Երկար դադարից հետո բարև, 17: Ես քեզ շատ էի կարոտել: Մի քանի ամիս առանց քեզ: Կներես ինձ, եթե կարող ես: Ես էլ չեմ կորչի:
Այս ամիսների ընթացքում հասկացա, թե ինչ է նշանակում լինել ուսուցիչ, բայց ոչ մանկավարժ, ընկեր, բայց ոչ հարազատ, բարեկամից էլ լավ հարևան, ընտանեկան երջանկություն և հաղթահարելի վիշտ:
Իմ կյանքում երկարատև դադար էր: Արցունքները, տխրությունը և անկարողությունը դարձան իմ ընկերները: Ես դադարեցի կյանքից սպասել լավը, գեղեցիկը: Սկսեցի ատել քոլեջը որոշ «մանկավարժների» շնորհիվ, ընկերոջս մեջ բացահայտեցի նախանձն ու արհամարհանքը: Շատերն սկսեցին հարցնել. մի՞թե հոգնել եմ կյանքից:
Ո՛չ, երբեք ու ոչ մի դեպքում մարդ, ով ապրում է կյանքը վայելելու, ընտանիքին երջանկություն պատճառելու, նպատակներն ի կատար ածելու համար, մարդ, ով չի ապրում միայն սեփական ես-ի համար, մարդ, ով սիրում է բոլորին ու այն ամենը, ինչ շրջապատում է իրեն, մարդ, ով ոչ թե սիրում է միապաղաղ կյանքը, այլ իրենն է ստեղծում՝ չի կարող հոգնել կյանքից, երբեք…
Շնորհակալ եմ, որ կա իմ ընտանիքը, կան իմ ընկերները, կաս դու, որ կարդում ես իմ հոդվածը: Առանձնահատուկ շնորհակալություն նրանց, ում ես չեմ սիրում ու տանել չեմ կարողանում: Ձեր շնորհիվ ես գիտեմ ինչպիսին երբեք չեմ լինի:
Ինչպես ասում են՝ հարկավոր է ապրել այնպես, կարծես թե երբեք չես մեռնելու…
Դե՛, վայելեք ձեր կյանքը, անմահներ..