Հաճախ են, չէ՞, մեծ մտածողները խորհել այն հարցի մասին, թե ինչ է երջանկությունը…

Իմ կարծիքը նոր-նոր ձևավորվեց կամ գուցե ամբողջացավ, գտավ իր` «փազլի» պակասող մի հատիկը, երբ Արագածի փեշերին հանդիպեցի մի խումբ եզդիների, որոնք իրենց ամառային ամիսներն էին անցկացնում այնտեղ: Նրանք ոչ իրենց հագուկապով, ոչ էլ իրենց կացարաններով նման չէին մեծահարուստների: Բայց նրանք երևի աշխարհի ամենահարուստ մարդիկ էին. նրանք ունեին այն, ինչը աշխարհում ամենաթանկն է, և այն, ինչը երբեք ոչ մի գումարով չես գնի` լինես միլիոնատեր, թե` միլիարդատեր:

Նրանք երջանիկ էին, որովհետև գտնվում էին այնպիսի մարդկանց կողքին, ում նրանք սիրում էին, և ովքեր նրանց էին սիրում: Նրանք զերծ էին ձևականությունից, նրանց անկեղծության մասին իրենց աչքերն էին խոսում, իրենց ժպիտը, ծիծաղը ու իրենց հյուրընկալ վերաբերմունքը: Երջանիկ լինելու համար կարևոր չէ, թե որտեղ ես գտնվում կամ թե ինչքան գումար ունես, կարևորը` սիրելի մարդկանցով շրջապատված լինելն է: Սրան պետք է ավելացնել մի քիչ լավատեսություն և համեմել շատ-շատ ժպիտով ու ծիծաղով… Ահա և երջանկության բաղադրատոմսերից մեկը…

Չնայած շուտով ապրիլ է, անցել է գարնան առաջին ամիսը, բայց ձմեռը դեռ չի ուզում հեռանալ: Մեր մարզային թղթակիցները շարունակում են ուղարկել լուսանկարներ, որոնց նայելով թվում է, թե ձմեռը դեռ նոր է սկսվում:

Այսօր քրիստոնեական եկեղեցու ամենագեղեցիկ տոներից մեկն է:   Մեր գյուղում՝ Մալիշկայում, նույնպես նշում են այս գեղեցիկ տոնը: Առավոտյան Ս. Աննա եկեղեցում Ս.Պատարագ է մատուցվում, Պատարագի վերջում նաև օրհնվում են զատկական ձվերը: Այնուհետև հենց եկեղեցու բակում հյուրասիրություն է լինում, հաճելի երգ ու պար մանկապարտեզի սաների և պարի խմբի երեխաների մասնակցությամբ: Բոլորը մոմ են վառում, աղոթում, վերցնում օրհնված ձվերը և գնում տուն: Ահա մի քանի լուսանկար, որն արել եմ երեկ: