Միլենա Առաքելյանի բոլոր հրապարակումները

milena arakelyan

Հետ հայացք

28.09.2018

Տանը խառնաշփոթ է: Ամեն անկյունը, պատը, սեղանը, դատարկված պահարանը, ծաղկամանում չորացող ծաղիկները, դատարկ սենյակը, խոհանոցը, ամեն ինչ հեռացում է արտաշնչում: Ամեն մի անկյունում անբառ տխրություն է նստած: Հա, ճիշտ է, որ տունը առանց այդ էլ խոսել չի կարող, բայց երբ դու հեռանում ես՝ թողնելով ամեն ինչ, քեզ թվում է, որ տունը քեզ հետ հավասար փշրվում է, քեզ հետ հավասար լցվում ու դատարկվում է, էդպես էլ չհասկանալով վերջին քայլերի նշանակությունը: Սենյակում կուտակված ճամպրուկների կողքով անընդհատ անցնելիս նորովի ես տակն ու վրա լինում, նորից սթափվում, ասում՝ ի՞նչ է որ, որոշել եմ, ուրեմն գնալու եմ, ու ամեն բան լավ է լինելու: Էս տողերը մի րոպեով փրկում են քեզ, բայց երբ նայում ես հարազատներիդ աչքերին, որոնք մի հրաժեշտի տխրությամբ են ժպտում, իբր իրոք ամեն ինչ լավ է, էդ տողերը չքանում են, ու նորից ճամպրուկը քմծիծաղով աչքիդ առաջ է հայտնվում: Այնքան տարօրինակ անհանգստություն կա ներսումդ: Դու պատկերացում էլ չունես՝ ինչ ահռելի կարոտ է քեզ սպասվում հրաժեշտի վերջին գրկախառնությունից հետո: Հենց այսպիսի անհասկանալի զգացումներով էլ արդեն լքել ես:

 

28.09.19

 

Մեկ տարի է անցել: Գիտեք, էդ զգացումները հետ անդրադառնալու հակում ունեն՝ ամբողջովին նույնությամբ: Դու արդեն հազարավոր կիլոմետրեր հեռու ես, չկա հրաժեշտ, չկան հարազատներդ, չկան տան՝  քեզ մեղադրողի հայացքով նայող պատերը, կա միայն նոր քաղաք, որը արդեն մեկ տարի է ջանում է դառնալ քո տունը, կան նոր դեմքեր, բայց որոնցում շարունակ փնտրում ես այն աչքերը, որ անգիր գիտեիր, այն վերջին գրկախառնությունները, ամեն ինչ, ինչ կարոտ է առաջացրել մեջդ: Գնում ես համալսարան, այն տարօրինակ զգացումը ներսումդ, կարծես էլի հրաժեշտի ես պատրաստվում: Կմտածեք, գժվել է: Ինձ թվում է, երբ ինչ-որ երևույթ ապրում ես ամբողջ սրտով, եղանակը, օրը, ժամը նույնիսկ նոր քաղաքի օդը ստիպում է վերապրել մի տարի առաջ զգացածդ, ու դու խելառ ես երևում մարդկանց աչքերում, որովհետև պատրաստվում ես մի հրաժեշտի, որը անցել է արդեն, էլ գոյություն չունի: Դու տակնուվրա եղած ես, երեք օրից մեկնում ես՝ չգիտակցելով, որ արդեն հասել ես, արդեն մի տարի է հասել ես: Քո ու կարոտի միջև շարունակ վեճեր են, վեճեր, որոնք միշտ ավարտվում են այն տողերով, որ «ամեն ինչ լավ է լինելու»: Բայց դու համալսարանից դուրս ես գալիս խառնված, որովհետև երեք օրից թռիչքդ է, թռիչքդ՝ դեպի իրականություն:

