Սոնա Քյարունցի բոլոր հրապարակումները

Sona Qyarunts Goris

Չափազանց կարևոր է, որ մենք դա անենք։

Հարցազրույց Հակոբ Կոջոյանի գեղարվեստի դպրոցի սան Էդիտա Ավոյանի հետ։ 

-Էդիտա, նախ մի փոքր պատմիր այս դպրոցում ունեցած քո հաջողությունների մասին։

-Դպրոցում երեք անգամ մասնակցել եմ մրցույթի և հաղթել։ Այնուհետև նկարներս ուղարկել են Իտալիա, Ֆրանսիա, Իսպանիա։ Պատվով ներկայացրել եմ դպրոցս քաղաքապետարանում։

-Քեզ ճանաչելով՝ կարող եմ ասել, որ միշտ սիրել ես նկարչությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ առավել կարևորում ես թատրոնը, խաղում ես ներկայացումներում։ Ինչո՞ւ որոշեցիր ընտրել այս ուղղությունը։

-Անկեղծ ասած, երբ դեռ ութ տարեկան էի, ուզում էի դառնալ ծաղրածու, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ մի պահ եմ այդպես ցանկացել միայն։ Ու քանի որ թատրոնում կարող էի լինել և՛ ծաղրածու, և՛ բժիշկ, և՛ ուսուցչուհի, որոշեցի ընտրել թատրոնը։

-Վեց տարի է, ինչ գտնվում ես թատրոնում և հասցրել ես խաղալ բազում ներկայացումներում։ Կա՞ այնպիսի կերպար, որը մինչ այսօր չի մոռացվել։

-Միանշանակ կա։ Իմ կարծիքով՝ բոլոր նրանք, ովքեր խաղում են թատրոնում, ունեն առանձնացված կերպար։ Ես նույնպես ունեմ իմ կերպարը՝ «Մոխրոտը» ներկայացման մեջ դայակի կերպարն է։ Այն շատ բարդ էր կերտել, և երկար ժամանակ պահանջվեց այդ դերը ստանալու համար։

-Արդեն որոշե՞լ ես, թե որ ասպարեզում ես մասնագիտանալու՝ թատրո՞ն, թե՞ նկարչություն։ 

-Այո, որոշել եմ։ Այս տարի կավարտեմ դպրոցս և կընդունվեմ Երևանի թատրոնի, կինոյի պետական ինստիտուտ։ Նախընտրում եմ թատրոնը և կենդանի բեմը։ Ինչ էլ մենք անենք կյանքում, աննշան կլինի, բայց չափազանց կարևոր է, որ մենք դա անենք։

-Թատրոնը այն վայրն է, որտեղ

-Չի կարելի ստել։

Sona Qyarunts Goris

Ես և լրագրությունը

Փոքր ժամանակ ուսուցչուհի էի ուզում դառնալ: Դեպքը պատահեց այսպես. մի հավաքույթի ժամանակ քննարկում էինք մասնագիտություններ և կիսվում էինք մեր ապագա մասնագիտության պատկերացումներով՝ հարցնելով, թե ով ինչ է ցանկանում դառնալ: Երբ հերթը հասավ ինձ և հարցրին, թե ինչ եմ ուզում դառնալ, պատասխանեցի՝ ուսուցչուհի, բոլորը լռեցին, կարծես ինչ-որ անսովոր բան էր եղել: Ես զարմացած հարցրի, թե ինչ պատահեց, և ինչու լռեցին: Եվ ահա նրանց պատասխանը.

-Կներես, բայց մենք այդ ոլորտում քեզ չենք պատկերացնում՝ հստակ իմանալով քո բնավորությունը: Մենք քեզ տեսնում ենք մեկ այլ ոլորտում, և դա լրագրությունն է:

Ճիշտ է, ես այդ պահին ոչինչ չպատասխանեցի, սակայն հաշվի առնելով նրանց խորհուրդներն ու իմ մեջ եղած փնտրտուքները՝ որոշեցի ընտրել հենց լրագրությունը:

Թեպետ ընտանիքիս բոլոր անդամներն ունեն երաժշտական կրթություն ու մասնագիտությամբ մանկավարժ են, և տարիներ շարունակ ինձ խորհուրդ էին տալիս շարունակել իրենց մասնագիտական ուղին, ես երդվյալ եմ մնում իմ ընտրությանը:

Հաճախ եմ լսում այն հասարակական կարծիքը, որ լրագրությունը խանգարում է ապագայում ամուր և կայուն ընտանիք ստեղծելուն, սակայն, ըստ իս, դա այդպես չէ: Լրագրությունը, իմ կարծիքով, ազատ խոսքի և ազատ մտածելակերպի ոլորտն է, որտեղ չկան կաղապարներ, իսկ ես բնավորությամբ հենց այդպիսին եմ: Ահա այսպես ես ընտրեցի լրագրողի բարդ, սակայն ինձ շատ հոգեհարազատ մասնագիտությունը: