maria chichakyan

Համալսարանական խրոնիկոն

Ներկայանալու համար չեմ գրի ՝ «Ե՞ս՝ աղջիկ»։ Ընդամենը կասեմ, որ կյանքիս վերջին երեք տարիներին՝ «Ե՞ս՝ ուսանող»։

Ուսանող դառնալուս որոշումը երևի ուղիղ համեմատական է  ձեր շնչելուն ու արտաշնչելուն, այսինքն՝ միանշանակ բնական է։ Համալսարան ընդունվելուց մեզնից մեծ մասը կրկնուսույցների է դիմում, որ մեկ կամ երկու տարվա ընթացքում մեզ պատրաստեն բուհին, ահավոր վախենալու, լրջմիտ մի շինության։

Սեպտեմբերի 15, 2015, Երևան, Պուշկին փողոց, լուսապայծառ մի օր։

-Մարիա ջան, գրքեր կարդալ սիրո՞ւմ ես։

-Հա, իհարկե, բայց ոչ ցանկի միջի գրականությունը։

-Վերջին կարդացածդ գիրքը ո՞րն է։

- «Հիսուն օր իմ ինքնասպանությունից առաջ», բայց չեմ հավանել։

-Ինչի՞, Մարիա ջան։

-Սպասում էի, որ ինքնասպան կլինի ու չեղավ․․․

Հարգանքներիս հավաստիքը, ընկեր Ղուկասյան, որ դիմացել ու բոլոր հնարավոր և անհնար տարբերակներով ինձ մոտիվացրել եք: Կներեք, որ անտրամաբանական վերջաբանների դեպքում շրջվում ու ինձնից գոհ հարցնում էի. «Բա Սահականույշը Երկաթից ինչի՞ չբաժանվեց»։

2017, հուլիսի 10, Երևան, Թումանյանի արձան։

-Ընդունվել եմ Բրյուսով, կարողացա։

Իրականում աշխարհը չէի գրավել, հրեշների աշխարհն անգամ  չէի գրավել, բայց ինձ  էնպես էի զգում, ոնց որ մեծ բան էի արել։

2017, սեպտեմբերի 1, Երևանի պետական լեզվահասարակագիտական համալսարան։

Կեդերով, ջինսով աղջնակ, իսկ կողքին՝ մեյք ափ, շորիկներ, երջանկություն, իսկ ինձ համար՝ վերջացնեմ ու գործի գնամ։

Ընդունվել էի որպես մանկավարժ, Հայոց երկրի հպարտ մանկավարժ։

Առաջին կուրսում թռի-վռի ճպուռս մի կերպ, հազիվ, աշխատանքի ու դասերի մեջտեղում անլիկվիդ ավարտեցի առաջին ուսումնական տարին բակալավրիատում։

2018, սեպտեմբերի 1, ԵՊԼՀ, Թարգմանչական ֆակուլտետի դեկանատ։

Վերջին տարվա ընթացքում ֆակուլտետս դարձել  էր «Կրթության և մասնագիտական մանկավարժության ֆակուլտետ», իսկ որտեղ տեղափոխվել էի ուզում՝ «Թարգմանչական  և միջմշակութային հաղորդակցության ֆակուլտետ»: Համաձայնեք՝ անունն արդեն վստահություն էր ներշնչում։

Տարբերության քննությունս հանձնեցի ու արդեն թարգմանիչ էի, էնպես չէր, որ իմ ցանկությամբ էի ընդունվել բուհ, բայց լավագույն տարբերակը դա էր։

Երկրորդ տարում, բացակայություններիս պատճառով դեկանս համալսարանից հեռացնել էր ուզում:

2019, մեր օրեր…

Հեռացման վտանգի տակ չեմ, դեկանս ինձնով հպարտ է, գնահատականներս ուղղվել են, ամեն բան ուղղվել է, սկսած ինձնից։

Բայց․․․

Տեքստը  կարող էր լինել ուղղված նրան, որ աշխարհը ցուրտ է, կյանքը՝ խաբուսիկ, մենք էլ՝ դժբախտ, որ ստիպված ենք սովորել։

Նյութերի ճնշող մեծամասնությունը բուհերի մասին բողոք է, վատ կրթական համակարգ, դասախոսներ, կաշառք, նախանձ կուրսընկերներ ու անվերջ արդարացումներ։

Ես չեմ արդարանում։

Աշխարհում մի հստակ բան կա՝ ուզում և անում եմ, և չեմ ուզում ու չեմ անում: Այլ բան, ցավոք, չկա։

Տարիներ առաջ ես հարգել եմ և ուզել իմ կամքին հակառակ ընդունվել բուհ։ Ես հեռացման դիմում չեմ ներկայացրել։ Ես համարվել եմ բուհի սան։

Իսկ ի՞նչ պետք էի անեի բացի ինքս ինձ փոխելուց: Ինքս ինձ խղճալը իմը չէր, կներեք։

Կյանքում էլ է նույն մեխանիզմը ու նույն օրենքները՝ ինքդ քեզ երեխայի պես չվերաբերվել ու լինել պատասխանատու քո քայլերի համար։ Եթե որևէ բան չես հավանում ՝ փոխիր այն։

Բայց, ի վերջո․

We don’t need no education

We don’t need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teacher, leave them kids alone

Hey! Teacher, leave them kids alone …