milena araqelyan

Չհասկացված կարոտ

Այստեղ մարդիկ կարոտի մասին չգիտեն: Նրանց լեզուն «կարոտ» երևույթը արտահայտում է «դու ինձ պակասում ես» (tu me manques) արտահայտությամբ: Ահա, թե ինչու է նրանց ժամանակը միշտ պլանավորած, գծագրած ու միշտ անխախտելի: Նրանք միշտ կառուցում են իրենց ժամանակն այնպես, որ իրարից չպակասեն: Ֆրանսիայում մարդիկ միշտ լիքն են իրարով: Նրանք վախենում են այդ «պակաս»-ից: Իսկ մե՞նք: Մենք դա անվանել ենք կարոտ ու սովորել, որ այդ պակասը ընդհանրապես վախենալու չէ: Որ սովորական է կարոտել մեկին, սարսափելի չէ զգալ մեկի քիչ լինելը, պակասելը, կամ առավել ևս՝ չլինելը: Մենք մեզ առանց կարոտի չենք պատկերացնում: Իրարով լիքն ենք հենց այդ պակասի շնորհիվ: Դու կիլոմետրերով հեռու ես քեզ ամենալավը հասկացող մարդկանցից, բայց մեկ է, հասկացվում ես հենց այդ կարոտի շնորհիվ, որովհետև կարոտի մեջ հարց ու պատասխան չկա: Հենց այդ մարդկանց պակասն է քեզ ստիպում առաջ շարժվել ու լցվել հույսով, որ օր է գալու՝ էլ չեն պակասելու: Դրանով ենք մենք ուժեղ այս մարդկանցից, ովքեր դեմ առ դեմ կարոտին հանդիպած չկան: Մենք նրան առերեսվել գիտենք ու որ ամենակարևորն է՝ հաղթել գիտենք: Երևի դրա համար էլ այսքան տխուր լինել գիտենք: Իսկ Ֆրանսիայում մարդիկ երջանիկ են, մարդիկ չեն հաշտվում պակասի հետ, մարդիկ կարոտել չգիտեն…

milena araqelyan

Ընկերս, չկաս

 Հեռավորություն 1

Դու քայլում ես մայթերով: Սովորական երևույթ: Շնչում ես անձրևից հետո մնացած օդը: Շատ սովորական: Նայում ես շուրջդ: Մարդիկ՝ տարբեր, շատ տարբեր: Ի՞նչ է, որ: Միանման մարդիկ չկան: Չէ, դու չես կարող հասկանալ՝ ինչու եմ գրում այսպիսի սովորական, առօրյա-երևույթների մասին: Դու քայլում ես, ֆիզիկապես ոտքերդ դիպչում են գետնին, իսկ մտքե՞րդ: Հանկարծ հասկանում ես, որ մտքերդ ուրիշ հողում են, ուրիշ արմատներ են պահում նրանց: Դու քայլում ես, բայց չես քայլում: Թրջվում ես անձրևից, բայց մեկ է, անձրևը ի զորու չէ թրջել վարսերդ, վերնաշապիկդ, չէ, ուրիշ անձրևը քեզ թրջել չի կարող: Քոնը չէ… Ո՞ւր մնաց անձրևից հետո մնացած օդը, այն օդը, որ շնչում էիր քո պատշգամբում, էդպես էլ չի հերիքելու: Նայում ես մարդկանց, բայց չես տեսնում: Քո մարդիկ ուրիշ մարդկանց մեջ չեն կարող լինել: Հասկացիր, ի վերջո: Սովորել էիր, որ ամբոխի միջից դժվար չգտնվի մեկը, ում ճանաչում ես: Հիմա ինչքան ուզում ես նայիր, բոլորը անծանոթ են, ուրիշ են, ուրիշ՝ ամենակարճ ու երկար իմաստներով: Ուրիշների հայացքները միշտ անավարտ են, միշտ չեն լրացվելու:

 

Հեռավորություն 2

Ուրիշ մարդկանց մեջ չեմ գտնում քեզ՝ այն ամենաթանկին: Հասկանո՞ւմ ես, չկան այն կես հայացքից միտքս կարդացող քո աչքերը: Դեռ չնվագած, արդեն երգը կռահող դու չկաս: Չկաս, բայց կաս: Կաս այնքան, որքան «շողանք միասին», այնքան, որ` ‘«գիտե՞ս՝ ինչքան եմ կարոտել»:

 

Հեռավորություն 3

Չեմ գտնում քեզ: Ինձ գրկող այն ձեռքերդ չկան: Հանգստացնող, ու միևնույն ժամանակ, ամենաանլուրջ կատակը անող, ու «վաղը կիթառս բերելու եմ», դու չկաս: Կիթառն էլ: Կարոտել եմ քեզ այնքան, ինչքան «հեռախոսիդ մեջ փող չկա»: Խելառ ծիծաղդ, որ 2 ամսից ավելի է` չենք համարձակվում լսել: Մենք երկու ամիս ու ավել իրար զանգած չկանք: Այ, այդքան կարոտել եմ («էս անձրևն ու էս լուսինը քո մասին են» լինելու չափ շատ):

