Պարոնայք սպաներ, հոգիները ձեր միշտ անպարտ են…
Հա, էս վերջին մի քանի շաբաթվա մեջ դպրոց գնալիս անընդհատ լսում եմ հրաժեշտ պարունակող հնչյուններ: Մեր դպրոցը զինկոմիսարիատի (վայենկոմատի) կողքին է: Գիտեք, ամեն անգամ, երբ հասնում եմ դպրոց ու տեսնում ավտոբուսներ, մի խումբ ապագա զինվորների հայրենիքոտված աչքեր, խառնված բազմություն, ու այդքանը ուղեկցվում է երաժշտությամբ, ինչքան եմ ներսից մեկ ուրախանում, որ նրանք մեր բոլորի եղբայրներն են ու մեր խաղաղ քնի համար իրենց կյանքն են գնում վտանգելու, մեկ էլ տխրում, երբ մտքովս անցնում է, որ նրանցից հենց մեկը կարող է էլ հետ չվերադառնալ, հենց այն հայրենիքաշատ հայացքով մեկը, ով գիտակցաբար գնում է այս մի փոքր հողը պահելու ու մեր կապույտ երկնքի համար:
Գիտեք, չեմ սիրում այդ ավտոբուսները: Ընկերներիցս մեկը գրել էր, որ իրական հրաժեշտները այդ ավտոբուսների շուրջն են լինում: Այն փոքր խցիկից ինչ-որ մեկի աչքերը, թափահարող ձեռքը, երբ ավտոբուսը շարժվում է, ինչքան ուժեղ է տպավորվում մեջդ: Գիտեք, մեկ էլ ինչն է սիրուն այդ անհանգստության մեջ. որ այդ տղերքը մի վերջին անգամ հետդ մտնում են դպրոց, հրաժեշտ տալիս դասղեկին, ընկերներին ու ասում. «Գնացինք»: Հա, գնում են: Գնում են, որ հետ գան ու ավելի ուրիշ աչքերով նայեն ու հպարտանան, ու հպարտանանք, որ իրենք հենց մեր եղբայրներն են:
Եկել էի` գրեի հայրենիքոտված աչքերի մասին, խառնված ամբոխի ու կապույտ երկինք բերող տղերքի գնալու մասին: Գրիչս այստեղ վերջանում է:
Լավագույն տղերքն էլ հեռանում են: