Դասղեկս ասում է, որ աշխարհը մենք ենք ստեղծում, որ երազանքը և նպատակը պիտի խաչմերուկ լինեն:
Երբ ես գնում էի առաջին դասարան, ինձ ասում էին, որ պետք է լավ սովորեմ, դառնամ ծնողներիս պարծանքը: Իսկ դասվարս ասում էր, որ ոչինչ հեշտ չէ, կյանքում ամեն ինչ պիտի փորձենք գոնե մեկ անգամ: Փորձերն ինձ հասցրին ավագ դպրոց: Սկսվեց պարապմունքների եռանդուն շրջանը: Դրա հետ մեկտեղ՝ շշուկներ կրկնուսույցների և աշակերտների միջև. «Իմ աշակերտները պիտի ինձ մոտ պարապեն», «Ես քեզ խորհուրդ եմ տալիս՝ ամենալավ մասնագետը Հրազդանում»:
Այս խոսքերից հետո փուլ եկան բոլոր խաչմերուկները, որոնք կառուցվել էին երազանքներով ու նպատակներով:
Երեխաները մեծահասակների նկատմամբ պիտի ներողամիտ լինեն: Ըստ իս՝ ներողամտությունը բնավորության գիծ է: Համբերատարության, զիջողամտության և բարեսրտության ոսկե միջինը: Մեր մոլորակն ահագին է: Ինչպես ասում է աշխարհագրությանս ուսուցչուհին՝ ամենաբարդ ռեբուսը Երկիրն է: Իսկ երկրի կայացման հիմքը՝ այս խոսքերը լսողները:
Մի՞թե աշակերտները կցանկանան աշխարհի բարդ ռեբուսները լուծելու համար պարապել Հրազդանում: Կամ եթե պարապեն, նրանք կգնահատվե՞ն որպես բարեսրտության «ոսկե շղթա» կրող և իրական պարծանք: Իսկ չպարապողներին կարելի է ուղղակի հաշվի չառնել: Հուսամ՝ ուսուցիչների հիշաչարությունը մենք դեռ կզգանք (չպարապողներով):
«Առավոտյան հենց որ արթնանաս, լվացվես ու քեզ կարգի բերես, պետք է կարգի բերես քո մոլորակը»: Կարգի բեր քո մոլորակը, որ հետո օգնես մնացածին ու թույլ չտաս նրանց դառնալ ապագայի պլանների համար ներկայում տուժողներ: