Sona Qyarunts Goris

Չափազանց կարևոր է, որ մենք դա անենք։

Հարցազրույց Հակոբ Կոջոյանի գեղարվեստի դպրոցի սան Էդիտա Ավոյանի հետ։ 

-Էդիտա, նախ մի փոքր պատմիր այս դպրոցում ունեցած քո հաջողությունների մասին։

-Դպրոցում երեք անգամ մասնակցել եմ մրցույթի և հաղթել։ Այնուհետև նկարներս ուղարկել են Իտալիա, Ֆրանսիա, Իսպանիա։ Պատվով ներկայացրել եմ դպրոցս քաղաքապետարանում։

-Քեզ ճանաչելով՝ կարող եմ ասել, որ միշտ սիրել ես նկարչությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ առավել կարևորում ես թատրոնը, խաղում ես ներկայացումներում։ Ինչո՞ւ որոշեցիր ընտրել այս ուղղությունը։

-Անկեղծ ասած, երբ դեռ ութ տարեկան էի, ուզում էի դառնալ ծաղրածու, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ մի պահ եմ այդպես ցանկացել միայն։ Ու քանի որ թատրոնում կարող էի լինել և՛ ծաղրածու, և՛ բժիշկ, և՛ ուսուցչուհի, որոշեցի ընտրել թատրոնը։

-Վեց տարի է, ինչ գտնվում ես թատրոնում և հասցրել ես խաղալ բազում ներկայացումներում։ Կա՞ այնպիսի կերպար, որը մինչ այսօր չի մոռացվել։

-Միանշանակ կա։ Իմ կարծիքով՝ բոլոր նրանք, ովքեր խաղում են թատրոնում, ունեն առանձնացված կերպար։ Ես նույնպես ունեմ իմ կերպարը՝ «Մոխրոտը» ներկայացման մեջ դայակի կերպարն է։ Այն շատ բարդ էր կերտել, և երկար ժամանակ պահանջվեց այդ դերը ստանալու համար։

-Արդեն որոշե՞լ ես, թե որ ասպարեզում ես մասնագիտանալու՝ թատրո՞ն, թե՞ նկարչություն։ 

-Այո, որոշել եմ։ Այս տարի կավարտեմ դպրոցս և կընդունվեմ Երևանի թատրոնի, կինոյի պետական ինստիտուտ։ Նախընտրում եմ թատրոնը և կենդանի բեմը։ Ինչ էլ մենք անենք կյանքում, աննշան կլինի, բայց չափազանց կարևոր է, որ մենք դա անենք։

-Թատրոնը այն վայրն է, որտեղ

-Չի կարելի ստել։