերադարձել: Թռիչքը տեղի է ունեցել ապրիլի տասներկուսին: Ինչպիսի՜ ինքնամոռաց նվիրվածություն է պետք նման համարձակություն ունենալու համար: Ես նրա մասին կարդացել եմ: Երբ փոքր է եղել, նայել է օդապարուկով խաղացող ընկերներին ու մտածել. «Ի՜նչ լավ կլիներ, եթե ես էլ կարողանայի այդպես վեր բարձրանալ»: Շատ լավ է, որ նրա մանկական երազանքն ի վերջո իրականացել է: Երանի բոլորս նման բախտ ունենայինք…
Ի դեպ, ես ապրում եմ հենց այն ավանում, որը կրում է աշխարհահռչակ տիեզերագնացի անունը: Գագարինի տպավորիչ արձանը գտնվում է մեր ավանի կենտրոնում, նրա նկարներից փակցված են մեր դպրոցի պատերին: Գագարինը լուսավոր ու բարի դեմք ունի: Մեր բնակավայրում բոլորը գիտեն մեծ տիեզերագնացի պատմությունը:
Ես լսել եմ նաև, թե նա ինչպես է արբանյակի մեկնարկից հետո ինքնավստահ ձայնով ասել…
-Поехали!
Այսինքն՝ գնացի՜նք:
Այդ օրը կարելի է համարել տիեզերագնացության մեկնարկի օրը: Այսօր երկնքի ոլորտներն ակոսում են բազում արբանյակներ, գալակտիկաներ են ուսումնասիրվում: Ես հպարտ եմ, որ ապրում եմ Գագարինի անունը կրող բնակավայրում: Հույս ունեմ, որ մեր ավանը նույնպես առաջ կգնա ու բարձունքներ կնվաճի…