Ահա և վերջ մինչև ժամը տասնմեկին քնելուն,առանց մտահոգությունների մեր կյանքին: Վերջապես հայտնվեցինք դպրոցում: Դե առավոտյան մի կերպ իմ քաղցր քնից ելնելով, ինչպես միշտ առաջին ժամից ուշացած, հասա դպրոց: Ի ուրախություն ինձ, ուսուցիչը դեռ դասարան չէր մտել: Մի լավ կարոտս առա ընկերներիցս, կիսով չափ իմացա նրանց արկածների մասին, և հանկարծ ընկեր Շահգելդյանը մտավ դասարան, և մենք սկսեցինք հայոց լեզվի դասը: Սկզբի քսան րոպեն միմյանց հետ էինք խոսում և նույնիսկ չէինք էլ նկատում ուսուցչին, բայց հանկարծ լսվեց նրա ձայնը, և մենք լռեցինք: Պարզվեց համարյա ամբողջ դասարանի կեսը անցածը չի հիշում, և մենք սկսեցինք կրկնել անցածը, հետո նոր դաս հանձնարարվեց, և մենք նշեցինք տնային աշխատանքը: Զանգը հնչեց, և մենք բոլորս միասին ուրախ տեղներիցս վեր թռանք կիսատ-պռատ լսելով ուսուցչի վերջին հանձնարարությունները: Բոլորս ուրախ էինք դպրոց վերադառնալու համար: Հաջորդ երկու ժամերը պարզվեց, որ հանրահաշիվ է, և մենք շատ տխրեցինք, որովհետև հանրահաշիվ այդքան էլ չենք սիրում՝մանավանդ երկուշաբթի օրը, որովհետև երկու ժամ ունենք: Դասարան մտավ մեր սիրելի ընկեր Օհանջանյանը: Նա շատ խիստ, բայց միևնույն ժամանակ, շատ լավ դասատու է: Դե մի քիչ քննարկեցինք արձակուրդները, հետո անցանք դասին: «Մեկ միանդամով բազմանդամներ»,- բարձր ասաց ընկեր Օհանջանյանը: Է՜հ, ի՞նչ, ամեն կողմից լսվեցին տարբեր ձայներ: Առաջին ժամին գրեցինք հաշվեկանոնը և դրա հետ մեկտեղ մեր մտքի գրատախտակին նաև՝ նկատողությունները: Երբ ուսուցիչը նկատողություն արեց երեխաներից մեկին, ասելով. «Դե, հերիք է, էլի, լռեք»,- ես պատահաբար գրեցի. «Բազմանդամներ են կոչվում` դե, լռեք, էլի»: Երբ դա կարդացի, սկսեցի ծիծաղել, իսկ երբ ուսուցչի հայացքը դեպի ինձ ուղղվեց, ես այդ ծիծաղը զսպեցի: Դասամիջոցներին մեզ ծիծաղեցնող աղջիկների զույգը՝ Արփինեն և Լիանան, մեզ ապահովեցին բարձր տրամադրություն: Ես տուն եկա դպրոցից մեկ ժամ շուտ, որովհետև ֆիզկուլտուրա այդպես էլ չարեցինք: Եկա տուն բարձր տրամադրությամբ:
Ուրախացա լիաթոք և կարոտս առա դպրոցից: