Մարի Ենգոյանի բոլոր հրապարակումները

Mary Yengoyan

Ապրել և ստեղծագործել

Երաժիշտ, նկարիչ և ռեժիսոր Նարեկ Հակոբյանին Վարդենիսում ճանաչում են բոլորը։ Բոլոր միջոցառումներին նա ակտիվ մասնակցում է իր սրտակից բարեկամի՝ կիթառի հետ։ Նարեկը ծնվել է Վարդենիսում՝ երաժշտասեր ընտանիքում։

-Քանի՞ տարեկանից ես սկսել կիթառ նվագել և ինչո՞ւ հենց կիթառ։

-Կիթառ նվագել սկսել եմ 15 տարեկանից, հայրս նույնպես կիթառահար է, և նրա շնորհիվ իմ մեջ սեր արթնացավ այս գործիքի նկատմամբ։ Հետագայում ես սկսեցի ինքնակատարելագործվել։ Իսկ ստեղծագործել սկսել եմ 17 տարեկանից։

-Ի՞նչ դեր ունի կիթառը քո կյանքում։

-Կիթառը ինձ համար սոսկ երաժշտական գործիք չէ։ Այն շատ մեծ դեր է ունեցել իմ կյանքում կայանալու, միգուցե նաև ռեժիսորի մասնագիտություն ընտրելու հարցում։ Կյանքիս ամենակարևոր պահերին այն ինձնից անբաժան է եղել։

-Երաժշտական ո՞ր ժանրում ես ստեղծագործում։

-Ինձ հոգեհարազատ է հեղինակային երգը, որովհետև այն հնարավորություն է տալիս բացահայտել մարդուն, նրա ներաշխարհը, և այս երգերում յուրաքանչյուրը գտնում է իրեն հոգեհարազատը։ Այն կարծես անկեղծ զրույց լինի հանդիսատեսի հետ։

-Ինչի՞ մասին են քո երգերը։

-Իմ երգերը հիմնականում սիրո քնարական բնույթի են, որոնք ստեղծվել են ինձ հուզող հարցերի արդյունքում։

-Ո՞վ է քո ամենասիրելի հեղինակ-կատարողը։

-Սիրելի հեղինակ-կատարողներ շատ ունեմ, սակայն կառանձնացնեմ Վլադիմիր Վիսոցկուն, Ռուբեն Հախվերդյանին և Արթուր Մեսչյանին։ Նրանց ստեղծագործությունները ոգեշնչել են ինձ և մեծ ազդեցություն են գործել իմ՝ որպես հեղինակ-կատարողի կայացման վրա։

11nov (2)

-Արդյոք այսօր կա՞ հեղինակային երգի պահանջ։

-Քանի դեռ մարդիկ ապրում են, սիրում, ատում, ունեն իրենց հուզող հասարակական հարցեր, հեղինակային երգը պահանջ կունենա։

-Հանդես եկե՞լ ես որևէ պրոֆեսիոնալ հարթակում։

-Հուլիսի 19-21-ը տեղի ունեցավ «Հուսո առագաստ 2019» հեղինակային երգի միջազգային փառատոնը, որտեղ ես հանդես եկա իմ հեղինակային «Հենիր լուսինը իմ ուսին» երգով և հայտնվեցի լավագույն տասնյակում։ Փառատոնի հիմնական նպատակն է բացահայտել երիտասարդ հեղինակ-կատարողներին, հնարավորություն տալ նրանց շփվել այս ժանրի լավագույն երգահանների հետ և սովորել նրանցից։ Փառատոնն ընթանում է 2 փուլով՝ նախընտրական և եզրափակիչ։ 1-ին փուլում կազմակերպվում են լսումներ, ժյուրին ընտրում է լավագույն տասնյակ, որն էլ հանդես է գալիս 2-րդ՝ եզրափակիչ փուլում։ Փառատոնն ամփոփվում է բարդ ժանրի մի քանի սերունդների մասնակցությամբ գալա համերգով։

-Ի՞նչ տվեց քեզ մասնակցությունն այս փառատոնին։

-Նոր ծանոթություններ, ընկերներ, փորձ, անմոռանալի պահեր և շատ դրական էմոցիաներ։

-Ի՞նչ պլաններ ունես առաջիկայում։

-Շարունակելու եմ նվագել և ստեղծագործել։

Mary Yengoyan

Աշխարհի փոթթերհեդները

«Եթե գիրքը կարդում են մեկ անգամ, ուրեմն այդ գիրքը լավն է։

Եթե գիրքը կարդում են մի քանի անգամ, ուրեմն այդ գիրքր հանճարեղ է։

Եթե գիրքը կարդում են անվերջ, ուրեմն դա Հարրի Փոթթերն է»:
Հարրի Փոթթերի մասին պատմող ֆիլմաշարն առաջին անգամ դիտեցի 3 տարի առաջ՝զարմուհուս հետ, ու պատկերացնել չէի կարող, որ դիտածս բոլոր ֆիլմերը միանգամից խղճուկ կթվան դրա համեմատ։Ֆիլմը դիտելիս ապրում ես յուրաքանչյուր պահը`Հագրիդի ու Հարրի մոտոցիկլետով թռիչքից մինչև Հոգվարթսի ճակատամարտի ավարտը։Ֆիլմերը դիտելուց հետո  կարդացի նաև գրքերի շարքը։
Յուրաքանչյուր փոթթերհեդի կյանք` ինչպես և իմը, բաժանված է երկու մասի. մինչև փոթթերհեդ դառնալն ու փոթթերհեդ դառնալուց հետո։


Կան իրավիճակներ, որոնք կհասկանան միայն իրական փոթթերհեդները, և հասարակ մագլների համար այս իրավիճակները անհասանելի ու անիմաստ կթվան։
Երբեմն պատահում է, որ բոլորի նախասիրությունները քննադատող ինչ-որ տհաս գալիս է և դիտմամբ, հատուկ քեզ նյարդայնացնելու նպատակով ասում. «Էդ քո Հարրի Փոթթերը լրիվ մանկապարտեզի մուլտիկ ա»։ Այդ ժամանակ անզուսպ ցանկություն է առաջանում հանել կախարդական փայտիկդ ու մի «Ավադա Կեդավրայով» լուծել նրա հարցերը։ Բայց ցավոք չես կարող:
-Անծանոթ շրջապատում չկա ավելի հաճելի զգացում, քան ծանոթությունը փոթթերյան աշխարհի մի նոր բնակչի հետ։Այդ ժամանակ երկուսիդ աչքերն էլ փայլում են, սկսում եք ոգևորված ու բարձր քննարկել ֆիլմի ամենատպավորիչ, ամենաուրախ ու ամենատխուր պահերը, Քեռի Վերնոնի տան նամակների անձրևն ու Ֆրեդ Ուիզլիի մահը: Մի ամբողջ հավերժություն է անհրաժեշտ, որ խոսեք ձեզ հուզող ամեն բանի մասին։
-Անգամ ձանձրալի ու սովորական երկրաչափական պատկերները նոր իմաստ են ստանում մոգական աշխարհին ծանոթանալուց հետո։ Եռանկյունը, որի պատճառով դպրոցական տարիներին բոլորը «գլուխ են կոտրել», դառնում է Անտեսանելիության թիկնոց։ Շրջանագիծը` Վերակենդանացնող Քար, իսկ ամենահասարակ հատվածը` Ավագ Փայտիկ։ Համաձայնեք, այսպես դրանք ավելի են հետաքրքրում մեզ, քան մինչև փոթթերհեդ դառնալը։
-Իսկ երբևէ փորձե՞լ եք ձեզ համար կախարդական փայտիկ կամ Հոգվարթսի նամակ պատրաստել։ Իրականում փայտիկը չի ստացվելու ճիշտ և ճիշտ այնպես, ինչպես Օլլիվանդերների խանութից գնվածները, իսկ նամակները իրական նամակներից անշուք են ստացվելու, բայց կարևորը, որ ունենալով այս իրերը (ի դեպ, քո իսկ ձեռքերով պատրաստված), քեզ կզգաս իրական Փոթթերհեդ։
-Եվ վերջում որոշեցի սա թողնել. Որքան հաճելի է կանգնել ու բարձր, շա՜տ բարձր գոռալ «նրա անունը, ում անունը չպետք է տրվեր», գոռալ, վստահ լինելով, որ նա երբեք չի վերադառնա։ Նա ձգտում էր անմահության, բայց մահացավ, որովհետև չգիտեր, թե ինչ են սերը և ընկերությունը, և մենք`աշխարհի բոլոր փոթթերհեդներս, ցավում ենք նրա համար:

Mary Yengoyan

Համամարդկային կարծրատիպեր

Դեռևս մանկության տարիներից ինձ աշխարհի բոլոր պետություններից ամենաշատը հետաքրքրել է Գերմանիան։ Իմ սերը նրա հանդեպ գնալով ավելի ու ավելի մեծացավ։ Սկսեցի հետաքրքրվել գերմանական մշակույթով:  Երաժշտական դպրոցում ծանոթացա գերմանացի կոմպոզիտորներին, ընթերցեցի գերմանացի գրողների ստեղծագործություններ։Ինչպես նաև հետևելով Գերմանիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի խաղերին, դարձա նրանց երկրպագուն, սկսեցի ուսումնասիրել գերմաներենն ու վերջնականապես իմ առաջ նպատակ դրեցի սովորել ու աշխատել Գերմանիայում։

Բայց որքան ես մեծանում էի, այնքան մեծանում էր գիտակցությունը, որ գուցե շրջապատի մեծերի մեջ ամուր նստած է հայրենական պատերազմից մնացած կարծրատիպերը.  «Գերմանացիները աշխարհի ամենադաժան ազգերից մեկն են», կամ` «Էդ նեմեցներից ի՞նչ պիտի սովորես, որ»…

Գերմանացիներին չեն սիրում իհարկե ԽՍՀՄ-ը պաշտող ու անցյալով ապրող մարդիկ, ու նրանց պատճառով ես էլ որոշ ժամանակ մտածում էի, որ մեծերը մի բան գիտեն: Թյուր կարծիքս հօդս ցնդեց այն ժամանակ, երբ ես համացանցի միջոցով ծանոթացա մի քանի գերմանուհիների հետ, ովքեր դարձան իմ մտերիմ ընկերները։ Նրանք շատ բարի, կարեկցող ու կենսուրախ աղջիկներ են, ովքեր պատմում են իրենց քաղաքների ու հայրենակիցների մասին։Ի տարբերություն մեզ, չեն խոսում միայն իրենց տաղանդաշատ արվեստագետներից ու հանճարեղ գիտնականներից (որոնց ի դեպ մարդկությանն ամենաշատը հենց Գերմանիան է տվել), երկրի գեղեցիկ ու տեսարժան վայրերից, փառահեղ հաղթանակներից ու նվաճումներից։Նրանք առանց թաքցնելու պատմում են նաև իրենց նախնիների գործած հանցանքների մասին ու ասում, որ իրենք ընդունում են իրենց ապուպապերի մեղքերը ու ցանկանում են, որ մարդիկ դրա պատճառով իրենց չատեն, որովհետև իրենք ու իրենց հայրենակիցները ոչ ոքի հանդեպ ատելությամբ լցված չեն։

Մեկ այլ սոցցանցում էլ տեսա, թե ինչպես էր մի գերմանուհի պատմում, որ ինքը ծաղրանքի էր արժանանում ու ստորացվում էր դպրոցական տարիներին ԱՄՆ-ում, միայն նրա համար, որ գերմանացի էր։

Ինչո՞ւ են ազգերը դատում միմյանց իրենց ապուպապերի հարյուրավոր տարիներ առաջ գործված մեղքերի համար, որոնք վաղուց անցյալում են, կամ ինչո՞ւ մարդիկ ուղղակի չեն կարող միմյանց մասին կարծիք կազմել ըստ վերաբերմունքի, արարքների, բնավորության: Չէ՞ որ ամեն ազգության մեջ էլ կան լավ ու վատ մարդիկ, և ազգային պատկանելությունն այստեղ ոչ մի դեր չի խաղում:

Mary Yengoyan

Քսաներկու հոգի գնդակի հետևից են վազում

-Դե, դե, ապրես, լավ անցար, խփի… գոոոոոոոլ…

Անհնար է պատկերացնել մեր տունն առանց իմ գոռոցների ու ուրախության ճիչերի: Եթե հերթական ֆուտբոլային հանդիպմանը հաշված րոպեներ են մնացել, ինձ չեն հետաքրքրում ո՛չ տոները, ո՛չ հետաքրքիր իրադարձությունները, և ո՛չ էլ անգամ իմ ծննդյան տարեդարձը: Ես կթողնեմ ամեն ինչ և կվազեմ հեռուստացույցի մոտ: Չեմ սիրում լուռ ֆուտբոլ դիտել: Ուղղակի հանգիստ նստել բազմոցին ու դիտել, դեռ մի բան էլ ընթացքում ուտել կամ խմել: Չէ՜, դա ֆուտբոլ դիտել չի: Իրական երկրպագուն պիտի հուզվի, ապրի հանդիպումը խաղի առաջին րոպեից մինչև ավարտը: Երբեմն այնքան եմ տարվում խաղով, որ բոլորովին մոռանում եմ իրենց քունը վայելող տանեցիների մասին ու այնպիսի գոռում-գոչյուն եմ դնում, որ նրանք արթնանում են: Մեկ-մեկ բարկանում են ինձ վրա, բայց երբեք չեն արգելում ֆուտբոլ դիտել: Անկեղծ ասած` իրենց էլ եմ հասկանում: Բոլորը հոգնած ու ուժասպառ վերադառնում են տուն, և երբ վերջապես քնում կամ հանգստանում են ծանր օր ունենալուց հետո, ես՝ ֆուտբոլի աշխարհի բնակիչս, միացնում եմ հեռուստացույցն ու տեսնելով, որ լեփ-լեցուն մարզադաշտն ու սիրելի ֆուտբոլիստներս ինձ էին սպասում, մոռանում եմ, որ տանը միայնակ չեմ ապրում: Դե, մնացածն արդեն հանդիպման ընթացքից է կախված: Եթե սիրելի թիմս հաղթեց, ճիչեր, գոռոցներ, երբեմն նույնիսկ ուրախության արցունքներ: Հիշում եմ` երկու տարի առաջ, երբ իմ թիմը կարևոր խաղում վերջին վայրկյաններին հաղթական գոլ խփեց, ամբողջ գիշեր լաց եղա ուրախությունից: Իսկ եթե իմ թիմը պարտվում է, ընտանիքիս անդամները ստիպված պետք է լսեն իմ լացի ձայները մինչև առավոտ: Ձեր կարծիքով` ինչո՞ւ է ֆուտբոլն ամենասիրված սպորտաձևը: Գեղեցիկ գոլերի, աննկարագրելի սեյվերի, հրաշալի տեխնիկայի և խաբսերի՞… Այդ ամենն անասելի գեղեցիկ է, բայց առաջին հերթին ֆուտբոլը սիրում ենք հենց այս զգացմունքների համար: Իսկ դուք ասում եք, որ «քսաներկու հոգի գնդակի հետևից են վազում»:

Մեր նոր թղթակիցները

Հունիսի 25-28-ը «Մանանա» կենտրոնում անց էին կացվում Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի 17.am կայքի նոր թղթակիցների նախապատրաստման դասընթացները: Մասնակիցները տարբեր մարզերից էին`  Սյունիքից, Երևանից, Շիրակից, Լոռուց, Գեղարքունիքից, Արմավիրից, Արարատից, Արագածոտնից,Կոտայքից, Տավուշից և այլն:Anahit Badalyan

-Բարև Ձեզ, ես Անահիտ Բադալյանն եմ Սյունիքի մարզի Կապան քաղաքից, 17 տարեկան, սովորում եմ Իտալիայում UWC քոլեջում, հիմա ամառային արձակուրդները անցկացնում եմ Հայաստանում։

-Ինչպե՞ս որոշեցիր մասնակցել այդ ծրագրին և կրթությունդ շարունակել Իտալիայում։

-Առհասարակ, մշակութային, փորձի փոխանակման և նմանատիպ այլ ծրագրերը լավ հնարավորություն են, որպեսզի ընդլայնես քո մտահորիզոնը, շփվես այլ մտածելակերպի տեր մարդկանց հետ ու իրենցից սովորես լավը ու հետաքրքիրը, որը դու երբևէ չես նկատել, ու դու էլ իրենց փոխանցես քո իմացածը։ Փուլերը հաղթահարելով ընդունվեցի։

-Ինչո՞ւ որոշեցիր թղթակցել 17.am-ին, ի՞նչ հետաքրքրություն տեսար կայքի մեջ։

-Ես հետևում էի 17-ի թղթակիցների հոդվածներին, որոնք ներկայացնում էին իրեց գյուղը, քաղաքը և խնդիրները, ու մտածեցի, որ ես էլ գրեմ, կլինեն մարդիկ, որ իմ պես կկարդան իմ հոդվածները, և իրենց համար հետաքրքիր կլինի։

-17.am-ը դրական ազդեցություն ունեցա՞վ քո վրա։

-Այո, մտածեցի, որ իմ համայնքի խնդիրների մասին, և ոչ միայն խնդիրների, կիսվելը և արտահայտելը իմ մտքերը կհետաքրքրի մարդկանց։ Այն ինձ համար մեծ հնարավորություն էր ինքնաարտահայտվելու։

-Լրագրությունը քո հոբբի՞ն է, թե՞ ընտրած մասնագիտությունը։

-Երկար ժամանակ մտածել եմ, որ լրագրող եմ դառնալու, մասնակցել եմ լրագրողական ծրագրերի, սակայն երբ իմացա այլ մասնագիտությունների մասին, ուսումնասիրեցի, հասկացա, որ ինձ ավելի համապատասխանում է տնտեսագետի մասնագիտությունը։ Ես արդեն իմ մասնագիտությունը ընտրել եմ, և թղթակցում եմ 17-ին, ինչ մասնագիտություն էլ ընտրեմ, ես շարունակելու եմ լրագրությունը, քանի որ ես սիրում եմ այն։

-Քո շրջապատում կա՞ն մարդիկ, որոնց կառաջարկես թղթակցել 17-ին և ընտրել լրագրողի մասնագիտությունը։

-Իմ ընկերներից շատերը չգիտեին 17-ի մասին, բայց երբ գրեցի հոդվածներ, տեղադրեցի, բոլոր ընկերներս արդեն իմացան կայքի մասին։

-Կրթությունը վերջացնելուց հետո կմնա՞ս Իտալիայում, ի՞նչ պլաններ ունես։

-Այս տարի կավարտեմ քոլեջը և կդիմեմ բարձրագույն հաստատություն, ցանկություն ունեմ Միացյալ Նահանգներում շարունակելու, վերջացնելուց հետո անպայման վերադառնալու եմ Հայաստան և այստեղ եմ գործունեություն ծավալելու։

Աննա Վարդանյան

***

Anush Muradyan-Ես Անուշ Մուրադյանն եմ, Վանաձորից։ Սովորում եմ Վանաձորի պետական համալսարանի լրագրության բաժնում։

-Ցանկություն ունե՞ս Վանաձորում կրթություն ստանալուց հետո այն շարունակել հայրենի քաղաքից դուրս։

-Այո, ցանկություն ունեմ։ Մագիստրատուրան հավանաբար կշարունակեմ Երևանում։ Չեմ սահմանափակվի միայն լրագրությամբ։ Ամենայն հավանականությամբ, իրավաբանական բաժնում։ Դեռևս հաստատ չեմ որոշել, բայց երկրորդ մասնագիտություն ձեռք բերելը համարում եմ անհրաժեշտ։

-Ի՞նչ ակնկալիքներ ունես 17.am-ի կազմակերպած դասընթացներից։

-17.am-ի կազմակերպած դասընթացներն ինձ իսկապես ոգեշնչում են, և ակնկալում եմ այստեղ ավելի մասնագիտանալ, տեսնել իմ սխալները, սովորել։ Օրինակ՝ երբ 17.am-ը չի հրապարակում ուղարկածդ նյութը, սկսում ես մտածել, թե որտեղ ես թույլ տվել սխալ, և ինչն է քո աշխատանքի թերությունը։ Այսպես դու կարողանում ես տեսնել քո թերությունները և դրանք շտկել։

-Երազե՞լ ես լրագրող դառնալու մասին մանկության տարիներից, թե՞ ավելի հասուն տարիքում ես կատարել ընտրությունդ։

-Մասնագիտական ընտրությունս կատարել եմ հասուն տարիքում։ Մանկության տարիներին երազում էի նկարչուհի դառնալ, սակայն փոխեցի որոշումս և չեմ զղջում իմ ընտրության համար։

-Ի՞նչ կմաղթես բոլոր ապագա լրագրողներին։

-Խորհուրդ կտամ լինել պատրաստակամ, որովհետև լրագրությունը բավականին բարդ մասնագիտություն է։ Կմաղթեմ ուժ ու եռանդ, որ կարողանան հասնել իրենց նպատակներին և չհիասթափվեն։

Մարի Ենգոյան

**

Mary YengoyanՄարի Ենգոյանը Վարդենիս քաղաքից է, 14 տարեկան։ Խոսելով հարազատ քաղաքի մասին՝ Մարին նշում է. «Փոքր քաղաք է, որտեղ բոլոր մարդիկ մեկը մյուսին ճանաչում են,

բոլոր մարդիկ քեզ հարազատ են»։

Դեռ հստակ մասնագիտություն չի ընտրել, սակայն նրա ամենամեծ նախասիրությունը ֆուտբոլն է և պատմում է, որ ֆուտբոլ սկսել է նայել 4 տարեկանից և ուզեցել է հաճախել 5-6 տարեկան հասակից, սակայն չի ստացվել։ Մարին ասում է. «Ֆուտբոլը սիրելու համար պետք է տեսնել էն կողմը, որը չես կարող տեսնել։ Պետք է ապրել ֆուտբոլով»։
Արդեն ավարտել է երաժշտական դպրոցը՝ դաշնամուրի բաժինը։ Ասում է. «Դաշնամուրը իմ արյան մեջ է»։

«Ես հետաքրքրված եմ լրագրությամբ, իսկ 17.am-ը շատ լավ հնարավորություն է տալիս արտահայտելու սեփակաան մտքերդ»։

Տեսնելով 17.am-ի 4-օրյա դասընթացների հայտարարությունը՝ Մարին շատ է ոգեշնչվում և որոշում է մասնակցել։

«Շատ եմ սիրում այս կայքում տեղ գտած նյութերը, հատկապես՝ շատ եմ սիրում գյուղական կյանքին վերաբերող նյութերը, բոլորը ունեն իրենց հետաքրքիր կողմերը»։

Նա հուսով է, որ 17.am-ը կօգնի իրեն հասկանալու՝ արդյո՞ք լրագրությունը իր մասնագիտությունն է, թե ոչ։ Պնդում է, որ այստեղ բոլորը շատ հետաքրքիր են, իր ճանաչած բոլոր մարդկանցից տաբերվում են։
Մարին թղթակիցներին մաղթում է նորանոր հաջողություններ, անսպառ ուժ և եռանդ, որ միշտ վստահ լինեն իրենց ուժերի վրա։

«17.am-ը կանվանեմ շատ հետաքրքիր կայք, շատ կցանկանամ, որ չփոխի այս ոճը, միշտ անկեղծ ու իրական պատմություններ տեղադրվեն»։

Անուշ Մուրադյան

***

Haykush-Ողջույն, ես Հայկուշն եմ Հովսեփյան, Կոտայքի մարզից, գյուղ Նոր Երզնկայից:

-Ինչպե՞ս իմացար 17.am-ի մասին, և ինչո՞ւ ցանկացար դառնալ թղթակից:

-Ես 17.am կայքի մասին իմացել եմ համացանցի միջոցով, և իմանալուն պես սկսել եմ գրել իմ առաջին հոդվածը, որը հետագայում տպագրվեց կայքում: Իսկ այժմ մասնակցում եմ 17.am-ի կողմից կազմակերպած դասընթացներին:

-Ի՞նչի մասին էր քո առաջին նյութը:

-Առաջին նյութս բնապահպանության մասին էր, որը, կարծում եմ, արդիական թեմա է մեր ժամանակներում: Ես ընտրել էի օդի աղտոտվածության թեման և ներկայացրել էի դրա հետևանքները: Կարծում եմ, որ հասարակությանը դա կհետաքրքրի:

-Ի՞նչ մասնագիտություն ես ընտրել, և արդյոք 17.am-ը օգնո՞ւմ է քեզ մասնագիտական հմտություններ ձեռք բերելու հարցում:

-Ես ցանկություն ունեմ դառնալ հեռուստալրագրող, և դասընթացները, իհարկե, կնպաստեն. ես ձեռք կբերեմ գիտելիքի զգալի պաշարներ, որոնք նաև հետագայում ինձ պետք կգան մասնագիտության մեջ կիրառելու համար:

-Մոտիվացվա՞ծ ես գրելու հետագայում նյութեր 17.am-ի համար:

-Այո,՛ ես կգրեմ նյութեր ինձ հուզող խնդիրների մասին և կփորձեմ որոշ չափով դրանց նաև լուծում տալ, ինչը կօգնի ոչ միայն ինձ, այլ նաև իմ տարածաշրջանում բնակվող մարդկանց:

-Ի՞նչ ես կարծում՝ քո գրած նյութերը կհետաքրքրե՞ն հանրությանը, և ինչո՞ւ:

-Այո՛, անշուշտ կհետաքրքրեն, քանի որ այն, ինչ գրելու եմ, վերաբերելու է մեր տարածաշրջանին և իրենց:

-Ըստ քեզ՝ ինչո՞ւ պետք է լինել 17.am- ի թղթակից:

-Այստեղ անհատը ստանում է գիտելիքի ահռելի պաշարներ, և ինչու չէ, նաև ձեռք է բերում նոր ընկերներ: Ես խորհուրդ կտամ բոլորին դառնալ թղթակից և կիսվել իրենց հուզող խնդիրների մասին։

Մերի Ավետիսյան

Mary Yengoyan

Բալին

-Մա՜ր, գիտե՞ս, 3 շաբաթ ա արդեն` խանութիս կողքը նորածին շունիկ կա: Կերակրում եմ, էնքա՜ն լավն ա:

-Պապ, մոռացե՞լ ես, ես շներից վախենում եմ…

Ասացի ու հորս բարի գիշեր մաղթելով գնացի իմ սենյակ: Մտածում էի, թե ինչու եմ մանկության տարիներին երազել շան մասին: Միգուցե հիմա՞ էլ հոգուս խորքում երազում եմ շուն ունենալու մասին:

Անցավ մի քանի օր, և հայրս որոշեց նրան մեր բակ բերել: Ես շատ վախեցած էի և չէի ցանկանում նրան մոտենալ: Բայց անհնար էր ուղղակի արհամարհել նրան, ու ես որոշեցի նրա հետ ընկերանալ: Ես մոտեցա նրան (այդ ժամանակ դեռ անուն չուներ), շոյեցի, հետո կերակրեցի և որոշեցի, որ Բալի կկոչենք: Անցան ամիսներ, և Բալին դարձավ իմ լավագույն ընկերը: Իմ առավոտը սկսվում էր նրան այցելելով, օրս նույն կերպ ավարտվում էր: Ես նույնիսկ նստում էի նրա կողքին և զրուցում նրա հետ, ինչպես կխոսեի մտերիմ ընկերոջ հետ: Ես այցելում էի նրան, երբ լաց էի լինում, նա մոտենում էր, իր փոքրիկ աչքերը հառում ինձ ու կարծես ուզում էր խոսել ինձ հետ, բայց չէր կարողանում… Ես շատ կապվեցի Բալիին, և հասկացա, որ շանը լավագույն ընկեր չեն դարձնում ո՛չ նրա ցեղատեսակը, և ո՛չ էլ նրա ծագումը:

Անցան ամիսներ, մենք շատ զբաղված էինք և նրան առաջվա պես ուշադրություն չէինք դարձնում: Հայրս որոշեց, որ նրա համար ավելի լավ կլինի, որ նոր տերեր ունենա:
Իհարկե… Նա ավելի շատ ուշադրության է արժանի, իսկ մենք շատ զբաղված էինք: Հայրս նրան հանձնեց իր հին ծանոթներից ինչ-որ մեկին: Իսկ իմ աշխարհը դատարկվել էր: Առաջին օրն առանց Բալիի անցավ ծանր: Ինձ համար աշխարհն այլևս գոյություն չուներ: Մտածում էի, որ շուտով կհամակերպվեմ նրան կորցնելու հետ, բայց սխալվում էի: Բոլորն էին տանը նրան կարոտում:

Մի քանի օր անց ես տխուր վերադարձա դպրոցից, և իմ առջև ելավ իմ լավագույն ընկերը, իմ շունը: Ես լաց էի լինում, չէի գտնում տեղս, չէի կարողանում հավատալ: Հետո հայրս ասաց, որ այն մարդիկ, ովքեր տարել էին նրան, չէին ցանկացել նրան հոգ տանել և վերադարձրել էին:

Երբ Բալին հայտնվեց իմ կյանքում, ես սկսեցի շատ անհանգստանալ փողոցային կենդանիների ճակատագրի համար, որովհետև հասկացա, ինչպիսի՜ հրաշալի արարածներ են նրանք: