Ինչու ամեն անգամ նոր գործ սկսելիս մեր մտքում սկսում է մաշտաբային կոնֆլիկտ, որը ոտից գլուխ կգերազանցի Սուպերմենի և Բեթմենի լեգենդար հակամարտությունը: Կարող է` չստացվի, կարող է` ինձ քննադատեն: Նման հարցերը սև շղարշ են գցում մեր մտքերի վրա և կարմիր լույս հանդիսանում մեր գաղափարների համար:Ամեն անգամ նման մտքերը ծնում են ծուլության մի ամբողջ ալիք, որn իսպառ վերացնում է մեր աշխատանքային մղումը և նետում մեզ կիրակնօրյա տաղտուկ դեպրեսիայի մեջ:
Գիտեք, ես միշտ մտածել եմ, որ ռիսկը ոչ թե գործի կեսն է, այլ 80%-ը: Յուրաքանչյուր մեր արարքի համար մենք ինքներս պատասխանատու ենք: Եթե դու ամբողջ գիշեր ընկերներիդ հետ հիմար բաներ ես արել, դրա պատասխանը պետք է դու տաս: Բայց միգուցե եթե դու դա չանեիր, կփոշմանեիր ամբողջ կյանքիդ ընթացքում, բայց հիմա դու դա հիշում ես դեմքիդ ծագող փոքր ժպիտով, և դա հաճելի է:
Ես հավատում եմ, որ դժոխք կա, բայց այն երկրի վրա է, և որպեսզի չտանջվես, պետք է այնպես անես, որ քո կյանքը օրինակ լինի մյուսներին: Արթնանալով օրդ սկսիր ոչ թե ինստագրամում հերթական աստղին անիմաստ լայքելով կամ ֆեյսբուքում դեղին մամուլի բռից հոտ քաշած լուրը ընթերցելով, այլ դիր քո առջև նպատակիդ հասնելու ամբողջ պլանը և քայլ առ քայլ հետևիր դրան:
Երբեմն գնա ամենախորդուբորդ ճանապարհով, քանի որ այն մինչև քեզ ոչ մի ոտնահետք չի տեսել, ու դու կզգաս՝ ինչ հաճելի է լինել առաջինը: Փորձիր նոր ֆորմատներ, բացահայտիր քո համար նորը ու միշտ հիշիր՝ հիմա դու կանգնած ես ճամփաբաժանին, կամ դու քայլելու ես գորգի վրայով կամ լինելու ես հենց այդ գորգը:
Միգուցե դո՞ւ ես մյուս Գագարինը, Հեմինգուեյը կամ Մեսսին: Դրա համար օգտագործիր քո բոլոր շանսերը, որպեսզի վաղը նստած լինես հոյակապ տանը շքեղ լողավազանի առաջ, այլ ոչ թե Բեն Լադենի հետ շփում հիշեցնող կոտրած տաշտի առաջ:
Հիմա կզարմանաք՝ ինչու եմ ես սա գրում: Ես նույնպես ուզում եմ փորձել նորը և հիմա սկսելու եմ գրել տարբեր թեմաներով: Իսկ այս հոդվածիս ես ուզում եմ ավարտ չտալ, որպեսզի դու ինքդ էլ մտածես քո կյանքի հետագա ուղին:
Ձեր հետ երկար ընդմիջումից հետո Արտյոմ Սաֆարյանն էր: