Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Բարև ձեզ, ես Դավիթ Այվազյանն եմ: Գրում եմ մի քաղաքից, որը  նախկինում ունեցել է 300.000 բնակիչ:

Մայիսի 1-ն էր, արևոտ օր: Որոշեցի դուրս գալ ու մի քանի լուսանկար անել: Մի քանիսն  անելուց հետո հանդիպեցի մի տատիկի, ով կանգնած էր իր տնակի կողքին: Անկախ ինձնից ցանկություն ունեցա նկարելու, որովհետև տատիկի ու տնակի մեջ այնքան նմանություն կար. երկուսն էլ ծեր էին, երկուսն էլ` մռայլ ու միապաղաղ, բայց միևնույն ժամանակ,  շատ լուսավոր ու պայծառ: Մոտեցա տատիկին ու նկարելու թույլտվություն հարցրեցի:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

-Է, տղա ջան, ոչ նկարվելու հավես ունիմ, ոչ էլ ցանկություն…  Գնա` ուրիշ մարդու նկարե:

Որպեսզի նա թույլ տար լուսանկարել, սկսեցի ներկայանալ: Մի պահ լռեց ու հետո կրկին ասաց:

-Տղա ջան, դարդերս շատ են: Թող դարդերիս հետ մնամ, չեմ ուզե նկարվիմ:

Խնդրեցի, որ ինձ էլ պատմի իր հոգսերի  մասին, ասաց, որ ունի 4 երեխա` 2 աղջիկ, 2 տղա, ու բոլորն էլ դրսում են: Հարցիս, թե` իրեն օգնո՞ւմ են, պատասխանեց, որ տղան Գերմանիայում բուժվում է, մյուս տղան հազիվ իր ընտանիքն է պահում, իսկ աղջիկները ապրում են իր նման խեղճ ու կրակ:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Նույն օրվա մեջ շփվեցի նաև չորս պապիկի հետ, որոնք ունեին 3-4 երեխաներ, ու կրկին բոլորը  դրսում էին: Արդեն վախենում էի երեխաների մասին հարցեր տալ, վախենում էի իմանալ, որ ևս մի ընտանիք լքել է Գյումրին:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Բայց, այնուամենայնիվ, մեջս դեռ հույս կար, որ հնարավոր է, պատասխանեն, թե` այստեղ են ու չեն էլ պատրաստվում գնալ… Ափսոս, իմ ուզած պատասխանը այդպես էլ չեղավ:

Հաջողություն ձեզ, ուզում եմ, որ երբեք չլքեք ձեր հայրենիքը` Հայաստանը: Գրում եմ մի քաղաքից, որտեղ գրեթե էլ մարդ չի մնացել: