Հեչ եղե՞լ է, որ մտածեք` ի՞նչ կլիներ, եթե օրինակ մի 5 տարի առաջվա դուք թերթեիք օրինակ, այժմյան ձեր ֆեյսբուքյան էջը։ Եթե հասկանում եք, որ հաճելիորեն կզարմանար ձեր հին ես-ը , էդ պիտի որ լավ նշան լինի։
Կներեք, բայց պաթոսն է մեջս արթնանում։ Իմ 5 տարի առաջվա ես-ը էջս թերթելուց քիչ չի որ կզարմանար, մի հատ էլ երազանքների իրականացմանը կհավատար։ 5 տարի առաջվա ես 17.am-ից ավագ սերնդի` «Խաբարբզիկի» էջերն էի թերթում, թաքուն ուզում հայտնվել դասընթացների ժամանակ արված լուսանկարներում, միջոցառումների մասնակցել, ուզում էի նյութս հայտնվեր ամսագրում, նկարածս լուսանկարներն էլ` շապիկին։ Չեմ ասում էն մարդկանց մասին, որոնց չէի տեսել, բայց նյութերն անգիր էի արել, իրենց արդեն «լավ» ճանաչում էի ու նույնիսկ սոցկայքերում էի գտել։
Հիմա էդ մարդկանց մեծ մասին անձամբ ճանաչում եմ, մի քանի հոգու էդպես էլ չհանդիպեցի, բայց որ պատահաբար տեսնում եմ, ժպիտս չեմ կարողանում զսպել: Իհարկե, շատերին լավ էլ չեմ հիշում, բայց էդպես էլ չհանդիպած մարդկանցից Լորիկին ու Նորայրին եմ հիշում ու պատահաբար տեսնելուց մտածում. «Հա, հա, ես ձեզ գիտեմ։ Եթե չեմ սխալվում ու նյութերից ճիշտ եմ հիշում, Լաուրայի տատիկն էր իրեն Լորիկ ասում ու հետո էդպես էլ մնացել է»:
Ու ամեն ինչ էնպես դասավորվեց, որ դասընթացների մասնակցեցի, տպագրվեցի, նույնիսկ երկրից դուրս գնացի` Գերմանիա (էդ արդեն նախկին ինձ համար ֆանտաստիկայի ժանրից էր), մենակ նկարածս լուսանկարը չհայտնվեց շապիկին, բայց չեմ դժգոհում, իմ լուսանկարը հայտնվեց։
5 տարի առաջվա ես գնում էի կայքի շնորհանդեսին ու արդեն մտածում «Խաբարբզիկից» բացի էստեղ էլ եմ ուզում տպագրվել։
Պաթոսը միջիցս չի գնում, պիտի ասեմ, որ կյանքիս լավագույն հիշողությունները 17֊ի, «Խաբարբզիկի» ու «Մանանայի» հետ է կապված։ Ուզում եմ էս ամենը մենակ ինձ հետ չլինի։ Ուզում եմ 17.am֊ը էնքան ապրի, ինչքան նախկին ինձ նման երազող պատանիները։ Իսկ էդ պատանիները էնքան էն լինելու, ինչքան ապրի 17.am֊ը։ Զգո՞ւմ եք… Շրջան ստացվեց: Բարեբախտաբար շրջանը սկիզբ ու վերջ չունի: