Ուրբաթ է՝ ծանր օրվա վերջին ժամը դպրոցում։ Խիստ ուսուցիչ էր, պիտի ուշադիր լսեի։ Հեռախոսս զանգեց դասի ժամին, ի՞նչ անեմ։ Պարտադիր պիտի վերցնեի, քույրս էր զանգում։
-Ալո, ի՞նչ ա եղել։
-Է՛մ, ո՞ւր ես,- շնչակտուր ասաց քույրս։
-Դասի եմ, ուր եմ։
-Խոսա, մինչև բանասիրականից հասնեմ գլխավոր մասնաշենք, էլի։
-Բայց ի՞նչ խոսեմ, համ էլ՝ դասի եմ, չեմ կարա։
-Լավ, ես կխոսամ, դու մենակ լսի։
Հիմա ում լսեմ՝ քրո՞ջս, թե՞ ուսուցչուհուն։ Դե, իհարկե, քրոջս։ Իմ հարազատն ինքն է, իսկ պատմությունը կսպասի։ Վերցրեցի ականջակալներս, թաքցրի մազերիս մեջ, և սկսվեց զրույցը։
-Ասա, ես քեզ լսում եմ,- ասացի ես՝ դասարանում մի կերպ ձևացնելով, թե լսում եմ ուսուցչին։
Խոսեցինք երկար-կարճ, հարց ու պատասխանով 5-10 րոպե։
Լսվեց հեգնող մի ձայն.
-Էմմա՛, կրկնի՛ր։
-Կներեք, ի՞նչ։
-Ասում եմ՝ կրկնի՛ր։
Ես կանգնեցի՝ ականջակալս ականջիս, քույրս լսում էր, թե ուսուցչուհին ինչ էր ինձ ասում և լսել էր, թե ինչ դաս էր բացատրել։ Ականջակալից լսվում է քրոջս ձայնը։
-Է՛մ, բռնվեցի՞ր, լավ, ասում եմ՝ կրկնի, մենք էլ ենք էդ դասերը անցնում հիմա։
Որ ասում էի՝ ավելի լավ է քրոջս հետ խոսեմ, վերջին հուշումն էլ օգուտ մնաց։
-Նստի՛ր, աղջիկ։
Ոնց կլիներ՝ ուսուցչուհին ինձ չկոպտեր, հարցին պատասխանել էի, չէ։
-Սե՛ր, հաջորդ անգամ անգլի ժամին կզանգես։
-Հա, եղավ, ես հասա, անջատում եմ։
-Հաջողություն։