Սամվել Մքոյանի բոլոր հրապարակումները

Երկու շաբաթ է, ինչ Երևանում եմ

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Արդեն երկու շաբաթ է, ինչ Երևանում եմ: Կարծես թե ամեն բան նորմալ է և ընթանում է իր բնական հունով: Իրեն ուրախ և անհոգ ցույց տվող, բայց իրականում դաժան կյանքը` ուսանողի կյանքը սկսվեց, իր հետ բերելով նոր երջանիկ, հուզումնալի և միևնույն ժամանակ, հոգսերով լի մի ժամանակ: Ժամանակ, որ ձգվում է երկար ու երկար և վերջում ակնթարթ է թվում: Ժամանակ, որ թերևս ինձ համար անիրական հոգսերով, արկածներով լի և ամենահետաքրքիրն է կյանքում: Ժամանակ, որ հիմք է դնում կյանքին և իրական հոգսերին, և բնականաբար ժամանակ, որտեղ կուզենայի ապրել մի ամբողջ հավերժություն: Այն ես դիմավորում եմ ժպիտով, մեծ ոգևորությամբ և լեցուն նպատակներով: Նպատակներ, որոնք ժամանակին երազանք են եղել, և հպարտությամբ եմ անցնում մանկական երազանքներից դեպի խոհեմ նպատակներին, սա հաղթանակի դասական օրինակ է: Հասկանում եմ, որ ամենը չի, որ կիրականանա այնպես, ինչպես որ ես եմ պատկերացնում, հասկանում եմ, որ այդ բոլորին հասնելու համար պետք է հաղթահարել մեծ դժվարություններ, և շատ առիթներ կունենամ դեմ առ դեմ կանգնել ամենատարբեր խնդիրների առաջ: Այդ պատճառով համբերատար նայում եմ առաջ և սպասում ցանկացած պայթյունի նոր կյանքում, հետևում թողնելով մի մեծ հեքիաթային անցյալ գյուղում: Ափսոսանքով եմ նշում, որ բոլորը չեն հասկանա, թե ինչ է նշանակում ապրել մանկության մի փոքրիկ և դրախտային վայրում, որի անունն է` Լոռու մարզ, գյուղ Վահագնի: Այս գյուղը չորս կողմից անտառի ու սարերի մեջ գտնվող մի վայր է, որտեղ մարդը և բնությունը ներդաշնակության մեջ են, որտեղ յուրաքանչյուր քար ու թուփ իր խորհուրդն ունի: Գյուղի մարդիկ տարբերվում են միմյանցից իրենց ապրումներով, խոսքով և մտքով, ինչն էլ ավելի է հարստացնում գյուղը: Սա կարծես մի մեծ ընտանիք լինի, որտեղ մարդիկ ապրում եմ մեկը մյուսի համար: Յուրաքանչյուր անհատ յուրովի է լցնում գյուղն ու կերտում նրա ապագան: Ես իմ կյանքի առաջին տասներեք տարին անց եմ կացրել բնության այս հրաշքում: Անհոգ մանկություն, լիքը ընկերներ, մետաղյա տարբեր ջարդոններից ձուլված խաղալիքներ և իհարկե անսպառ ժամանակ` այ, թե ինչ է նշանակում լինել մանուկ Վահագնիում: Ես իմ պատմությունն ունեմ կապված ամեն մի մարդու, ծառի ու թփի հետ այս գյուղում: Իհարկե, դժվար է այս  ամենը թողնել ուղղակի անցյալի մի մաս և շալակելով նպատակները քայլել առաջ:

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

Լուսանկարը՝ Սամվել Մքոյանի

 

 

Բյուրականյան մեդիա ճամբար. հետադարձ հայացք

Լուսանկարը՝ Վարսեր Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Վարսեր Զաքարյանի

Արդեն բոլորս հավաքվել ենք և սպասում ենք մեքենային, որպեսզի ուղևորվենք դեպի «Ամբերդ» հյուրանոց:  Մինչ մեքենան կգա, մենք զրուցում ենք, ծանոթանում, ոմանք արդեն ծանոթ են, ոմանք նոր են ծանոթանում: Շուտով մեքենան եկավ, և մենք շարժվեցինք: «Ամբերդ» հյուրանոցը գտնվում է Բյուրականից մի քիչ վերև՝Արագածի ստորոտին: Մենք ժամանեցինք առավոտյան, մաքուր օդ, արև և հիանալի տրամադրություն: Մեր սերբ ընկերները ժամանելու են գիշերը, և ժամանակը խնայելու նպատակով որոշեցինք սկսել աշխատանքը: Մի քիչ հանգստանալուց հետո հավաքվեցինք մեր առաջին քննարկմանը: Սկզբում ծանոթացանք տեղանքին, հետո սկսեցինք կիսվել մեր գաղափարներով: Դրանք շատ էին և հետաքրքիր: Օրվա վերջում կիսվեցինք տպավորություններով և ամփոփեցինք օրը: Հաջորդ օրն առավոտյան մեծ հետաքրքրությամբ իջանք նախաճաշի, կարծելով, որ կտեսնենք մեր սերբ գործընկերներին, բայց նրանք գիշերը ուշ էին եկել և հանգստանում էին: Մինչ նրանք կնախաճաշեին, մենք սկսեցինք մեր այսօրվա աշխատանքները: Հետո հանդիպեցինք ճաշարանում, ծանոթացանք: Միասին քննարկեցինք հայ-սերբական ընդհանուր խնդիրներ, և պարզվեց, որ կան շատ ընդհանուր գծեր: Երեկոյան կազմակերպեցինք բացoթյա երեկույթ լողավազանի մոտ: Մյուս օրն առավոտյան դաս ունեցանք սերբերի ղեկավարի հետ, նորից քննարկեցինք ֆիլմերը: Կեսօրին բարձրացանք Արագած՝Քարի լիճ, որից հետո գնացինք Ամբերդ, այստեղ մենք իմացանք շատ հետաքրքիր տեղկություններ բերդի և նրա պատմության մասին: Վերադառնալով հյուրանոց, ամփոփեցինք օրն ու անցանք խաղերի: Հաջորդ օրն առավոտյան գնացինք Երևան` մասնակցելու հայտնի ռեժիսոր Քշիշտոֆ Զանուսսիի վարպետության դասին, ինչպես նաև ձմերուկի փառատոնին: Զանուսսին Հայաստան էր եկել մեկ օրով: Նա կատակասեր և տաղանդավոր մարդ է: Նա մեզ ցույց տվեց իր ֆիլմերից մի քանիսից հատվածներ և երիտասարդ տարիքում նկարած մի կարճ ֆիլմ և մեկնաբանեց դրանք, այնուհետև մեզ` պատանի ռեժիսորներիս, բավականին լավ խորհուրդներ տվեց: Վերադառնալով հյուրանոց սկսեցինք պատրաստվել նկարահանումներին. որոշեցինք թիմերը, բաժանեցինք աշխատանքը: 

Մոտեցավ ամենահետաքրքիր փուլը՝չորրորդ օրը, սկսում ենք նկարահանումները: Առավոտյան նախաճաշից հետո գնում ենք նկարահանումների՝տարբեր ուղղություններով: Երեկոյան վերադառնում ենք և կիսվում տպավորություններով: Ֆիլմերի թեմաները տարբեր էին՝«Գյուղական կյանք», «Եզդիներ», «Մեղվապահներ», «Բյուրականի աստղադիտարան» և այլն: Հաջորդ օրը նույնպես նկարահանումներ եղան. ավարտեցինք կիսատ մնացած նյութերը: Այժմ մոտեցել է ամենադժվար փուլը՝մոնտաժը: Մոնտաժի ընթացքում գրեթե իրար չէինք տեսնում, յուրաքանչյուրս մեր սենյակում զբաղված էինք, հանդիպում էինք միայն հաց ուտելու ժամանակ: Սա մի բարդ, երկար, բայց միևնույն ժամանակ, հետաքրքիր գործընթաց է, որը տևեց երկու օր: Կան ֆիլմեր, որոնք նկարահանվել են մի քանի տեսախցիկներով և ընթացել են մի քանի ժամ: Դրանք պետք էր նայել, առանձնացնել որակով կադրերը, դասավորել ճիշտ հաջորդականությամբ, ինչը պահանջում է ժամանակ և համբերություն: «Սկզբից հեշտ էր թվում, հետո զգացինք, որ ժամանակի մեջ չենք տեղավորվում»,-ասում են մոնտաժողները: Այս և այլ բազմաթիվ դժվարություններ հաղթահարելով ավարտվեց ամենաբարդ փուլը: Հիմա մոտենում էր ժամանակը վայելելու մեր դժվար ու հետաքրքիր աշխատանքի արդյունքը:

Երեկոյան ֆիլմերի ցուցադրություն ենք պլանավորել: Յուրաքանչյուրս մեր սենյակում վերջին աշխատանքներն ենք կատարում: Եվ այսպես, մոտեցավ երկար սպասված պահը՝բոլորս հուզմունքով և ուրախությամբ նայում ենք մեր ֆիլմերը: Ամենահետաքրքիրը այն էր, որ հայ-սերբական ֆիլմում մեր Շուշանը հեղինակն էր, ֆիլմի ամբողջ ընթացքում մենք հիանում ենք նրա դերասանական տաղանդով, իսկ Շուշանը չգիտես ինչու ծիծաղում էր ամբողջ ընթացքում: Ցուցադրվեցին նաև Եզդիների մասին ֆիլմը, փիքսիլեյշնը: Մեր սերբ ընկերներից մեկը մի փոքր կատակով անդրադարձել էր իրենց երկրին: Մենք էլ ցուցադրեցինք հայերի մասին կարճ ֆիլմ, իսկ հետո միասին պարեցինք հայկական և սերբական շուրջպարեր, և կեսգիշերին մեր սերբ ընկերներին ճանապարհեցինք օդանավակայան: Առավոտյան մենք էլ պետք է ճանապարհ ընկնեինք, բայց շատ տխուր էինք: Այս շաբաթվա ընթացքում հասցրել էինք մտերմանալ իրար հետ, ասես դարձել ենք մի մեծ ընտանիք:

Բյուրականյան մեդիա ճամբար. Եզդիները (օր 5)

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լույսը նոր էր բացվում,  երբ ականջիս լսելի եղան հերախոսազանգի ձայներ: Մի պահ ինձ թվաց` երազում եմ: Հետո այդ տանջող ձայնը, որն ինձ ստիպում էր արթնանալ, իսկ ես պայքարում էի քնելու  համար՝ շարունակվեց: Անկողնում կես քնած, կես արթուն՝ տհաճ տրամադրությամբ շուռումուռ եմ գալիս, փնտրում հեռախոսս, փորձում արթնանալ: Չի ստացվում: Արևը պատուհանից ընկնում է աչքերիս մեջ, դրսից լսվում են դաշտ շտապող գյուղացիների մեքենաների ձայները: Եվ այս ամենը ինձ թվում է հավերժական մի պատրանք երազի և իրականության միջև: Սա ձգվեց մոտ երկու րոպե: Հեռախոսս  գտնելով հասկանում եմ,  որ զանգն ինձ չի հասցեագրված: Լսվում է Արշակի ձայնը, որի մեջ զգացվում է ինչ-որ դառնություն: Հեռախոսին պատասխանելուց վայրկյաններ անց տեսնում եմ Արշակի մռայլ դեմքը, նա կիսաքուն անցնում է կողքովս, չնկատելով որ արթուն եմ, գնում է դեպի դուռը, և այն արհամարհանքով բացելով, շտապում անկողին, նորից  չնկատելով ինձ: Անհամբերությամբ նայում եմ դեպի դուռը, ինքս ինձ վարկածներ առաջարկելով, թե ինչու բացեց դուռը: Այս ամենից շատ չանցած բացվում է դուռը, ներս մտնողը Դավիթն էր: Բոլորս արթնացել ենք, բացի Սուրենից: Նա գիշերը ուշ էր քնել՝աշխատում էր ինչ-որ «անմահ» գործի վրա: Արթնանալով ցույց է տալիս ինձ իր չքնելու արդյունքը և հարցնում իմ կարծիքը: Ահա  և բոլորս՝ ես, Սուրենը, Արշակը և Դավիթը  պատրաստ ենք նախաճաշի: 

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Այսօր մեզ շատ հետաքրքիր և միաժամանակ ծանր օր է սպասվում: Արդեն քննարկել ենք բոլոր գաղափարները, ընտրել լավագույն հինգը, մի քիչ դժվարությամբ բաժանվել  թիմերի, և ժամանակն է գործի անցնելու: Գաղափարները տարբեր են՝ մեկը մյուսից հետաքրքիր և իմաստալից, ինչը իր հերթին դժվարացնում է ստեղծել լավագույն հնգյակ մոտ քսանհինգ գաղափարներից: Այսպիսով ամեն ինչ պատրաստ է:

Նախաճաշից հետո հավաքվեցինք վերջին  քննարկմանը, որի ժամանակ մնում էր միայն ուշադրությամբ հետևել խորհուրդներին և մտապահել: Քննարկման բուն  պահին, երբ բոլորս համակ ուշադրությամբ լսում էինք և մտածում, հանկարծ լսեցի տիկին Ռուզանի ձայնը և նկատեցի, որ սարսափած հայացքով փորձում է ինչ-որ բանից պաշտպանվել: Անկեղծ ասած, սկզբից չհասկացա, թե ինչ է կատարվում, մինչև որ տեսա կողքս՝ բազմոցին ընկած մի թռչնի: Թռչնակը սխալմամբ մտել էր հյուրանոցի նախասրահ:

Վերջապես ճամփա ընկանք ամենքս մեր թիմով՝ տարբեր ուղղություններով: Մենք  գնում  էինք եզդիների մոտ, ովքեր իրենց հոտերն առած բարձրացել էին  Արագածի արոտավայրերը: Չնայած նրան, որ ես փոքրիշատե ծանոթացել էի եզդիների պատմությանը և լրիվ պատկերացնում էի իմ անելիքը, մի փոքր հուզվում էի: Ճանապարհը իրականում երկար էր, բայց ես չնկատեցի, թե ինչպես անցավ, որովհետև մտածում էի անելիքներիս մասին:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Եզդիներն իրանալեզու ժողովուրդ են, ովքեր ապրում են Թուրքիայում, Իրաքում, Իրանում, Հայաստանում և այլ վայրերում: Կրոնը Շարֆադին է, որի հիմքում ընկած է միաստվածության գաղափարը: Նրանց աստվածը գերբնական ուժով օժտված Խուդեն է, ով համարվում է  տիեզերքի արարիչը: Նրանց ուխտագնացության միակ վայրը  Շեյխ Ադիի գերեզմանն ու դամբարանն է, որը գտնվում է Իրաքում: 2012 թվականին Արմավիրի մարզում բացվեց «Զիարատ» եզդիական տաճարը: Դա առաջին  եզդիական տաճարն է իրենց հայրենիքից դուրս: Ամեն տարի սեպտեմբերին աշխարհի եզդիները գալիս են Հայաստան, իրենց պաշտամունքը մատուցում: Եզդիների ամուսնությունները սովորաբար կատարվում է նույն հասարակական շերտի՝ կաստայի շրջանում: Եզդի աղջիկներն ամուսնանում են մինչև 17 տարեկանը: Եզդի ժողովուրդն  ունի արիական ծագում և, լինելով արևապաշտ, համարվում է աշխարհի ամենահին ազգերից մեկը: Իրենց մասին ունեն գիրք` «Մենք եզդի ենք» վերնագրով:

Մեր առաջին կանգառը եղավ մեզ արդեն ծանոթ մի եզդի ընտանիքի մոտ: Նրանց հետ մենք ծանոթացել ենք օրեր առաջ, երբ իջնում էինք Արագածի գագաթից, իսկ «Մանանայի» ավագ սերնդի ներկայացուցիչները եղել են այստեղ մոտ ինը տարի առաջ և հրատարակել են նրանց մասին ալմանախ: Իջնելով մեքենայից, մոտենում եմ նրանց և ողջունում, մինչ մնացածը իջեցնում են տեխնիկան: Ընտանիքը միանգամից ճանաչում  է մեզ և այնպիսի տպավորություն ստեղծում, կարծես սպասում էին մեզ: Հենց հաջորդ պահին ես հասկանում եմ, որ դա այդքան էլ այդպես չէ, երբ չարչարված հայացքով, բայց առույգ ու կոշտ ձայնով մի երիտասարդ զգուշացնում է, որ իրենց չնկարենք:  Մենք մտածում ենք, որ իրենց ալմանախը ցույց տալուց հետո նրանք կփոխեն իրենց միտքը: Գիրքը  ցույց ենք տալիս: Բնականաբար ուրախանում են և տարբեր հարցեր տալիս, գտնում իրենց բարեկամներին և ծիծաղում: Բայց երիտասարդը չի փոխում իր միտքը: Հետաքրքիրն այն էր, որ միայն երիտասարդը գիտեր իրենց տաճարի մասին և պատմեց, թե ինչպես են ամեն տարի  գնում և զոհ մատուցում իրենց աստծուն: Հնարավորինս շատ տեղեկություններ հավաքելուց հետո գնում ենք հարևան ընտանիքի մոտ: Այդ ժամանակ նրանք զբաղված էին ոչխար կթելով, դա հետաքրքիր մի տեսարան էր: Այստեղ մենք ծանոթացանք մեր փոքրիկ ընկերոջ՝ Աշոտի հետ, ով ցանկացավ մեզ ցույց տալ իրենց ոչխարներին: Նկարանահանումները շարունակվեց ևս մի քանի րոպե, և մենք որոշեցինք հետ վերադառնալ հյուրանոց:

Շատ կարևոր հարցեր

Այսօր մեզ՝ երիտասարդներիս, շրջապատում են բազմաթիվ խնդիրներ, որոնցից ես կցանկանայի առանձնացնել մասնագիտական կողմնորոշումը: Մեզանից շատերը մտածում են բարձրագույն կրթություն ստանալու մասին, ինչ գնով էլ որ դա լինի,առանց քննարկելու այն խնդիրները, որոնք առաջանում են ուսումն ավարտելուց հետո: Այդպիսիք են, օրինակ, աշխատանքի, աշխատատեղերի, մասնագետների պահանջարկի հետ կապված խնդիրները:

Ճիշտ մասնագիտություն ընտրելու համար անհրաժեշտ է նկատի ունենալ մի շարք հարցեր: Դրանք ես պայմանականորեն կարող եմ բաժանել  2 խմբի՝ մինչև բուհ ընդունվելը (մոտ ապագայում) առաջ քաշվող հարցեր, ինչպիսիք են, օրինակ, բուհ ընդունվելը, սովորելը, վճարելը և այլն, և բուհ ընդունվելուց հետո առաջացող խնդիրներ:

Առաջին դեպքում, ինչպես արդեն նշեցի, շատերի համար խնդիր է ընդունվելը: Ես դա համարում եմ ոչ մեծ պրոբլեմ, որովհետև մեր կրթական համակարգը, իմ կարծիքով, չի կարևորում որակը, ինչը չափազանց հեշտացնում է ընդունվելը, կոպիտ ասած, «լցնում է դատարկ տեղերը»: Սրա մասին ես պատկերացում կազմում եմ շատ ցածր մակարդակի վրա կազմակերպվող քննություններից: Սա ինքնախաբեություն է, ոչ թե գիտելիքի ստուգում: Առաջին դեպքի տակ կարող ենք քննարկել նաև ուսման վարձը, ինչը գրեթե հավասար է աշխատավարձի այն չափին, որը կարող են կուտակել այդ ամիսների ընդացքում:

Երկրորդ դեպքը, որի մասին ուզում եմ խոսել, արդեն վերաբերվում է հետուսումնական  շրջանին: Ուսումն ավարտելուց հետո շատ երիտասարդներ չեն աշխատում իրենց մասնագիտությամբ: Սրա պատճառները տարբեր են: Դա կարող է լինել մասնագետների քիչ պահանջարկը, աշխատատեղերի սահմանափակ լինելը, աշխատավարձի չափը կամ էլ վատ մասնագետ լինելը:

Այս և այլ հարցերի հետ անհրաժեշտ է հաշվի նստել մինչ մասնագիտություն ընտրելը, որպեսզի սովորենք հնարավորինս հեշտ և ունենանք աշխատանք:

