Այն, ինչ հիմա կասեմ, կհասկանան միայն իրական ֆուտբոլասերները, քանի որ այդ աննկարագրելի զգացումը, սրտի թրթիռը, որին հաջորդում է այն բարձր բղավոցը` «գոոո~լ», բնորոշ է միայն մեզ:
Ես նկատել եմ, որ ֆուտբոլային երկրպագուները բաժանվում են մի քանի խմբի: Առաջինը այն մարդիկ են, ովքեր անմնացորդ նվիրվում են իրենց սիրելի թիմին: Նրանք, ում հետ ասես կարող են «պատերազմել» իրենց ակումբի համար: Միայն իրական երկրպագուները գիտեն, թե ինչ բան է ուրախությունը հաղթանակի դեպքում, և տխրությունը` պարտության: Երբ մինչև խաղի ավարտը շունչդ պահած հետևում ես խաղի ընթացքին, աղոթում հաղթանակի համար և ցանկացած դեպքում ասում` մենք հաղթեցինք: Երբեմն էլ` մենք պարտվեցինք: Չէ՞ որ ամեն երկրպագու իր նախընտրած թիմի անբաժան մասնիկն է: Գիտենք, որ երկրպագուների աջակցությունը անգին է սիրելի ակումբի հաղթանակի գործում, և առանց երկրպագուների` ֆուտբոլն ուղղակի անիմաստ կլիներ: Երկրպագուների մյուս խումբը նրանք են, ովքեր թիմի կողքին են միայն հաղթանակի ժամանակ: Նրանք ավելի շատ ատում են հակառակորդ թիմին, քան սիրում իրենցը: Այդ մարդկանց գլխավոր նպատակն է` վիրավորել հակառակորդ ակումբի ֆուտբոլիստներին և երկրպագուներին: Նրանց անվանում են «Գլոր»: Եվ կան մարդիկ, ովքեր ուղղակի անտարբեր են:
Ես երկրպագում եմ կատալոնական Բարսելոնային: Իմ գլխավոր երազանքներից մեկն է` լինել Կամպ Նոու մարզադաշտում: Բարսելոնայի երկրպագուներին անվանում են «Կուլե»: Ես «Կուլե» կլինեմ մինչև կյանքիս վերջը, որովհետև իմ երակներով կապտանռնագույն արյուն է հոսում: Ես Բարսան չեմ սիրում սրտով, քանի որ այն մի օր կանգ է առնում: Ես Բարսան սիրում եմ հոգով, որովհետև հոգին հավերժ է. «Visca Barca», «Visca Catalunia»: