marine yeremyan- aragacotn

Հանգստի՞, թե՞ կարոտի ուրբաթ

Եվ ձանձրացած համալսարանի սառնությունից ու անգույնից՝ ամեն շաբաթ նստում եմ երթուղային ու գնում գյուղ։ Չէ՛, ամեն ուրբաթ չէ։ Լինում է, որ մի քանի ուրբաթ իրար հետևից դատարկ են մնում, երբ գյուղ չեմ գնում։ Գյուղը սիրելով չէ, որ շտապում եմ այնտեղ։ Շտապում եմ՝ լցնելու իմ սառած գոյությունը մորս տաք էությամբ։

Մորս հետ հեռախոսով էլ եմ խոսում, մեկ-մեկ «Skype»-ով էլ։ Բայց մեկ է՝ ուրբաթն ուրիշ է։ Մեքենայի ապակուց այն կողմ եմ նայում ու մեկ-մեկ էլ սկսում տխրել։

Դու հաստատ պատուհանից նայում ես, երբ անձրև է: Իսկ արևոտ օրերին բացում ես այն ու առանց պատնեշի շփվում պատուհանից «այնկողմի» հետ։ Իսկ ես, գյուղ գնալիս, արևոտ օրերին պատուհանից այն կողմ եմ թեքում հայացքս, որովհետև ապակուն նշմարվում է մայրս՝ իր ամեն ասածով ու արածով։

-Քեզ ի՞նչ ա պետք։ Ուրիշ ի՞նչ դնեմ։

-Մա՛մ, ամեն ինչ կա, բան պետք չի, միրգ ո՞վ ա ուտում, սառնարանում լիքը կա։

-Զգո՛ւյշ եղեք,- իմ ու մորս ցանկացած խոսակցության մեջ այս տողերը կան։

Կյանքում միշտ փոխվում են դեպքերն ու դեմքերը: Մի օր էլ ուսանող չեմ լինի ու չեմ բողոքի մորս դրած բեռ ու բարձից՝ գյուղից քաղաք գնալիս։

-Ծանր ա, չեմ տանի, մա՛:

-Ես մինչև կանգառ կտանեմ, մենակ թե տար, զուրկ չմնաք…

Դեռ մորիցս գուցե շատ ավելի հեռու կլինեմ, գուցե՝ շատ մոտ, բայց մեկ է՝ նրա սիրտը միշտ ինձ հետ կլինի:

Ձեռքերի հոտն ու աչքերի փոսերը, դեմքի կնճիռներն ու հոգնած ձայնը, ապրած-չապրածն ու իրականացած-չիրականացած երազանքները, շատ անգամ կրկնված, բայց վերապրած խորհուրդները միշտ կլինեն իմ հիշողության թափանցիկ կամ էլ մգեցված ապակու վրա։ Եվ ամեն անգամ ճանապարհներին կկարդամ ու կտեսնեմ մորս՝ իմ կյանքի ջերմ ու տանջված էությունը։

Մա՛մ, ախր, այնքան հեռու է միշտ այդ ուրբաթը ու այնքան մոտիկ այդ չարաբաստիկ երկուշաբթին։