 

Հեռավորություն 4

Չկան հեռախոսիս առավոտյան ժամը 8:30-ից սկսվող զանգերը: «Ու՞ր ես հասել, ե՞րբ դուրս գամ»: Դե իհարկե, հասկացար, որ խոսքս քո մասին է, կողքս նստող ու ինձ դիմացող այն ամենաքոյի: Չկան «էս պահը արի նկարվենք, վայ, մեզ են նայում, հըն ո՞ւր ա»: Քեզ կարոտել եմ այնքան, որքան դու՝ «65-ի մեջ եմ»: Այնքան, որ «կարող ա` լավ չե՞ս»:

 

Հեռավորություն 5

Չկաս: Երկնքի ամենասիրուն կապույտը ունեցող աչքերդ չկան: Փողոցում պատահաբար ինձ գտնող ու գրկող դու չկաս: Չկա ամեն ասածս քո չափ հասկացող, հետս ամեն ուրախ ու տխուր միտք ապրած քո տեսակը: Այն ժպիտդ, որ ստիպում էր վեր կենալ, վեր կենալ ու ապրել:

Կարոտել եմ քեզ այնքան, որքան «25-19=6», որքան «go solo» ու «it’s ok» ենք սիրում:

 

ՀԵՌԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ

12 տառ: Չբացատրվող ու չհասկացվող իմաստ ունեցող բառ: Հեռացնող ու հեռվացնող: Մոռացնող ու մոռացվող: Բայց միշտ կարոտով, միշտ կարոտվող: Կարոտով. հեռացումն էլ, մոռացումն էլ:

milena araqelyan

Չհայրենիք

01.10.18: Հայաստան: Օդանավակայան: Պատկերացում չունեմ՝ ինչպես են լքում հայրենիքը: Հա, ամպագոռգոռ բառեր կարդացել եմ տարբեր գրվածքներում, ոչինչ չեմ զգացել, սառը հայացքով կարդացել եմ՝ կարծես էդպիսի երևույթ չի կարող պատահել: Օդանավակայանում հավաքվել են ընկերներս՝ միմյանցից ծայրաստիճան տարբեր, հավաքվել են մի նպատակով, հավաքվել են իրենցից մեկին ճանապարհելու՝ հույսով, որ մի օր հենց իրենք են ժպիտախառը դեմքերով դիմավորելու: Նայում եմ, հերթով նայում եմ նրանց դեմքերին, որ ձևացնում են՝ ուրախ են: Նայում եմ՝ անհագ նայելու ցանկությամբ: Վայ, գրեթե գիտակցում եմ, որ էլ չեմ տեսնելու, հասկանո՞ւմ եք, ոչ թե մեկ-երկու օրով, շաբաթներով կամ ամսով, չէ: Չեմ տեսնելու ու վերջ: Մեզ չեն բաժանում ընդամենը երեք-չորս կանգառները, բաժանելու են հազարավոր կիլոմետրերը, որոնց հաղթելը, չեմ ուզում գիտակցել, որ դժվար է լինելու:

Գրկախառնություն: Փորձում ես վերջին անգամ քո մի մասնիկը տալ նրանց ու վերցնել նրանցից: Չէ, քեզ խոսք ես տվել, լաց չես լինելու, մինչդեռ ուղեղումդ  անընդհատ պտտվում է Անահիտի՝ ‘«ու այդպես էլ մի կարգին հրաժեշտ չենք ունենում՝ օդանավակայաններում մի ծովաչափ լաց լինելով»: Ինքս ինձ խոստացածը մի վայրկյանում ցնդեց, երբ Լիլիթը ականջիս կրկնում էր. «Ամեն բան լավ է լինելու, լինելու է էնպես, ինչպես դու ես ուզում: Մենք միշտ կողքիդ ենք, մեզ կիլոմետրերը չեն հաղթելու»: Ախր, հենց այդ պահին հրաժեշտ երևույթ կոչվածը մտավ ուղեղս, ուժեղ հարվածեց: Մինչ այդ ես գիտեի, որ ամեն բան լավ է, չկան կիլոմետրեր, որ իրենք կողքիս են,  չկա «հեռացում» բառի գործողություն դառնալը: Ու արցունքները, առանց իրար հերթ տալու գլորվեցին:

Վերջ: Գնում եմ՝ արդեն գիտակցված: Էլ չեմ կարողանում նայել ընկերներիս դեմքերին: Փախչում եմ հայացքներից, մտքերումդ դաջվող ու ցավեցնող հայացքներից: Գնում եմ, առանց հետ նայելու:

Ինքնաթիռ: Ինձ թվում էր՝ արդեն համակերպվել եմ գնալ գաղափարի հետ: Չէ: Ականջակալներումս մեկը անընդհատ կրկնում է “save me from me”, ու հանկարծ ինքնաթիռը օդ է բարձրանում: Բարձրանալու հետ արցունքներս իջնում են: Արդեն հասկանում եմ ամպագոռգոռ հրաժեշտների մասին բոլոր գրվածքները:

***

Վայրէջք: Կիև: Չհայրենիք: Սառնությունից բացի ոչինչ չեմ զգում:

***

Նորից ինքնաթիռ: Նպատակակետիդ ավելի ես մոտենում: Ականջակալներումդ էլի նույն տողերն են, բայց հստակ գիտակցում ես, որ քեզ փրկողը միայն դու կարող ես լինել, ուրիշ ոչ ոք:

***

Վայրէջք: Փարիզ: «Չհայրենիք»: Համակերպվում ես զգացածդ սառնությանը: Ասում ես՝ հասել եմ, չանհանգստանաք, ու զգում, որ վերջ, դու արդեն հեռացել ես, ու մի օր նրանց անհանգստանալն էլ է հեռանալու:

Ուրիշ քաղաք: Ուրիշ-ուրիշ մարդիկ: Ուրիշ օդ, որը էդպես էլ չի հերիքելու: Համակերպվում ես: Տարբերակ չունես: Չես կարոտում: Քեզ հրահանգել ես՝ չկարոտել:

milena araqelyan

Եթե

Եթե.. Փետրվար: Ամենակարճ տևողությամբ ամիս: Գլորում ենք օրերը: Որևէ մեկդ մտածե՞լ եք, որ տարվա երկրորդ ամիսը նույնպես անցյալում է: Միգուցե չե՞ք հասցրել անել այն, ինչ գծագրել էիք մի ամբողջ դեկտեմբեր ամսին: Երբեք պետք չէ մտածել, որ գալիք օրը առջևում է, ու կկարողանաս հասցնել ասել մի բառ կամ ստեղծել, գծագրածդ պատկերը, որ երևակայությանդ մեջ ծնվել էր նախորդ տարվա ամենավերջին օրը:

Մենք՝ մարդիկս, սիրում ենք ընկնել «եթե»-ների հետևից, կամ չէ, սիրում ենք քայլել նրանց հետ՝ կողք-կողքի: Օրինակ, եթե դու այդ ամենավերջին օրը մտքիդ եկածը ասեիր կամ թղթին հանձնեիր պատկերը, այն միգուցե գլուխգործոց դառնար, բայց նորից «եթե»-ի հետ քայլեցիր ու վախեցար: Հաստատ մտածեցիր. «Եթե ասեմ այն, ինչ պահել եմ մտքերիս ամենասառը անկյունում՝ մի պատի տակ, որն ամբողջ տարվա ընթացքում նույնիսկ չեմ ակնարկել, հիմա սխալ կհասկացվի:

Տե՛ս, եթե այդ գրողի տարած «եթե»-ն չգար ու կողքովդ չքայլեր՝ մտքերիդ հետ հավասար, դու տարվա երկրորդ ամսվա վերջին օրը արդեն տաքացրած կլինեիր մտքերիդ այն ամենասառը անկյունը: Ա՜խ, այդ «եթե»-ները: Նրանք ստեղծվել են, որ իրենց շաղկապային ամենաանտանելի իմաստով քեզ հետ պահեն առաջ քայլելուց:

Դեն գցի՛ր կողքովդ քայլող «եթե»-ն ու կհասկանաս, որ քայլերդ թեթևանում են: Ոչ թե մտածիր. «Եթե այսօր շատ շոգ է, ուրեմն անձրև կգա», այլ՝ «Հաստատ անձրև է գալու»: Ամեն բան արա՛, հաստատակամ եղիր թեկուզ սխալիդ մեջ, բայց ազատվիր ներսդ խառնող «եթե»-ից ու դրսում՝ ամեն քայլափոխի, ճանապարհիդ հայտնվող այդ ապակողմնորոշող բառից: Ու ամենավերջում վստահ կլինես, որ նրան կողքովդ քայլել թույլ չտալու դեպքում հենց հասկացար, որ ամենաերկար ճանապարհը հաստատակամ ու առանց «եթե»-ների ճանապարհն է:

milena araqelyan

Մի անգամ՝ Մարքեթինգի ավտոբուսով

Սեպտեմբերի 16: 16 օր էր անցել իմ ուսանողական արկածաշատ կյանքից: Չնայած այն փաստին, որ դժվարությամբ էի գտնում կանգառները, ճանապարհները, համալսարանը, ամեն բան հիանալի էր:

Ինչու՞ շեշտեցի սեպտեմբերի 16-ը: Հենց այս օրը մենք գտանք մեզ Մարքեթինգի ավտոբուսում: Գնում էինք արշավի. Գոշավանք, Հաղարծին ու ամենահիշարժանը՝ Սևան: Հարմար տեղավորվեցինք հիշողություններ կերտող ավտոբուսում:

Ասում են չէ՞, որ մարդկանց կարողանում ես լավ ճանաչել հենց ճանապարհներին: Մինչև ճանապարհ չանցնեի Լիլիթի հետ, չէի իմանա, որ նրա ականջակալներում ևս Creep-ը իր տեղն ունի, որ Արևը ամենահանգիստ ձայնով կարողանում է արտասանել «Մարգարիտն ու փրփուրը», որ Տաթևը ևս սիրում է ազգագրական պարեր, որ Մարինեն (մեր ֆակուլտետի ՈւԽ-ի նախագահը) ահռելի մեծ էներգիայով մարդ է, կարողանում է ոգևորել բոլորիս իր մի ժպիտով, որ Մարիաննան հրաշալի ձայն ունի և որ նրա հետ All of me երգելը ամենա-ամենան էր մեր ավտոբուսում:

Եթե բոլորի մասին գրեմ, միտքս շատ կերկարի: Ուղղակի ուզում եմ ասել, որ նոր մարդկանց բացահայտելը սիրուն երևույթ է: Մեր արշավը օգնեց ճանաչել ոչ միայն Հայաստանը, այլև ինքներս մեզ ու մեր ընկերներին: Լավ է, որ միասին հիշելու բան ունենք:

Հուսով եմ` ուսանողական կյանքը ավելի ու ավելի է հետաքրքրանալու: Պարզապես փորձեք ձեր տեղը գտնել նոր մարդկանց հիշողություններում:

milena araqelyan

Մտքերիս լաբիրինթոսում

Մտածում եմ՝ այս անգամ ինչպես դասավորեմ մտքերս: Մեկ գեղեցիկ շարվում են իրար կողքի. թվում է՝ արդեն ժամանակն է վերցնելու գրիչն ու թուղթը, բայց մեկ էլ հանկարծ ամեն ինչ խառնվում է իրար, մտքերս որոշում են մենակ թողնել ինձ: Երևի ամառ է, ու մտքերս նույնպես որոշել են հանգստանալ, որոշել են փախչել քաղաքի շոգից, որոշել են փախչել այս կրկնվող նույնությունից ու, ի վերջո, որոշել են ցրվել, ցրել ներսիս դատարկությունը պարապմունքներից հետո:
Նրանք վերադառնում են միայն քամու ժամանակ: Գալիս են, երբ ամենաշատը չեմ ուզում մտածել, գալիս են մթության մեջ, գալիս են, երբ ականջակալներումս իմ՝ կրկնվող, նույն, արդեն տարիներով մեխված 5-6 երգերն են հնչում:

Ախ մոռացա նշեմ, որ մտքերս ինձ այցելում են, երբ ընկերոջս հետ փորձում եմ ցրել նրանց: Ընկերս իհարկե միշտ արձագանքում է այնպես, ինչպես ես եմ ցանկանում: Լինում է, որ ընկերոջս հետ օրերով չենք լսում իրար: Դե երևի պետք են դադարներ կարոտելու համար: Ընկերս էլ երևի ինձ է կարոտում, երբ գլխումս դատարկություն լցրած մոռանում եմ նրան: Իսկ ո՞վ է ընկերս: Ընկերս ինձ ամենալավը հասկացող, գաղտնապահ ու սենյակիս պահապան կիթառն է: Նրա միջոցով մտքերս գնում ու գալիս են: Փորձեցինք միասին հավաքել ամեն ինչ ու պատմել նրանց անընդմեջ հեռանալու ու վերադարձի մասին:

Լույսը արդեն բացվում է, իսկ մտքերս թողնում են ինձ նորից նույն միօրինակ առօրյայի հետ:

Շոգ է…

milena araqelyan

Անձրևաշատ տողեր

Նորից անձրևի մասին եմ գրում: Գարուն է: Բայց ըստ իմ հաշվարկների, ապրիլ ամսվա բոլոր շաբաթ օրերին անձրև է եկել: Պատահականությո՞ւն: Երևի շատերդ չէիք նկատել: Ես գուցե նկատել եմ, քանի որ շաբաթ օրերին երեք պարապմունք եմ ունենում ու երկար ժամանակ տանը չեմ լինում: Ինչևէ: Եկել եմ՝ անձրևից խոսենք: Ապրիլը շեշտեցի, որովհետև հենց այդ ամսվա առաջին չորս օրերն են գամվել շատերիս ներսում: Երկինքը զավակ կորցրած մայրերի հոգուն էր արձագանքում: Անձրևը մեկ-մեկ շատ ճիշտ պահերի է գալիս: Մեկ-մեկ՝ միշտ: Մուսաս անձրևոտ օրերին է այցելում: Գալիս է ու ստիպում վերցնել գրիչս: Ի վերջո, համաձայնում եմ:

Գիտե՞ք՝ վերջին նյութս հունվարին եմ գրել: Երևի շատերդ չեք էլ հիշում: Իհարկե, դրանից հետո իմ ու շատ 17-ցիների կյանքում մի գեղեցիկ ու հիշարժան օր է եղել: Հուսով եմ՝ հասկացաք, որ խոսքս մրցանակաբաշխության մասին է: Հա, այդ օրը ամեն մեկիս մտքում մի դրվագով դաջված է, հաստատ:

Եկել եմ՝ անձրևից խոսենք, բայց շատ ասելու բան ունեմ, անընդհատ մտքերս ցրվում են: Եվայի նյութը կարդացի, հիշեցի, որ մի երկու տող հասցրել էի այն ամենաուժեղ անձրևի ժամանակ գրել անգլերենիս բառատետրի մեջտեղի էջերից մեկում (դե, էդպես հեշտ է հետո թուղթը վերցնելը): Ու քանի որ արդեն եկել է պահը, որ պետք է այդ էջը շրջանցենք, որոշեցի շարունակել «մի երկու տողս»:

Արեգ Նազարյանը իր երգում ասում է, որ այս անձրևի ամեն կաթիլը ծով է, ուրիշ ոչինչ, ու որ հորիզոնից այն կողմ արևն արթուն է… Անձրևը անհանգստություն է շատերի համար: Մեկը ատում է անձրևը, երբ իր նոր արդուկած մազերը թրջվում են, իսկ այ, ալիքների նման մազեր ունեցողի համար մի ուրիշ աշխարհ է անձրևը: Նրա համար անձրևի հետ է սկսվում օրը ու անձրևից կախված՝ նրա տրամադրությունը բարձրանում է, բայց ոչ երբեք՝ ընկնում: Կաթիլները հուշում են, որ ինչ-որ տեղ ինչ-որ մեկը կա միշտ էլ սպասող: Չէ՞ որ ինչպես երգում է ասվում՝ առանց սպասող մեկի քայլելը ցավ է…
Ի վերջո, միայն անձրևից հետո ես կարողանում ագահորեն շնչել քաղաքիդ մաքրությունը:

Միգուցե արդեն բացե՞ս պատուհանդ:

milena araqelyan

Լավագույն տղերքն էլ հեռանում են

Պարոնայք սպաներ, հոգիները ձեր միշտ անպարտ են…

Հա, էս վերջին մի քանի շաբաթվա մեջ դպրոց գնալիս անընդհատ լսում եմ հրաժեշտ պարունակող հնչյուններ: Մեր դպրոցը զինկոմիսարիատի (վայենկոմատի) կողքին է: Գիտեք, ամեն անգամ, երբ հասնում եմ դպրոց ու տեսնում ավտոբուսներ, մի խումբ ապագա զինվորների հայրենիքոտված աչքեր, խառնված բազմություն, ու այդքանը ուղեկցվում է երաժշտությամբ, ինչքան եմ ներսից մեկ ուրախանում, որ նրանք մեր բոլորի եղբայրներն են ու մեր խաղաղ քնի համար իրենց կյանքն են գնում վտանգելու, մեկ էլ տխրում, երբ մտքովս անցնում է, որ նրանցից հենց մեկը կարող է էլ հետ չվերադառնալ, հենց այն հայրենիքաշատ հայացքով մեկը, ով գիտակցաբար գնում է այս մի փոքր հողը պահելու ու մեր կապույտ երկնքի համար:

Գիտեք, չեմ սիրում այդ ավտոբուսները: Ընկերներիցս մեկը գրել էր, որ իրական հրաժեշտները այդ ավտոբուսների շուրջն են լինում: Այն փոքր խցիկից ինչ-որ մեկի աչքերը, թափահարող ձեռքը, երբ ավտոբուսը շարժվում է, ինչքան ուժեղ է տպավորվում մեջդ: Գիտեք, մեկ էլ ինչն է սիրուն այդ անհանգստության մեջ. որ այդ տղերքը մի վերջին անգամ հետդ մտնում են դպրոց, հրաժեշտ տալիս դասղեկին, ընկերներին ու ասում. «Գնացինք»: Հա, գնում են: Գնում են, որ հետ գան ու ավելի ուրիշ աչքերով նայեն ու հպարտանան, ու հպարտանանք, որ իրենք հենց մեր եղբայրներն են:

Եկել էի` գրեի հայրենիքոտված աչքերի մասին, խառնված ամբոխի ու կապույտ երկինք բերող տղերքի գնալու մասին: Գրիչս այստեղ վերջանում է:

Լավագույն տղերքն էլ հեռանում են:

milena araqelyan

Նրա մեկ ժպիտը կյանք է

Մեր տանը ապրում է մի նոր մոլորակ, ում անունն Ամելի է: Այո, իմ 5 ամսեկան քույրիկը մեր նոր  «Երկիրն» է: Նա շրջապատված է երեք մայրիկներով` ես, ավագ քույրս և մեր երեքի մայրիկը այդ մոլորակի մայրիկներն ենք: Ինչ-որ բան չհիշեցի՞ք: Ինչպես «Մայրիկ» ֆիլմում Ազատը ուներ երեք մայրիկներ՝ Աննան, Գայանեն և Արաքսին, այնպես էլ մեր ընտանիքում մենք երեքս Ամելիի մայրիկներն ենք: Հերիք է մի փոքր անհանգիստ ձայն, և մենք կհասնենք նրա մահճակալի մոտ: Նրա մեկ ժպիտը, փայլող աչքերը մեր տրամադրությունը կարող են 0-ից անսահմանություն հասցնել: 

Ամելիին լողացնելը մի արարողություն է, կերակրելը մի ուրիշ տոն է, իսկ քնելը նրա միջնեկ մայրիկի պարտականությունն է, որը վերածվում է մի գեղեցիկ երաժշտական տոնակատարության, քանի որ մեր մոլորակը գիշերը քնում է բավականին ուշ: Անցնելով ձեռքից ձեռք և ի վերջո իր մահճակալ, երևի մտածում է. «Մայրիկ, Սրբուհի ու Միլենա, սիրո երրորդություն, իմ երեք մայրերը, երեքն էլ շաղախված միևնույն սիրուց, իրենց անկողիններում նստած, անքուն, համբերությամբ սպասում են, որ իմ քունը տանի»:

Դուք չեք էլ կարող պատկերացնել, թե իր ծնունդով քույրս ինչքան լույս է բերել մեր տուն: Բոլորս ապրում ենք նրա ժպիտով, լացով, ամեն մի նոր շարժումով, դեմքի ամեն մի նոր արտահայտությամբ: Հա, չմոռանամ ասել, որ նրա անունը ես ու հայրիկս ենք դրել: Քույրս ու մայրս ուրիշ անուն էին մտածել, բայց մենք հաղթեցինք: Կցանկանամ, որ բոլոր ընտանիքներում լինի այն սիրուն անհանգստությունը, այն սիրուն անքնությունը ու վերջապես այն ամենասիրուն լուսավորությունը, որը մեզ փոխանցում է մեր փոքրիկ, բայց միաժամանակ մեր սրտերում մի ամբողջ տիեզերք զբաղեցնող մոլորակը: