111 տարի 1 օր առաջ կանանց իրավահավասարության համար ցույցեր էին լինում: Հաջորդ տարվանից մինչ օրս այդ օրը նրանց շնորհավորում են: Չխախտեմ ավանդույթն ու մեր ազատ ընտրության իրավունքի մասին ևս մեկ անգամ հիշելու օրը շնորհավորեմ:
Էս տարի ընկերներով որոշեցինք այդ օրը մեզ նվիրել մի քիչ Թիֆլիս:
Նեղ, սիրուն փողոցներ, սիրուն տանիքներ ու սրճարաններ, կոլորիտային շենքեր ու միջավայր, գետ ու ապակե կամուրջ: Բայց էս էն ամենը չէ, ինչի մասին ուզում եմ պատմել:
Մարդիկ: Հավես ու հետաքրքիր: Առանց կոմպլեքսների ու ազատ:
Էնտեղ մարդիկ ուղղակի սիրում են շփվել անծանոթների հետ: Բոլորի մեջ համով ջրիկություն կա:
Մի տղա մոտեցավ, ձեռքին՝ բուկլետներ: Սկսեց վրացերեն, հետո մեր հարցական հայացքներից հասկացավ, որ պետք է շարունակել գոնե ռուսերեն: Սիրուն ժպիտով սկսեց նրանից, որ նախ ներենք իրեն, որովհետև սա իր աշխատանքն է (դե, էսքանից հետո ոնց չլսենք), իսկ հետո սկսեց պատմել, որ նավի վրա պտույտը մարտի ութի կապակցությամբ կես գին է և այլն:
Սրճարանում մատուցողուհին երաժշտության տակտի հետ պարում ու շարժվում էր, ու էդ հավես էր:
Նկարվում ես, մեկ էլ կտեսնես՝ մեկը կողքիդ պատրաստ դիրքով կանգնել է, որ հետդ նկարվի:
Հաց ուտելու վայր ես ման գալիս, մի ակտիվ երիտասարդ գալիս քեզ «էստի համեցեք» է անում, ու դու չես կարողանում չմտնել:
Էսքան անծանոթներ քեզ հավես պահեր ու հիշողություններ են ապահովում: Երիտասարդությունը պոզիտիվ է, ու քո հետ կիսում են պոզիտիվ տրամադրությունը:
Հայաստանում մենք կոպլեքսավորված ենք ու լուրջ: Մեզ սովորեցրել են անծանոթների հետ չխոսել: Մենք չենք նստի անծանոթի մոտ ու կոնֆետ չենք հյուրասիրի, բուկլետներ ամաչելով ու լուռ ենք բաժանում: Մենք հո խելառ չե՞նք՝ ուրիշի կադրում հայտնվենք:
Էդ մեր արյան մեջ է: Մեզ հետաքրքիր ապրելու համար համարձակությունն է պակասում: