Ավարտական դասարան, քննություններ, վերջին դասի փորձեր…
Այս ամենի հետ մեկտեղ` դասընկերների, մանկության հետ կապված հիշողություններ:
Մի քանի օր առաջ դասարանով հավաքվել էինք. զրուցում էինք: Դասընկերուհիս, ով նաև մանկությանս ընկերուհին է, մի շատ զվարճալի բան հիշեցրեց մեր մանկությունից, որը ես մոռացել էի:
Փոքր ժամանակ շատ էի գնում նրանց տուն խաղալու, ժամերով խաղում էինք, զրուցում տարբեր թեմաներով: Ու եթե մերոնք չասեին. «Արի տուն, հերիք է, վաղը էլի կխաղաք…»:
Լավ, անցնեմ բուն թեմային: Հիշում եմ, երբ հանկարծ ինքնաթիռ էինք տեսնում, ամբողջ գյուղով տարածվում էր մեր ձայնը, որովհետև գոռում էինք մեզ շատ հարազատ մարդու անունը, ով գտնվում էր արտերկրում: Ասենք` մի օր գոռում էինք նրա քեռու անունը.
- Հրա՛չ քեռի, Հրա՛չ քեռի…
Կամ էլ իմ քեռու անունը:
Դե մոտ 12 տարի առաջ չկային Skype, Viber, WhatsApp ու սրանց նման բաներ: Մենք ուղղակի նստում էինք ու սպասում, թե մեր հարազատները ե՞րբ էին գալու արտերկրից: Իսկ հիմա… Հիմա շատ հեշտ է. ուղղակի դու չես էլ հասցնում կարոտել, որովհետև գրեթե ամեն օր խոսում ես նշածս հավելվածներով:
Ուզում եմ ասել , որ դրսում ընկերների հետ խաղալուց հաճելի բան չկա: Ամուր-ամուր պահեք ձեր ձեռքերի մեջ սմարթֆոնները ու փակվե՛ք տանը, հետո ոչինչ չեք ունենա հիշելու կամ պատմելու ձեր մանկությունից: