Ամեն առավոտ արթնանում, վազում էի պատուհանի մոտ, որ տեսնեմ` ձյուն կա թե ոչ և ամեն առավոտ պատուհանի մոտ վազելիս տեսնում էի, որ ձյուն չկա… Բայց ահա երկար ժամանակ է, որ վայելում ենք այս տեսարանները: Առաջին օրը առանց երկար մտածելու և տաք  հագնվելու վազեցի դուրս… Տեսնում եմ, թե ինչպես են ձյան ճերմակ փաթիլները հատիկ-հատիկ թափվում վերևից: Դրսում շատ ցուրտ է, մտնում եմ տուն, վազում-նստում վառարանի կողքին: Հինգ րոպե անց ընկերներս կանչեցին, դուրս եկա տնից…

-Հը՞ն, գնա՞նք սահնակ քշելու:

-Հա, հենց դրա համար էլ եկել ենք:

Մոտ երեք ժամ սահնակ էինք քշում, ձնագնդիկ խաղում, ձնեմարդ սարքում և լավ մրսում: Բայց դա մեզ չէր խանգարում:

Երբ գնացինք տուն, շորերս փոխեցի ու նստեցի վառարանի մոտ:

-Մամ, ոնց որ մրսել եմ:

-Բա ինչքան ժամանակ ա դրսում ես:

Առավոտյան ընկերներս նորից կանչեցին:

-Բորիս, Բորիս, գալի՞ս ես…

-Ո՞ւր…

-Արի` ձնագնդի խաղանք:

-Չեմ կարող…

-Ինչի՞…

-Հիվանդ եմ…

Այդպես հիվանդ անցկացրի շաբաթս… Կարող էի միայն լուսանկարել: