Ինձ այդպես էլ չսիրեցիր,
Ինձ ճանաչել չուզեցիր։
Քո մասին գրե՞մ… Եղել է.
Գրիչս քեզանոտվել է։
Բայց դու այդպես ինձ մի նայիր`
Հայացքիցդ շփոթվում եմ։
Անունդ սրտիս դաջե՞մ… Եղել է.
Գրիչս քեզանոտվել է։
Մատներս սառել են,
Իրար շփելն էլ չի օգնում։
Սառած մատներով գրիչը վերցնեմ, որ պատմե՞մ… Եղել է.
Գրիչս քեզանոտվել է։
Աշուն է: Սիրտս մի քիչ արագ է խփում։ Դե վերջացավ ամառը։ Այժմ սիրտս աշնան առջև պիտի բացեմ։ Մի քիչ ցուրտ, մի քիչ սառը, բայց այն խոր աշունը պիտի դիմավորեմ։ Ի՜մ աշունը։
Տերևները դանդա՜ղ կսկսեն թափվել, ու ես մահու չափ կցանկանամ վայելել դրանց խշշոցը։ Տանը չեմ մնա։ Պետք է դուրս գամ, պետք է զգամ, պետք է լսեմ, թե տերևներն ինչ են ասում։ Նրանք ականջիս ինչ֊որ բան կշշնջան. ես էլ լուռ ու համբերատար կլսեմ։ Ու թող ինձ ներեն, եթե հանկարծ տերևները անխղճորեն սեղմեմ։ Չէ, նրանք ինձնից չեն նեղանա։ Չէ որ նրանք իմն են։ Աշունն իմ եղանակն ու իմ տրամադրությունն է։ Ամենաիմն է։
Աշունն իմ ընկերն է, աշնան արևն ու անձրևը հարազատ են ինձ։ Միայն այդ ժամանակ եմ ես ինձ զգում ու հասկանում:
Պետք է մենակ նստեմ անտառում, վերցնեմ տերևները բռիս մեջ ու խոսեմ նրանց հետ, ու թող ներեն ինձ, եթե հանկարծ նրանց արցունքով ցողեմ։ Չէ, նրանք էլի չեն նեղանա։ Նրանք իմն են։ Ամենաիմն են։ Պետք է զրուցեմ նրանց հետ, նրանք ինձ լուռ կլսեն, ու իրենց երաժշությամբ բառերս էլ ավելի կիմաստավորեն։ Կխոսեմ այն բաներից, որոնց մասին միայն ես ու իրենք գիտենք։ Չէ որ մի ամբողջ տարի ես սպասել եմ իրենց։
Աշունը խորն է, որքան էլ որ առաջին օրը լինի։