Նա պատուհանին ինքնանախշվող եղյամի նման է. հեռվից զմայլեցնում է իր անշարժ, սառը գեղեցկությամբ, սակայն մոտենալուց, մատներիդ ծայրերով թույլ հպվելուց հետո միայն անկենդան սառնություն է մնում քեզ։ Նրա ներկայությունը հենց այդպիսին է՝ աննշմարելի, բայց միաժամանակ անհերքելի։
Նրա գալուստը երբեք չես գիտակցում։ Նա հայտնվում է, երբ թույլ ես ու դիմադրությունը քեզ համար չափազանց ծանր է թվում։ Եվ հենց այդ պահին նրա ձայնը՝ մեղմ ու վստահ, հնչում է քո ներսում ինչպես փրկություն, ինչպես խոստում, բայց այդ խոստման գինը երբեք էլ չես հասկանում։
Նա երբեք ստիպված չի լինում հրավիրել. քո ներսում ինչ-որ բան ինքնակամ բացում է դուռը։
Նրան երբեք չես կարողանում մեղադրել. նրա ներկայությամբ աշխարհը փոխվում է՝ գույները դառնում են խորը, ձայները՝ մեղմ, հոտերը՝ անորոշ ու խաբուսիկ։
Նա չի ստիպում, չի ստիպում երբեք։ Նրա աչքերը, որ կարծես գիտեն քո հոգու գաղտնիքները, ակնթարթորեն գտնում են ճանապարհը դեպի ներս։ Կարծես լսում է քո չարտասանած հարցերը և արդեն ունի բոլոր պատասխանները, որ ոչ թե հնչեցնելու է խոսքով, այլ մտքի ուժով է տեղ հասցնելու։
Մարդիկ, որոնք հանդիպել են նրան, տարբեր պատմություններ են պատմում։ Մի հեռավոր գյուղում, որտեղ միայն սոճիներն էին հսկում լեռան լանջերը, նրան կոչում էին Օիվա։
…. Գյուղի արևմտյան մասում, անտառի հարևանությամբ փոքր տան մեջ արդեն չորրորդ ձմեռն էր անցկացնում մի երիտասարդ ռոնին։ Նրան ճանաչողները գիտեին՝ հեռացել էր ընտանիքից և կլանից, փակված էր իր ներաշխարհում, օրերը անցկացնում էր անտառային լռության մեջ՝ իր դայսյոն պատրաստ պահած ճիշտ պահին սպասելով։ Այն պետք է օգներ ազատվել իր անպատվաբեր գոյությունից, բայց նախ պետք է վրեժ լուծեր իր լավ համբավը և իր առաքինի տիրոջ կյանքը դավադրաբար խլած թշնամուց, որին դեռ չէր գտել։
Մեղմ ձմեռ էր։ Ռոնինը, որ ամիսներ շարունակ չէր լքել իր անտառային տնակը, այդ գիշեր առաջին անգամ գետի մոտ իջավ և տեսավ Օիվային։ Նրա մաշկն ասես լուսնի լույսից էր կերտված, իսկ մազերը՝ գիշերվա խավարից։ Կինը կանգնած էր գետի ափին՝ հայացքը՝ հեռու անհայտության մեջ։ Օիվան մոտեցող ռոնինին նկատեց, բայց չարձագանքեց։ Հետո ընդառաջ քայլեց և ռոնինի կողքով անցնելիս լսվեց նրա ձայնը.
— Ինչո՞ւ ես տառապում, երբ փրկությունը գետի պես հոսում է կողքովդ։
Ռոնինի գիտակցության մեջ հանկարծ կայծակի պես շողաց սարսափազդու միտքը. հենց այս կինը, հենց նա էր իր տիրոջ կյանքի և իր պատվի կործանման պատճառը։ Կասկածն ու վախը վերածվեցին վճռականության։ Նրա ձախ ձեռքը դանդաղ, գրեթե անգիտակցաբար սահեց դայսյոյի պատյանի վրայով։ Սառը մետաղի հպումն իրեն ոչ թե ուժ, այլ տարօրինակ թուլություն բերեց։ Հենց այդ պահին Օիվան գլուխը բարձրացրեց և ուղիղ ռոնինի աչքերի մեջ նայեց։ Այդ հանդարտ ու անդիմադրելի հայացքը խորտակեց ռոնինի կասկածները։ Այս հրեշտակն ինչպե՞ս կարող էր մեղքի մարմնացում լինել։ Օիվան սիրառատ ժպտաց…
…. Օիվան միշտ հայտնվում էր երեկոյան՝ այն պահերին, երբ արեգակի վերջին ճառագայթները անհետանում էին հորիզոնի սառը երանգներում։ Ռոնինը ամեն անգամ սպասում էր նրա հայտնվելուն։ Նրանք խոսում էին, բայց կնոջ շուրթերից հնչող բառերը նման էին գետի ջրերին՝ հոսում էին, բայց երբեք հետք չէին թողնում, մոռացվում էին ռոնինի հիշողությունից՝ փոխարենը ծնելով անխզելի կապվածություն. Օիվան միակն էր, ով իրեն հասկանում էր։
Բայց մի օր Օիվան էլ չեկավ։ Ռոնինը ամեն երեկո սպասում էր գետի ափին՝ կարոտից, սպասումից հյուծված։
Անցան շաբաթներ, գարունը փոխարինեց ձմռանը։ Մի գիշեր ռոնինը կրկին լսեց այն ձայնը։ Այդ օրվանից նա էլ տանը չէր գիշերում, այլ նստում էր գետի ափին, նայում ալիքներին ու լսում բնության շշուկները՝ նրանցում Օիվայի ձայնը որսալու ջանքերով։ Նա չգիտեր, թե ինչն էր իրեն կապում այդ կնոջը՝ սերը, վրեժը, թե որոշում կայացնելու տագնապը:
Գարնան վերջին օրերին ռոնինին այնտեղ այլևս չտեսան։
Տեղացիներից ոմանք ասում են, որ նա գնացել է Օիվայի հետևից, մոռանալով վրեժի ու պատիվը վերականգնող ծեսի մասին՝ հավերժ իր ընտանիքի վրա թողնելով ամոթի բեռը։ Մյուսները հավատում էին, որ նա գտել է իր թշնամուն ու վրեժը լուծելուց հետո ի վերջո կատարել հարակիրիի ծեսը։ Որոշ մարդիկ էլ հավատում էին, որ Օիվան սպանել է նրան։ Նրանք պնդում էին, թե տեսել են ռոնինի անշնչացած մարմինը անտառի խորքերում։ Բայց գետի ալիքները սկսել էին մեկ այլ լեգենդ շշնջալ ռոնինի ձայնով, որը կանչում էր Օիվային, բայց երբեք պատասխան չէր ստանում։
