Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի

Իմ ընկեր Կարենն արդեն պատմել և լուսանկարներով ցույց է տվել ձեզ, թե ինչպես է Սևանը պատվել սառույցներով: Սևանում ապրող ամեն մարդու կյանքում լիճը մեծ դեր ունի: Ես էլ տարվա մեջ երկու անգամ «սեզոնի բացում և փակում եմ» եմ անում: Սևանա լճի լողալու սեզոնի բացումն սկսում է հունիսին կեսերին, որը նշվում է մեծ շուքով, իսկ փակումը՝ օգոստոսի վերջին կամ սեպտեմբերի կեսին: Եվ այդ երեք ամիսներին բազմաթիվ հյուրեր շտապում են Սևան՝ հանգստանալու:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի

Բայց ես չեմ սպասում մինչև հունիս: Քանի որ թիավարությամբ եմ զբաղվում և անընդհատ մարզվում եմ լճում, բացումն սկսում եմ ապրիլին: Ապրիլին ես լողացել եմ լճում: Ճիշտ է, դրանից հիվանդացել եմ, մեկ շաբաթ բարձր ջերմություն ունեի: Մեր մարզիչն ասում է, որ պետք է կոփել մարմինը:  Դե, ապրիլին հիվանդանալը ինձ հետ չի պահի:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի

Այս տարի մի շաբաթ առաջ ընկերներիս հետ գնացինք լիճ: Տնեցիները ասում էին, որ լիճը սառած է, վտանգավոր, չարժե գնալ: Բայց մենք գնացինք: Ես տեսել էի, որ ձմռանը լիճը սառում է, սակայն այս աստիճանի չէի պատկերացնում: Համարյա 200 մետր քայլեցինք սառույցի վրայով, նույնիսկ ձկնորսների տեսանք, որոնք սառույցը ջարդել, ձուկ էին բռնում: Մենք լուսանկարներ էինք անում, բայց ինչքան առաջ էինք շարժվում, սառույցն ավելի բարակում էր: Մենք արագ հետ վերադարձանք: Ափի մոտ սառույցը մեր ծանրությունից ջարդվեց, և ես հայտնվեցի ջրի մեջ: Ջուրն այնքան սառն էր, որ ես հազիվ էի քայլում: Մի կերպ հասա տուն: Ստացվեց՝ այս տարի լճի սեզոնն ավելի շուտ բացեցի, սակայն հեչ լողալու նման չէր:

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

Թիավարությունը շատ դժվար սպորտաձև է: Որպեսզի կարողանաս լավ թիավարել, պետք է լինես ֆիզիկապես և հոգեպես ուժեղ: Բայց ինձ համար հոգեպես ուժեղ լինելն ավելի կարևոր է, որպեսզի պարտվելու դեպքում չհուսահատվես և շարունակես մարզվել: Սա ոչ միայն կարևոր է թիավարության դեպքում, այլ նաև բոլոր սպորտաձևերում:

Հա, մոռացա ներկայանալ` ես Դավիթն եմ, թիավարող եմ և շատ-շատ եմ սիրում այս սպորտաձևը: Թիավարությունը մի սպորտաձև է, որի ժամանակ շփվում ես ջրի, քամու ու ցրտի հետ և դրա շնորհիվ կոփում ես մարմինդ:

Այս սպորտով զբաղվել եմ 13 տարեկանից: Մինչ օրս հիշում եմ իմ առաջին հաջողություններն ու անհաջողությունները: Առաջին տարին, երբ դեռ նոր էի սկսել մարզվել, մրցումներ անցկացվեցին Հրազդան գետում: Ճիշտ է, ես լարվածությունից ու անփորձությունից չկարողացա որևէ հաջողության հասնել, սակայն չհուսահատվեցի և շարունակեցի այդ սպորտով զբաղվել: Մեկ տարի անց ես ունեցա առաջին հաջողությունս` մեծ դժվարությամբ, բայց հասա: Մրցման ժամանակ ամենակարևորը չպետք է լարվել, մտածել պարտության մասին, բայց չպետք է թերագնահատել նաև հակառակորդին:

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

Շատ եմ սիրում ու հարգում իմ մարզիչներին: Ամեն պարապմունքից առաջ
մեզ տալիս են առաջադրանքներ, որոնք ճիշտ կատարելով հասնում ենք որևէ արդյունքի: Մենք 20-ից ավելի մարզիկներ ենք: Ամեն մեկն ունի իր նավակը: Ճիշտ է, այնքան էլ լավ վիճակում չեն, բայց մենք  խնամքով ենք վարվում: Բախտներս այնքանով է բերել, որ մենք Սևան ունենք և Հրազդան գետ, բայց հիմնականում մարզվում ենք Հրազդան գետի վրա: Թիավարությունը Սևանում զարգացել է մեկ տասնամյակ առաջ: Ասեմ, որ կա թիավարության 4 ձև`«բայդարկա», «կանոե», «պարականոե», «ակադեմիական»:

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

Սևանում միայն առաջին երեք ձևերն են զարգացած: Մյուսով զբաղվում են միայն Երևանյան լճում: Սևանում ունենք ընդամենը մի քանի թանկարժեք «նավակներ», որոնցից երկուսը այս տարի արտերկրից են բերվել: Կան նաև երկու առանձին  թիանավակներ` նախատեսված  հաշմանդամների համար:

Թիավարությունը Հայաստանում այդքան էլ լավ զարգացած չէ. չկան լավ պայմաններ, բայց մենք չենք հուսահատվում և շարունակում ենք պարապմունքները:

Հարցազրույց փառատոնի մասնակից Մուշեղ Ավանբուլաթյանի հետ, ով ծնված օրվանից ապրում է Սարուխան գյուղում:

-Դուք քանի՞ տարի է, ինչ փուռ եք դնում:

-Ես 62 տարեկան եմ, իմալ ծնվել եմ, էս եմ տեսե, շատ վաղուց էլ փուռ եմ դրել:

-Ինչպես ե՞ք վերաբերվում փառատոնին, սիրո՞ւմ եք փառատոնը:

-Բա իհարկե, ո՞նց չեմ սիրում: Իմ երեխեքի, թոռների, հարսների, հարևանների հետ եկել, նշում ենք:

Լուսանկարը` Դավիթ Ղահրամանյանի

-Այս փառատոնը միայն ձեր գյուղո՞ւմ է տեղի ունենում:

-Ոչ: Ամեն տարի տարբեր գյուղերում է տեղի ունենում, ես արդեն 40 տարի էր, ինչ Ռուսաստանում էի, այնտեղ փուռ էի դնում, էլի հավաքվում էինք հարսներիս, թոռներիս, երեխեքիս հետ:
-Իսկ այստարածքը հատուկ ա՞յս միջոցառման համար է ընտրված:
-Այո, կարտոֆիլի ցանքատարածությունները գտնվում են այստեղ, դրա համար այստեղ ավելի հեշտ է միջոցառում անցկացնելը:

-Կպատմե՞ք «Կուլալի» կռվի մասին, Դուք դրան մասնակցե՞լ եք:

-Այո, գալիս էին, իրար տփում էինք, քարերով իրար խփում ու տուն էինք փախչում:

-Հիմա էլ ե՞ք կռվո՞ւմ:

-Ո՛չ, հիմա վերաբերմունքը փոխվել է միմյանց նկատմամբ, սկսել ենք հարգել իրար:

-Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր ժառանգները շարունակելո՞ւ են Ձեր գործը:

-Թոռներիս հմիկվանից բերել եմ այստեղ, որ ծանոթանան ավանդույթներին և ապագայում շարունակեն ու պահպանեն մեր ավանդույթները:

-Իսկ այս ավանդույթը հաջորդ տարիներին կլինե՞ն:

-Հուսով եմ կլինեն, ավելի լավ կազմակերպված և ավելի ճոխ