Մռայլ է դարձել քաղաքն այս փոքրիկ,
Անձրև է դրսում, թախիծ է կաթում,
Ու եղանակն այս մելամաղձ, տխուր
Բոլորիս ինքնին է վարակում։
Մարդիկ դարձել են գունատ ու դալուկ,
Մեգով է լցած բոլորի հոգին,
Ցավն է տիրում նրանց սրտերում,
Անգութ ու անխիճ մի զգացմունք ահռելի։
Եղանակն էլ արդեն այդպես է դարձել,
Ամբողջ աշխարհն է վարակվել ախտով,
Միայն մնացել են սակավ մարդիկ,
Որ պայքարում են ընդդեմ վարակի։
Արև ու լույս են նրանք նկարում,
Գույներով լցնում աշխարհն այս խավար։
Բայց նրանք քիչ են, չեն կարողանում,
Գունավորել աշխարհն ահարկու։
Սպառվում են արդեն ուժերը նրանց,
Հյուծվում են, դառնում դեղին մի տերև։
Ու կարեկցողներ էլ չեն հայտնվում,
Նրանք մենակ են այս մեծ աշխարհում։
Բայց չեն հանձնվում նրանք երբեք,
Առաջ են գնում մարտիկի նման,
Եթե պետք լինի, նաև կզոհվեն`
Իրենց երազին հասնելու համար։
Անձրևը կրկին գալիս է ուժգին,
Արցունքով ծածկում աշխարհն այս աղոտ։
Ու չեն երևում նրանք էլ արդեն,
Կորել են անծիր մշուշում անհետ։