Ապագան գնահատող երիտասարդներին

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Կարծում եմ շատ երիտասարդներ են մտահոգվում բարձրագույն կրթություն ստանալու մասին, ինչն այնքան էլ հեշտ չէ, և անհրաժեշտ է հաղթահարել մի շարք խնդիրներ: Ինքս կանգնած եմ նման խնդրի առաջ և ուզում եմ խոսել այդ մասին:

Հայաստանում երիտասարդների մեծամասնությունը խնդիր ունի բուհ ընդունվելու և սովորելու: Նախ, աշակերտը դպրոցում չի ստանում գիտելիքի այնպիսի պաշար, որով հնարավոր կլիներ ընդունվել բուհ և սովորել անվճար: Այստեղ առաջ է քաշվում մասնավոր պարապելու խնդիրը, ինչի հնարավորությունը ոչ բոլոր ընտանիքներն ունեն: Ըստ իս, սա ամենահիմնական պատճառն է,որի արդյունքում երիտասարդները մասնագիտություն ձեռք չեն բերում:

Բացի այդ, կան այլ բազմաթիվ հարցեր, որոնք ուզում եմ բարձրացնել: Այդպիսիք են, օրինակ, անվճար տեղերի քիչ քանակը, որը նույնպես կրճատում է անվճար սովորելու հավանականությունը: Անվճար սովորելու այլ եղանակներ էլ կան: Օրինակ, ուսանողական վարկերի տրամադրում երիտասարդներին: Սա ողջունելի քայլ է մեր երկրում, սակայն չի համապատասխանում մերօրյա իրականությանը: Շատերն այսօր իրենց մասնագիտությամբ չեն աշխատում,այս դեպքում արդեն խնդիր է առաջանում` ինչպես վճարել վարկը արդեն բուհն ավարտած երիտասարդին:

Այս և այլ խնդիրներն էլ ավելի են բարդացնում և անհասանելի են դարձնում բարձրագույն կրթությունը, երբ խոսքը վերաբերվում է գյուղաբնակ երիտասարդներին: Գյուղում ապրող երիտասարդը բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով պետք է տեղափոխվի մայրաքաղաք: Այս դեպքում վերը նշված խնդիրներին գումարվում են նորերը: Նախ, հանրակացարանների բացակայության պատճառով ծնողները պետք է վարձեն բնակարան: Իսկ գյուղատնտեսությամբ զբաղվող մարդը չի կարող վարձել բնակարան, որովհետև չունի կայուն եկամուտ:

Մի խոսքով, ՀՀ կրթական համակարգը շատ է սահմանափակում աշակերտի, դիմորդի և ուսանողի հնարավորություններն ինքնուրույն կայանալու համար:

Կոչ եմ անում բոլոր հասակակիցներիս մտածել այս և այլ խնդիրների մասին և հանդես գալ դրանց լուծման մասին առաջարկություններով: 

«Էվրիկա»` իմ դպրոցը

Հարցազրույց Վանաձորի մաթեմատիկայի և բնագիտական առարկաների խորացված ուսուցմամբ հատուկ դպրոցի տնօրեն, մանկավարժական գիտությունների դոկտոր, Ռուսաստանի բնագիտության ակադեմիայի պրոֆեսոր Արմեն Ծատուրյանի հետ

ՀՀ կառավարության որոշմամբ 2001 թվականի օգոստոսի 29-ին Վանաձորում բացվեց մաթեմատիկայի և բնագիտական առարկաների խորացված ուսուցմամբ գիշերօթիկ դպրոցը (4 դասարանով), որը հետագայում (2003թ.) ձեռք բերեց հատուկ դպրոցի կարգավիճակ:

Դպրոցում գործում է 10 դասարան՝ 190 աշակերտով: Դպրոցն իր տեսակի մեջ առաջինն է ու միակը Լոռու մարզում, որտեղ խորացված ուսուցանվում են մաթեմատիկա, ֆիզիկա, կենսաբանություն,

քիմիա առարկաները: Դպրոցի աշակերտները հանրապետական տարբեր օլիմպիադաներում ունեցել են ակնառու և նշանակալից հաջողություններ: Ընդհանուր առմամբ, նրանք ստացել են 420 մրցանակ՝ 51՝ 1-ին, 84` 2-րդ, 123` 3-րդ կարգի դիպլոմ, 162՝ գովասանագիր:

- Ե՞րբ և ու՞մ կողմից հիմնադրվեց դպրոցը:

- Վանաձորի մաթեմատիկայի և բնագիտական առարկաների խորացված ուսուցմամբ հատուկ դպրոցը, որի ոչ պաշտոնական անվանումն է «Էվրիկա», հիմնադրվել է 2001թ. օգոստոսի 29-ին ՀՀ կառավարության կողմից: Դպրոցը նպատակ ունի անցկացնել խորացված ուսուցում մաթեմատիկայից և բնագիտական առարկաներից՝ ֆիզիկա, քիմիա և կենսաբանություն:

- Ինչո՞վ է տարբերվում «Էվրիկան» մնացած դպրոցներից:

- Տարբերվում է նրանով, որ հատուկ դպրոցի կարգավիճակ ունի, և կատարվում է խորացված ուսուցում վերոնշյալ առարկաներից: Դա նշանակում է, որ այդ առարկաների ժամաքանակն ավելի շատ է, և անց են կացվում դասապատրաստումներ, գործում են խմբակներ:

- Հիմնականում ո՞ր առարկաներից եք մասնակցում օլիմպիադաների:

- Մասնակցում ենք մաթեմատիկայի և բնագիտական առարկաների տարբեր  օլիմպիադաների՝ միջվարժարանայինից մինչև միջազգային: Արդեն մասնակցել ենք 11 միջազգային օլիմպիադաների՝ Վիետնամում, Կորեայում, Ուզբեկստանում, Ռուսաստանում, Անգլիայում, Ուկրաինայում, Խորվաթիայում, Արգենտինայում և այլ երկրներում:

- Հիմնականում ո՞ր առարկաներից եք ունենում հաջողություններ:

- Բոլոր բնագիտական առարկաներից ունենում ենք հաջողություններ, սակայն գերակշռում է քիմիան, որից հետո՝ մաթեմատիկան:

- Իսկ մոտ ապագայում կա՞ն օլիմպիադաներ, որտեղ Դուք ունեք Ձեր ներկայացուցիչները:

- Առաջիկայում հանրապետական օլիմպիադայի մարզային փուլն
է: Դպրոցում շուտով կսկսվի ներդպրոցական փուլը: Փետրվարին մասնակցելու ենք նաև Մոսկվայի տնտեսագիտական բարձրագույն դպրոցում անցկացվող օլիմպիադայի, որին մասնակցողները հանգստանում են ամառային ճամբարում, իսկ հաղթողները սովորում են այդ դպրոցում:

- Ի՞նչ հիմնախնդիրներ ունի դպրոցը:

- Մեր դպրոցի ամենամեծ հիմնախնդիրը տարածքի հարցն է: Դպրոցը՝ լինելով առաջնակարգ, այդ հաջողություններին հասնում է շատ սուղ աշխատանքային պայմաններում: Դպրոցը չունի քիմիայի և ֆիզիկայի լաբորատորիաներ, ֆիզկուլտուրայի մարզադահլիճ: Այսօր շատ կարևոր է ժամանակակից, ընդարձակ և տեխնիկապես հագեցած շենքի կառուցումը:

- Ի՞նչ կցանկանայիք փոխել դպրոցում:

- Կարծում եմ, որ այսպիսի դպրոցների ուսումնական ծրագրերում պետք է ավելի շատ դասաժամեր հատկացնել բնագիտական առարկաներին, ինչպես նաև օտար լեզուներին, քանի որ մեր աշակերտները սովորում են նաև աշխարհի տարբեր երկրներում:

2007թ. դպրոցն ընդգրկվել է բարձր տեխնոլոգիաների ոլորտում անցկացվող ՀՀ նախագահի ամենամյա մրցանակաբաշխությանը մասնակցող հանրապետության ուսումնական հաստատությունների ցանկում՝ հաշվի առնելով դպրոցական առարկայական օլիմպիադաներում աշակերտների հաջողությունները: