-Դե, դե, ապրես, լավ անցար, խփի… գոոոոոոոլ…
Անհնար է պատկերացնել մեր տունն առանց իմ գոռոցների ու ուրախության ճիչերի: Եթե հերթական ֆուտբոլային հանդիպմանը հաշված րոպեներ են մնացել, ինձ չեն հետաքրքրում ո՛չ տոները, ո՛չ հետաքրքիր իրադարձությունները, և ո՛չ էլ անգամ իմ ծննդյան տարեդարձը: Ես կթողնեմ ամեն ինչ և կվազեմ հեռուստացույցի մոտ: Չեմ սիրում լուռ ֆուտբոլ դիտել: Ուղղակի հանգիստ նստել բազմոցին ու դիտել, դեռ մի բան էլ ընթացքում ուտել կամ խմել: Չէ՜, դա ֆուտբոլ դիտել չի: Իրական երկրպագուն պիտի հուզվի, ապրի հանդիպումը խաղի առաջին րոպեից մինչև ավարտը: Երբեմն այնքան եմ տարվում խաղով, որ բոլորովին մոռանում եմ իրենց քունը վայելող տանեցիների մասին ու այնպիսի գոռում-գոչյուն եմ դնում, որ նրանք արթնանում են: Մեկ-մեկ բարկանում են ինձ վրա, բայց երբեք չեն արգելում ֆուտբոլ դիտել: Անկեղծ ասած` իրենց էլ եմ հասկանում: Բոլորը հոգնած ու ուժասպառ վերադառնում են տուն, և երբ վերջապես քնում կամ հանգստանում են ծանր օր ունենալուց հետո, ես՝ ֆուտբոլի աշխարհի բնակիչս, միացնում եմ հեռուստացույցն ու տեսնելով, որ լեփ-լեցուն մարզադաշտն ու սիրելի ֆուտբոլիստներս ինձ էին սպասում, մոռանում եմ, որ տանը միայնակ չեմ ապրում: Դե, մնացածն արդեն հանդիպման ընթացքից է կախված: Եթե սիրելի թիմս հաղթեց, ճիչեր, գոռոցներ, երբեմն նույնիսկ ուրախության արցունքներ: Հիշում եմ` երկու տարի առաջ, երբ իմ թիմը կարևոր խաղում վերջին վայրկյաններին հաղթական գոլ խփեց, ամբողջ գիշեր լաց եղա ուրախությունից: Իսկ եթե իմ թիմը պարտվում է, ընտանիքիս անդամները ստիպված պետք է լսեն իմ լացի ձայները մինչև առավոտ: Ձեր կարծիքով` ինչո՞ւ է ֆուտբոլն ամենասիրված սպորտաձևը: Գեղեցիկ գոլերի, աննկարագրելի սեյվերի, հրաշալի տեխնիկայի և խաբսերի՞… Այդ ամենն անասելի գեղեցիկ է, բայց առաջին հերթին ֆուտբոլը սիրում ենք հենց այս զգացմունքների համար: Իսկ դուք ասում եք, որ «քսաներկու հոգի գնդակի հետևից են վազում»: