Հիմնված է իրական իրադարձությունների վրա:

Պատմության ընթացքում ոչ ոք չի տուժել:

Ժամը 15:00:

-Արմ, հաստա՞տ կդիմանանք:

-Արդեն եկել ենք, հետդարձի ճանապարհ չկա, Դավ ջան: Պետք է սպասենք ու դիմանանք:

Ժամը 15:30:

-Քառասունհինգ հոգի,- ասաց մի ծերունի:

«Պարապությունից դրել հատ-հատ հաշվել է»,- մտածեցի ես:

Հինգ րոպե անց մեզ մոտեցավ բարձրահասակ, օպտիկական ակնոցներով, սափրված գլխով մի տղամարդ և հարցրեց.

-Դո՞ւք էլ եք սպասում:

-Հա:

-Հա-հա-հա-հա,- բարձր ծիծաղեց սափրագլուխը և հեռացավ:

Ժամը 16:17:

-Վայ, չէ, այլևս չեմ դիմանում:

-Հա, լավ, դիմացեք, բան չմնաց,- ասացի ես մի երիտասարդ տիկնոջ:

-Չէ, ես գնացի:

«Ավելի լավ, գնա»,- մտքում ասացինք ես և Դավիթը:

Ժամը 16:50:

Մարդիկ սկսեցին անհետ կորչել:

-Անուշիկ, բալես, ո՞ւր ես:

-Մա՜մ, այ մամ, ո՞ւր ես:

-Դա՜վ, Դավո՜…

Մնացի մենակ:

Մարդիկ սկսեցին պակասել: Դա լավ էր, բայց մրցակցությունն ավելանում էր: Ամեն մեկն իր համար էր. ոչ մի զիջում, ոչ մի գրամ խիղճ:

Միայն դաժան պայքար:

Ժամը 17:55:

Սոված եմ, հոգնել եմ, ծարավ եմ:

Մի պահ մտածում էի հանձնվելու մասին, ուզում էի լքել կռվի դաշտը, բայց հավաքեցի ուժերս, քանի որ միայն ուժեղներն են հաղթում:

Ժամը 18:30:

-Դավ, արի այս կողմ:

-Ես արդեն մտածում էի, որ կորցրել եմ քեզ ընդմիշտ:

-Ոչ, ես քեզ երբեք չեմ լքի:

Ժամը 19:47:

Վերջապես:

Մենք արեցինք դա:

Մենք հասանք մեր նպատակին:

-Բարև ձեզ, մեզ 15 հատ լավաշ տվեք…