Ես և ընկերուհիս որոշել էինք, որ պետք է թխվածք թխենք: Եղբայրս և մայրիկը գնացել էին ստուգումների, տատիկը և հայրիկը աշխատանքի էին, տանը միայն ես էի ու պապիկը, դրա համար էլ ընկերուհուս կանչեցի մեր տուն՝ թխվածք սարքելու: Ժամը 10:45 նա արդեն մեր տանն էր: Մտանք խոհանոց և սկսեցինք որոնել անհրաժեշտ իրերը: Դարակից վերցրեցի գոգնոցը, բաղադրատոմսերի գիրքը: Հետո ես և ընկերուհիս սկսեցինք որոնել հարիչը:
-Պիտի որ էս դարակում լինի,- ասացի ես,- օգնի` իրերը հանեմ, որ տուփը իջեցնենք:
Մենք փորփրեցինք դարակը, բայց այնտեղ չէր:
-Էս չի՞,-հարցրեց Վալերիան:
-Չէ:
-Հես ա:
-Չէ, էդ չի,- ասացի ես,- ե՞ս գիտեմ, թե՞ դու:
-Ես քեզնից ավելի լավ գիտեմ: Մամային մեկ-մեկ նայում եմ սարքելուց:
-Հետո ինչ, իսկ ես մենակս խմոր եմ սարքել:
Հետո զանգահարեցի մայրիկին:
-Մա՛մ, միքսերը որտե՞ղ ա:
-Պահարանի վերևում,-ասաց նա:
-Նայել ենք, չկա:
-Չգիտեմ:
-Լավ,- ասացի ես,- ուրեմն գդալով կաշխատենք:
-Լավ, էլի,- ասաց Վալերիան:
-Ես որ տատիկի հետ սարքել եմ՝ գդալով եմ սարքել, էնպես որ:
Ես գտա ամենամեծ գդալը և դրեցի թասի մեջ:
Արդեն քանիերորդ անգամ հնչեց հեռախոսիս զանգը (մինչ այդ էլ էին ինձ զանգում): Եղբայրս էր:
-Լիլո՛, ես ուշ եմ գալու, գրքերս կհանձնե՞ս (ի դեպ, եղբայրս վերցրել էր գրքերը քննություններին պարապելու համար):
-Հա, իսկ ե՞րբ կգաս,- հարցրեցի ես:
-Ժամը 12-ի կողմերը:
-Լավ:
Պապիկը իջավ բակ, մնացինք տանը մենակ:
Արդեն ժամը 11-ն էր:
Գտա «զեբրի» բաղադրատոմսը և սկսեցի կարդալ.
-Վերցնել 5 ձու…
Մենք սկսեցինք կոտրել ձվերը, որոնցից միայն մեկի դեղնուցը «ողջ» մնաց:
Այս անգամ զանգեց տատիկը:
-Լիլի՛թ, Արամի գրքերը հանձնելո՞ւ ես:
-Հա:
-Բա կհասցնե՞ս խմորը սարքել:
-Կհասցնեմ:
-Քացախը արդեն լցրել եք:
-Չէ, հլը շաքարավազն ենք լցնում,-ասացի ես:
-Քացախը էն կողքի դարակում ա:
-Լավ:
-2 բաժակ շաքարավազով… 2 բաժակ շաքարավազ ա պետք,-ասացի ես բարձրաձայն դարակից հազիվ հանելով շաքարավազի տուփը:
Վերցրի մեծ բաժակը և լցրեցի առաջին բաժակը:
-Լսի, էս ի՞նչ շատ լցրեցիր,- ասաց Վալերիան:
-Բա հենց էդքան ա պետք, հլը մի բաժակ էլ պիտի լցնեմ:
-Բա որ շաքարավազը շատ էղա՞վ:
-Ե՞ս գիտեմ, թե՞ դու,-ասացի ես,- կարդա՛, 2 բաժակ շաքարավազով գոգլի անել:
-Հա, բայց կարող ա էն ձևի բաժակով պիտի լցնենք,- ասաց նա՝ ցույց տալով սուրճի բաժակը:
-Գժվե՞լ ես: Էդ բաժակով գոգլի անել չի լինի:
Վերջապես հաշտվեցինք, և ես լցրեցի 2-րդ բաժակը: Հերթով խառնեցինք, իսկ այդ ընթացքում ես բացատրում էի, թե ինչ է գոգլին:
-100գ կարագ… Ի դեպ, քանի որ միքսերով չենք աշխատում, կարագի կտորները մինչև եփելը կմնան խմորի մեջ,-ասացի ես,-երկու բաժակ թթվասեր… Ես գիտեմ` երկու բաժակը ինչքան ա ,-ասացի ես սառնարանից հանելով թթվասերը,-մի անգամ մամայի հետ 400 գ թթվասեր էինք լցրել 200գ-ի տեղը, հիմա հաստատ գիտեմ, որ մի թթվասերի տուփն էլ կհերիքի:
Մենք հերթով դատարկեցինք թթվասերի տուփը և խառնեցինք:
-Դե իմ մաման «պիրոգներ» ավելի շատ ա սարքում,-բացատրեցի ես:
-Իսկ հիմա իմ սիրած հատվածը,-ասացի ես և դարակից վերցրեցի քացախը և սոդան,- միշտ երազել էի, որ մի օր մենակով կանեմ էս պահը:
-3 բաժակ ալյուր… վերջացնում ենք,- ասացի ես և դարակից վերցրի ալյուրը: Մենք խառնեցինք և ստացանք շատ լավ խմոր:
Զանգեց տատիկը:
-Լիլի՛թ, չմոռանաք վառարանը դնելուց առաջ միջի բոլոր իրերը հանել:
-Լավ:
-Հիմա իմ մյուս ամենասիրած պահը,- ասացի ես,- հիմա պետք ա խմորը կիսենք:
-Հաաա,- ես հիշեցի որն ա զեբրը, որ կեսը սպիտակ ա, կեսը՝ սև:
-Ըհը… Հիմա մյուս կեսի վրա կլցնենք կակաո, գրած ա մեկ ճաշի գդալ:
Մենք հազիվ բացեցինք կակաոյի տուփը:
-Օ՛յ, կողքից մի քիչ թափվեց, բայց ոչինչ:
Ես խառնեցի շոկոլադե խմորը, իսկ ընկերուհիս՝ սովորական:
-Մի փոքր հատիկները մնացել են,- ասացի ես,- տենց բան երբեք չէր լինում… Էս խմորի լավը էն ա, որ պետք չի թողնել «հանգստանա»… Ժամը 12:30 ա, հասցնում ենք:
-Ուռաա, հասցնում ենք:
Ես վառարանից հանեցի բոլոր իրերը, վերցրեցի թավաներից մեկը և մի փոքր կարագ լցրեցի վրան:
-Հիմա պետք ա անձեռոցիկով կարագ քսել,- ասացի ես:
Բայց անձեռոցիկի հետքերը մնում էին թավայի վրա:
Մենք մի կերպ լվացինք այդ կաթսան և վերցրինք մյուսը:
-Կարագ պետք չի,- ասաց ընկերուհիս:
-Պետք ա,- ասացի ես երկրորդի վրա էլ քսելով կարագը:
Վալերիան զանգեց իր մայրիկին, իսկ նա ասաց, որ պետք է կարագ քսել և վրան ալյուր լցնել, բայց ես վրան ալյուր չլցրեցի. հազիվ էի կարագը քսել խոհարարական անձեռոցիկով:
Վերջապես մենք լցրեցինք խմորները, դրեցինք վառարանի մեջ առանց միացնելու, գնացինք եղբորս գրքերը հանձնեցինք, հետ եկանք, միացրեցինք վառարանը, 5 րոպեից եկան մայրիկն ու Արամը:
Մենք երկար ժամանակ նստած նայում էինք, թե ինչպես էր խմորը ստացվում:
Մենք հայտնաբերեցինք, թե որտեղ էր միքսերը, այն հենց խոհանոցի պահարանների վերևում էր:
Երբ թխվածքը պատրաստ էր, մայրիկին խնդրեցինք, որ պատրաստի թխվածքի «գլազուրը»: Մայրիկը բացեց դարակը և վերցրեց մի թթվասերի տուփ, որի մեջ կար կակաո:
-Մի վայրկյան,- ասացի ես` ցույց տալով մայրիկին «կակաոյի տուփը»,- էս չի՞ կակաոն:
-Չէ, դա սուրճն է:
-Իիիիիինչ,- ասացինք ես և ընկերուհիս միաժամանակ,- ուրեմն մենք թխվածքը սուրճո՞վ ենք պատրաստել:
-Մա՛մ, բայց համով կլինի՞:
-Եթե դառը չլինի՝ հա:
Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, մենք փորձեցինք մեր պատրաստած նոր գաղտնի բաղադրատոմսով զեբրը, և այն շատ համեղ էր:
Այստեղ ես ավարտում եմ գրելը: Ես դեռ շատ բան բաց թողեցի, որոնց մասին պետք է գրեի, բայց մարդիկ հազիվ կարդան այս երկար գրած նյութը: Որպես եզրափակում ասեմ, որ այդ օրը երևի արձակուրդների ամենախառնաշփոթ օրը կլինի: